Την εποχή που εμείς στην Ελλάδα βγάζαμε ταινίες όπως Ο Σπαγγοραμμένος, ο ιταλικός κινηματογράφος και η Cinecitta «πότιζαν» με αριστουργήματα τον κόσμο.
Μιλάμε για μία εποχή που τα παραπάνω δεν ήταν εύκολα όπως σήμερα, δεν ήταν πεπατημένη, δεν ήταν δεδομένα. Η αφηγηματική τεχνική των περισσότερων της σχολής Cinecitta εισήγαγε ένα νέο πλαίσιο πρόσληψης του κινηματογραφικού κοινού, ξυπνούσε αναμνήσεις που έχουν βιωθεί, αλλά και μνήμες που δεν έχουν έρθει ακόμα. Οι παρακάτω 7 ταινίες είναι 7 σπουδαία δείγματα (για τον γράφοντα τα 7 καλύτερα της εποχής) του νεορεαλισμού.
1. Κλέφτης Ποδηλάτων (1948) : Ένας πιτσιρικάς αναζητά αυτόν που του έκλεψε το ποδήλατο με σκοπό να αποδώσει την δικαιοσύνη. Ο De Sica καταφέρνει μαεστρικά να κλιμακώσει την ένταση και να θέσει ζητήματα τιμής, όπως της αξιοπρέπειας του πατέρα που πρέπει να παραμείνει όρθια μπροστά στον γιο του, χωρίς να χρησιμοποιεί πολλά λόγια. Ο έπαινος αξίζει εδώ και στους ηθοποιούς.
2. Ρώμη, Ανοιχτή Πόλη (1945) : Την εποχή που ο Β' Παγκόσμιος μαινόταν και η Ιταλία βρισκόταν κάτω από τα φτερά του Γ' Ράιχ, ένας αντιστασιακός, ο Giorgio Manfredi προσπαθεί να ξεφύγει από τους Ναζί. Ο Rosselini στήνει το πρώτο και το πιο ακραιφνές σκηνικό του πολέμου. Μαζί με το Paisan και το Escape By Night, είναι το καλύτερο έργο του.
3. Bellissima (1951) : Μια μητέρα πηγαίνει την κόρη της με το έτσι θέλω σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς για παιδιά στη Ρώμη και ο Luchino Visconti βρίσκει το πρόσφορο έδαφος να διακωμωδήσει την μανία των ανθρώπων να ορίσουν μια έννοια τόσο άπιαστη, την ομορφιά, η οποία αφθονεί στα παιδιά. Είναι όμως και μια ταινία στηλίτευσης των απόψεων που επικρατούσαν στον κόσμο της κινηματογραφικής παραγωγής της Cinecitta.
4. Νύχτες της Καμπίρια (1957) & 8 1/2 (1963) : Ο Federico Fellini είναι ταυτόχρονα η πρώτη μου επαφή με τον ιταλικό κινηματογράφο του '50 και του '60 και αυτός που έχω τοποθετήσει στην δική μου πρώτη θέση. Αν και είδα το Dolce Vita, οι Νύχτες της Καμπίρια και το 8 1/2 είναι τα πιο ογκώδη διαμάντια του ανθρώπου από το Ρίμινι, που ταύτισε το όνομα του με τα λευκά σεντόνια και τα μητρικά δεσμά της ψυχολογίας.
5. Il Posto (1961) : Ο Ermano Olmi αντιπαραθέτει το ατελέσφορο της ζωής χωρίς δουλειά με το ατελέσφορο της ζωής σε μια δουλειά που έχει ένα και μόνο επίπεδο. Ο Domenico αφήνει οικογένεια και χωριό για να πάει στο Μιλάνο και να γίνει ταχυδρόμος σε μια εταιρεία. Εκεί γνωρίζει μια κοπέλα και ερωτεύονται, αλλά βρίσκονται και οι δύο σε μια επαγγελματική θέση που τους φθείρει και τους φθίνει.
6. Mama Roma (1962) : Η απίθανη Anna Magnani και ο τιτάνας Pier Paolo Pasolini είναι αδιαπραγμάτευτες συνθήκες για να δεις ταινία της εποχής Cinecitta. Η Magnani είναι μια πρώην ιερόδουλη που έχει μαζέψει λεφτά για να γίνει μανάβισσα και να μπορέσει να έρθει πάλι σε επαφή με τον γιο της που τον άφησε όταν ήταν παιδί. Όμως αυτή η ωραία σχέση που ξεκινά, θα δηλητηριαστεί από το παρελθόν, το οποίο θα ρουφήξει και τους δύο στην εγκληματική του φύση.
7. Rome, 11:00 (1952) : Μια εταιρεία αναζητά γραμματέα και έξω από τα γραφεία βρίσκονται γύρω στις 200 κοπέλες που θέλουν την θέση. 5 από αυτές είναι το επίκεντρο του Giusepe De Santis και μέσα από τα μάτια τους παρουσιάζεται η τραγωδία που θα ακολουθήσει με μια σκάλα να καταρρέει και να γίνεται πανικός
Από τον Στέργιο Πουλερέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου