Fabrizio De Andrè "Se ti tagliassero a pezzetti"
Μετάφραση: Γεώργιος Δ. Μυλωνάς
Εάν σε έκοβαν σε κομμάτια
ο άνεμος θα τα μάζευε
το βασίλειο της αράχνης
θα έραβε το δέρμα
και το φεγγάρι θα ύφαινε
τα μαλλιά και το πρόσωπο
και η γύρη του Θεού
του Θεού το χαμόγελο
Σε βρήκα κατά μήκος του ποταμού
Έπαιζες μουσική με ένα φύλλο λουλουδιού
τραγουδούσες ελαφρές λέξεις, λόγια αγάπης
Δοκίμασα τα κόκκινα μελένια χείλη σου
Σου είπα, δώσε μου ότι θέλεις
Κι εγώ θα σου δώσω ότι μπορώ
Κίτρινο τριαντάφυλλο, ροδόχαλκο.
ποτέ δεν χόρεψε τόσο πολύ
κατά μήκος του νήματος της νύχτας
στις πέτρες της ημέρας
Εγώ κιθαρίστας
Εγώ παίκτης ενός μαντολίνου
στο τέλος, ξαπλώσαμε πάνω στα χόρτα
Χαμένη για πολύ χαμένη για λίγο
Μια στα σοβαρά μια στα αστεία
δεν υπήρξαν πολλά
να πει κανείς ή να σκεφτεί
η τύχη χαμογελούσε
σαν τα λιμνάζοντα νερά την άνοιξη
αχτένιστη από όλους τους ανέμους
το βράδυ
Και τώρα θα περιμένω το αύριο
Για να σε νοσταλγήσω
Κυρία Ελευθερία, δεσποινίς φαντασία
(σμτ. Ο De Andrè στη θέση της λέξης fantasia, έβαζε την λέξη «anarchia» στις ζωντανές του εμφανίσεις)
τόσο πολύτιμη όσο το κρασί
τόσο δωρεάν όσο η θλίψη
με το σύννεφο του των αμφιβολιών και της ομορφιάς
Σε συνάντησα στο σταθμό
ακολουθούσες το άρωμά σου
παγιδευμένη
από ένα γκρι καπνιστό κοστούμι
οι εφημερίδες στο ένα χέρι
και στο άλλο το πεπρωμένο σας
περπατούσες δίπλα-δίπλα
με τον δολοφόνο σου
Αλλά αν σε έκοβαν σε κομμάτια
ο άνεμος θα τα μάζευε
το βασίλειο της αράχνης
θα έραβε το δέρμα σου
και το φεγγάρι θα ύφαινε
τα μαλλιά και το πρόσωπο
και η γύρη του Θεού
του Θεού το χαμόγελο
- - - - -
Se ti
tagliassero a pezzetti
il vento li
raccoglierebbe
il regno dei
ragni
cucirebbe la
pelle
e la luna
tesserebbe
i capelli e
il viso
e il polline
di Dio
di Dio il
sorriso
Ti ho
trovata lungo il fiume
che suonavi
una foglia di fiore
che cantavi
parole leggere parole d'amore
ho
assaggiato le tue labbra
di miele
rosso rosso
ti ho detto
dammi quello che vuoi
io quel che
posso
Rosa gialla
rosa di rame
mai ballato
così a lungo
lungo il
filo della notte
sulle pietre
del giorno
io suonatore
di chitarra
io suonatore
di mandolino
alla fine
siamo caduti sopra il fieno
Persa per
molto persa per poco
presa sul
serio presa per gioco
non c'è
stato molto
da dire o da
pensare
la fortuna
sorrideva
come uno
stagno a primavera
spettinata
da tutti i venti
della sera
E adesso
aspetterò domani
per avere
nostalgia
Signora
libertà signorina fantasia
così
preziosa come il vino
così gratis
come la tristezza
con la tua
nuvola di dubbi e di bellezza
T'ho
incrociata alla stazione
che
inseguivi il tuo profumo
presa in
trappola
da un
tailleur grigio fumo
i giornali
in una mano
e nell'altra
il tuo destino
camminavi
fianco a fianco
al tuo
assassino
Ma se ti
tagliassero a pezzetti
il vento li
raccoglierebbe
il regno dei
ragni
cucirebbe la
pelle
e la luna la
luna tesserebbe
i capelli e
il viso
e il polline
di Dio
di Dio il sorriso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου