Άφησε τη Σκάλα του Μιλάνο για το μεγάλο έρωτα!

Η σοπράνο Κικίτσα Αγιακάτσικα, και η σύντομη ζωή της που αφηγείται η κόρη της Πένυ Δημητράκη-Βαλάκη

Γράφει η Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο έρωτας, άχ  ο έρωτας… Η Κικίτσα Αγιακάτσικα, της γνωστής οικογενείας, μεγάλωνε στα πούπουλα, είχε ένα διαμάντι για φωνή, ζωγράφιζε υπέροχα, και δεσποινίδα τραγούδησε στη Σκάλα του Μιλάνο! Το 1949-50 ήταν που η ταλαντούχα Ροδίτισσα άνοιξε τα φτερά της, μπήκε στο χώρο της όπερας ως σοπράνο και συνέχισε για χρόνια στην Ιταλία, εμφανιζόμενη σε μεγάλες σκηνές που έδειχναν τη μεγάλη καριέρα που ξεκινούσε!

Η Κικίτσα, στα 36 της χρόνια τα άφησε όλα, γύρισε στη Ρόδο για το μεγάλο, τον παιδικό της έρωτα Λίλο Δημητράκη και δημιούργησε από εδώ δράσεις και παραστάσεις που καθόρισαν την εποχή της.

Χρόνια αργότερα,  στο σπίτι της στη Ρόδο,  απ΄ όπου περνούσαν καλλιτέχνες βεληνεκούς, ήταν η μεγάλη Κατίνα Παξινού. Τη ρώτησε ενώ την άκουσε να τραγουδά «τι κάνεις εδώ Κικίτσα;» κι εκείνη υπερασπίστηκε την επιλογή της.

Ζήτησα από την κόρη της, την αγαπημένη Πένυ Δημητράκη –Βαλάκη, να μιλήσει για τη σοπράνο της Σκάλας του Μιλάνου, γι’ αυτή την αριστοκράτισσα γυναίκα στους τρόπους και τη συμπεριφορά, που  πέθανε στα 52 της χρόνια, απροσδόκητα, αφήνοντας ημιτελές το σοβαρό πολιτιστικό έργο που επιτελούσε στη Ρόδο. Τότε που η Ρόδος είχε κι αυτές τις φυσιογνωμίες, τότε που τα είχε όλα!

Δύο χρόνια πριν πεθάνει στην όπερα που παρουσίασε στο Μιλάνο. Μάιος 1976. 

Ποιάς οικογένειας της Ρόδου ήταν η Κικίτσα Αγιακάτσικα;

Η Κικίτσα Αγιακάτσικα, η μητέρα μου, ήταν κόρη του Αντώνη και της Περσεφόνης Αγιακάτσικα, που είχε στη Ρόδο το πρώτο εργοστάσιο Σαπωνοποιίας –Αρωματοποιίας, την κολόνια Caresse, και την περίφημη ΜΑ-ΠΟ-ΛΕ, που άφησε εποχή. Ο πατέρας της  ήταν χημικός, με σπουδές στη Γαλλία απ΄ όπου πηγαινοερχόταν και διέμενε για μεγάλα διαστήματα..Μέχρι σήμερα έχω την αλληλογραφία που διατηρούσε η Περσεφόνη μαζί του. Και τα γράμματά του τα ξεκινούσε πάντα: «Πεφιλημένη μου Περσεφόνη…»…

Ρωτούσε για τα παιδιά τους, για την υγεία τη δική της και των παιδιών. ..Η Κικίτσα, ήταν το τελευταίο παιδί, μετά από πέντε αγόρια: τον Αναστάσιο-Τάσο, τον Κλεόβουλο, σύζυγο της θείας Κατίνας, τον Ιωάννη, το Δημήτρη ενώ ένα παιδί ακόμα χάθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Η Κικίτσα, το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας Αγιακάτσικα ήταν η χαρά της οικογένειας η οποία έμενε στον πύργο στα Τριάντα (όπως έλεγαν τα υπέροχα νεοκλασικά σπίτια της περιοχής). Μετά από χρόνια, ο Αντώνης Αγιακάτσικας άφησε πια το Παρίσι  και πλέον εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Ρόδο όπου και δημιούργησε το εργοστάσιο, στην οδό Αυστραλίας.

Δεν είχε μόνο υπέροχη φωνή, ήταν καλλιτεχνική φύση και πολύ δραστήρια από δεσποινίδα!

Από μικρή φάνηκαν τα ταλέντα που είχε. Η πολύ ωραία φωνή και το ταλέντο της στη ζωγραφική. Άρχισε μαθήματα πιάνου και πήρε το πτυχίο της καθηγήτριας επί Ιταλοκρατίας. Μια μέρα την άκουσε η Γκουλιορμέλα, Ιταλίδα καθηγήτρια φωνητικής που ήταν πολύ αυστηρή στην κρίση της και την ανέλαβε χωρίς να θέλει να πληρωθεί γιατί κατάλαβε ότι αυτό το κορίτσι, είχε ένα διαμάντι στο λαιμό.

Την ανέλαβε από δεσποινίδα και ξεκίνησαν, μαζί με την Κλικλή Λαμπαδαρίου, καθηγήτρια πιάνου και τον οδοντίατρο Δημήτρη Παπαιγνατίου που πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή, να διοργανώνουν πολλές συναυλίες στο Εθνικό Θέατρο του οποίου την ακουστική είχε επιμεληθεί ο ίδιος τεχνικός που είχε επιμεληθεί την ακουστική της Σκάλας του Μιλάνου.

Στη Σκάλα του Μιλάνου που  τραγούδησε η Κικίτσα!

Τραγουδούσε ως σοπράνο άριες από όπερες, τις οποίες ήξερε  ολόκληρες απ΄ έξω. Ήξερε και το ρόλο του τενόρου και του βαρύτονου…. Ήξερε 19 όπερες απ΄ έξω, σε όλους τους ρόλους τους. Μέσα στον πόλεμο ανέβαζαν επιλεκτικά παραστάσεις στο Εθνικό.

Πότε έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο εξωτερικό;  Έμεινε χρόνια στην Ιταλία!

Το 1948, μετά την απελευθέρωση, έφυγε για την Ιταλία, πήγε στο Μιλάνο και μέσω της καθηγήτριάς της Γκουλιορμέλας,  πέρασε από ακρόαση στη Σκάλα του Μιλάνο όπου και τελικά έδωσε μία παράσταση. Από παιδί, θυμάμαι να έρχονται στο σπίτι μας άνθρωποι που τραγουδούσαν στη Σκάλα του Μιλάνο.

Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο καλλιτεχνικό κόσμο, η Κικίτσα πάντα οργάνωνε καλλιτεχνικές βραδιές. Βραδιές με μουσικές, με ποίηση, με λογοτεχνία και τα καλέσματα της Κικίτσας τα περίμενε η κοινωνία της Ρόδου. Συνέχισε τις εμφανίσεις της στην Ιταλία, συμμετέχοντας σε συναυλίες σε Φλωρεντία, Πάδοβα, Βενετία. Έμεινε στην Ιταλία για μεγάλο διάστημα.

Γύρισε όμως ενώ η καριέρα της ήταν ψηλά!

Το 1952, σε ηλικία 36 ετών επιστρέφει στη Ρόδο για το μεγάλο έρωτα της ζωής της, το Λίλο Δημητράκη, τον πατέρα μου. Αφήνει καριέρα στην Ιταλία, ήταν σοπράνο με βάση το Μιλάνο, εμφανιζόταν σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας σε θεατρικές αίθουσες… Άλλη ζωή.

Η σκέψη της όμως ήταν στο Λίλο, τον ένα και μοναδικό έρωτά της. Όταν πια γεννήθηκα εγώ και ήμουν 9-10 ετών θυμάμαι σαν όνειρο στο σπίτι μας,  την Κατίνα Παξινού,  ν΄ ακούει τη μητέρα μου να τραγουδάει και να της λέει ενοχλημένη: «Tι κάνεις εσύ εδώ»;  «Και η απάντηση της μαμάς μου «Εδώ είναι ο άντρας μου, και το παιδί μου». Η Παξινού αντέδρασε, δε συμφωνούσε καθόλου και της το έδειξε με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο.

Τι έκανε λοιπόν γυρίζοντας στη Ρόδο και αφήνοντάς τα όλα πίσω;

Η μητέρα μου είχε ήδη ιδρύσει το Ελληνικό Ωδείο στη Ρόδο όπου ήταν η διευθύντρια ενώ ο αείμνηστος Καλομοίρης,  διευθυντής του Ελληνικού Ωδείου Αθηνών, κάθε Ιούνιο επισκεπτόταν τη Ρόδο για να εξετάσει τους πολυπληθείς μαθητές της. Η Κικίτσα Αγιακάτσικα,  έδωσε δύο πτυχία:  τενόρου στο Βασίλη Πετρίδη και βαρύτονου στο Γιώργο Διακοσάββα.

Τα καλοκαίρια, τρεις φορές την εβδομάδα έδινε παραστάσεις στο Εθνικό, σκηνοθετούσε η ίδια το ροδίτικο γάμο ως θεατρική παράσταση, το Αποθέρι, ετοίμαζε την αναχώρηση των σφουγγαράδων από την Κάλυμνο, έργο που άφησε ημιτελές λόγω του ξαφνικού και πρόωρου θανάτου της…  Κι ενώ είχε όλες αυτές τις δραστηριότητες ,κάθε Μάιο έφευγε στην Ιταλία για ενάμιση μήνα όπου έδινε παραστάσεις και διαιώνιζε τις επαφές της με ανθρώπους του καλλιτεχνικού κόσμου. Η τελευταία παράσταση που έδωσε ήταν το Μάιο του 1978, στο Castello Sforcesko και το Νοέμβριο του 1978 έφυγε από τη ζωή.

Πολύ νέα!

Στα 52 της χρόνια, από μία πέτρα στη χολή! Κακή εκτίμηση των γιατρών. Ήταν η χαρά της ζωής μέχρι εκείνη τη μέρα, γεμάτη ενέργεια. Οι πίνακες ζωγραφικής της έχουν βραβευτεί στο Λονδίνο από την Kontakt, παίρνοντας πρώτα βραβεία, η δε φωνή της ακουγόταν με το τραγούδι του «Ποταμού» μέχρι που έκλεισε το «Ήχος και Φως» σε όλες τις γλώσσες. Σύντομη ζωή, άδικος χαμός. Έχασα τα πάντα χάνοντάς την. Τη νιώθω μέχρι σήμερα, να είναι δίπλα μου. Η μαμά μου…

Είχατε προαίσθημα, μου είπατε!

Είχα δει ένα όνειρο,  ότι καιγόταν το σπίτι μας. Ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα, 20 χρονών κορίτσι. Της είπα απ΄ το τηλέφωνο το όνειρό μου, μου λέει «κάποιος θα πεθάνει, ποιόν έχουμε άρρωστο;». Κι ήταν εκείνη! Ήρθα απ΄ την Αθήνα γιατί το όνειρο αυτό με συγκλόνισε. Ανήμερα της 8ης Νοεμβρίου που ήταν η γιορτή μου, η μαμά με είχε τάξει στον Ταξιάρχη Μιχαήλ, Αγγελική-Περσεφόνη, και είχε μείνει εννέα μήνες στο κρεβάτι στην εγκυμοσύνη της. Εκείνη την ημέρα της γιορτής μου την αγκάλιασα και  εκεί μέσα στην αγκαλιά μου ούρλιαξε από τον πόνο. Έσπασε η χολή και διέλυσε όλα τα ζωτικά όργανα. Κρατήθηκε μηχανικά οκτώ μέρες και στις 16 Νοεμβρίου έφυγε, για ένα μακρινό ταξίδι.

Τη θυμούνται την Κικίτσα Αγιακάτσικα;

Όλοι. Πριν τρία χρόνια, ο Λευτέρης Τομαράς, τενόρος στη χορωδία της ΕΡΤ διοργάνωσε στην εκκλησία του Ευαγγελισμού συναυλία, στη μνήμη της. Άφησε ιστορία στη Ρόδο. Αναβίωνε στο Εθνικό Θέατρο τα ήθη και έθιμά της. Η φωνή της ήταν στο «Ήχος και Φως». Άφησε πολιτιστική κληρονομιά.

http://www.rodiaki.gr/article/368180/afhse-th-skala-toy-milano-gia-to-megalo-erwta?utm_source=feed&utm_medium=rss&utm_campaign=RSS