Προσπαθήστε να σκεφτείτε πια είναι η πιο μελαγχολική ταινία που έχετε δει. Το Philadelphia; Το My Girl; Ο Τιτανικός; Το Αν του Παπακαλιάτη;! (αστειεύομαι). Το Σινεμά ο Παράδεισος της κατατροπώνει όλες μεευκολία. Είναι ικανή να συγκινήσει ακόμη και ρομπότ. Ή ακόμη και τον Τσακ Νόρις για να το πάμε πιο μακριά!
Ενώ οι υπόλοιπες ταινίες καταπιάνονται με ένα συγκεκριμένο θλιβερό θέμα, όπως κάποιο θάνατο, ή κάποια χαμένη αγάπη, το Σινεμά ο Παράδεισος καταπιάνεται με όλα τους και πάνω από όλα με την βαθιά νοσταλγία που βιώνουν οι ενήλικες για τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια, για όλα αυτά που πέρασαν και δεν ξαναγυρνούν.
Πριν συνεχίσω, να παρακαλέσω σε όποιον δεν έχει δει αυτή τη ταινία, ας σταματήσει τώρα την ανάγνωση (μια που περιέχει spoilers) και ας τρέξει να την νοικιάσει. Τώρα το καλοκαίρι μάλιστα είναι η καλύτερη εποχή για να την δεις..
Το αριστούργημα του Giuseppe Tornatore κυκλοφόρησε το 1988 και πήρε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Η ταινία αφηγείται την ζωή σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας, όπου ο νεαρός Toto γίνεται φίλος με τον Alfredo, τον μηχανικό προβολής του τοπικού σινεμά. Μέσα από τη φιλία τους, ο Toto αποκτά ένα πατέρα που ποτέ δεν είχε, ενώ μαγεύεται από το σινεμά και τις ταινίες. Παράλληλα, βλέπουμε πως ο κινηματογράφος επηρεάζει τους κατοίκους του χωριού, ενώνοντας τους μέσα από την αγάπη τους για τις ταινίες. Καθώς μεγαλώνει ο Toto, έρχεται η ώρα που θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γνωστούς του για να αναζητήσει την τύχη του στην πόλη. Ύστερα από 30 χρόνια, ο Toto ενημερώνεται για τον θάνατο του Alfredo και επιστρέφει στο χωριό του για την κηδεία, και κάπου εδώ αρχίζει η κατρακύλα (με την καλή έννοια).
Ο Tornatore στήνει έτσι τις σκηνές, ώστε να μας μείνουν αξέχαστες. Στο πρώτο μισό της ταινίας βλέπουμε τα ανέμελα χρόνια των πρωταγωνιστών, τους έρωτες τους, τους καβγάδες τους, συχνά υπό ένα χιουμοριστικό και γλυκανάλατο πρίσμα, όπως θυμόμαστε και την παιδική ηλικία μας άλλωστε . Μεγαλώνοντας, ο Toto γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας κοπέλας. Η ώρα για το στρατό όμως φθάνει και οι συνθήκες τα φέρνουν έτσι που θα πρέπει να φύγει για να αναζητήσει την τύχη του στην πόλη. Η σκηνή της αναχώρησης του από τον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου αποχαιρετά την μητέρα του και τον Alfredo είναι από τις πρώτες μεγάλες σπαραξικάρδιες σκηνές της ταινίας.
Τριάντα χρόνια μετά, ο Toto εργάζεται στη βιομηχανία του κινηματογράφου, και επιστρέφει στο χωριό για την κηδεία του Alfredo. Από εδώ και πέρα ότι βλέπουμε μας προκαλεί νοσταλγία, λες και έχουμε ζήσει εμείς την ζωή του Αλφρέντο: από τρίτους χαρακτήρες που τους θυμόμασταν στο χωριό, έως τον ίδιο τον κινηματογράφο, όπου στέκει ρημαγμένος, έτοιμος να γκρεμιστεί για να γίνει μοντέρνο πάρκινγκ. Η ταινία ουσιαστικά έχει δύο κηδείες, μία του Alfredo και μία του τοπικού κινηματογράφου, μια που έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην ταινία.
Η εκπληκτική μουσική του Ennio Morricone είναι από μόνος της λόγος για να σας συγκινήσει. Ο Tornatore επιλέγει, εύστοχα, να ακούσουμε το κύριο μουσικό θέμα της ταινίας από τη μέση και μετά, αυξάνοντας έτσι το νοσταλγικό στοιχείο. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω την οποιαδήποτε στιγμή το συγκεκριμένο μουσικό θέμα και να μην μου έρθει στο μυαλό ο Alfredo, o Toto καθώς και σκηνές από την ταινία, όπως όταν ο μεσήλικας πια πρωταγωνιστής βλέπει ένα παλιό βίντεο με την Elena, την χαμένη του αγάπη από το χωριό.
Το Σινεμά ο Παράδεισος κλείνει με τον πιο όμορφο τρόπο που έχουμε δει ποτέ σε ταινία. Σε μια εποχή που στον κινηματογράφο “έκοβαν” τις σκηνές όπου φιλιόντουσαν οι πρωταγωνιστές των ταινιών, ο Toto δεν είχε δει όλα τα επίμαχα σημεία, όλες τις καταλήξεις των ηρώων του με τις αγαπημένες τους. Τριάντα χρόνια μετά, ο Alfredo λίγο πριν πεθάνει, αφήνει στον Toto ένα δώρο: μία κινηματογραφική μπομπίνα. Βάζοντας την να τρέξει ο Toto αντικρίζει με συγκίνηση με όλα τα κομμένα φιλιά που έχασε σαν παιδί. Κινηματογραφική μαγεία.
Το Nuovo Cinema Paradiso όπως είναι ο αρχικός τίτλος, έχει χαρακτηριστεί σαν love letter προς τους απανταχού κινηματογραφόφιλους. Αποτελεί αγαπημένη ταινία των περισσότερων κριτικών και είναι ένα γνήσιο αριστούργημα της έβδομης τέχνης. Τα πάντα λειτουργούν τέλεια: οι ηθοποιοί, η σκηνοθεσία, η ιστορία, η μουσική.
Ennio Morricone - Cinema Paradiso
Εκτός από την αγάπη για το σινεμά, εγώ θα πρόσθετα πως ο λόγος που έχει τόση απήχηση, είναι για το αίσθημα του περασμένου που σου δίνει. Για το αναπόφευκτο της μοίρας, πως μεγαλώνουμε και κάποια πράγματα μένουν πίσω και γίνονται αναμνήσεις για να τις αναπολούμε. Δεν ήταν μόνο η σχέση του Toto με τον Alfredo, ούτε με την Elena, την χαμένη του αγάπη, που ασχολήθηκε η ταινία. Ήταν με την παιδική ηλικία, με το πως βιώναμε τότε τον κόσμο, τι μας συνάρπαζε, τι μας μάγευε, και πόσο μακρινό δείχνει αυτό πλέον. Για αυτό θεωρώ, πως είναι η πιο νοσταλγική, η πιο μελαγχολική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου