Τα οικονομικά προβλήματα της Ιταλίας δεν οφείλονται στο
ευρώ, αλλά στους πολιτικούς, σύμφωνα με ανάλυση του οικονομολόγου Daniel
Lacalle.
«Η ιταλική κυβέρνηση προκάλεσε άλλη μια τεράστια
αναταραχή στις ευρωπαϊκές αγορές με το προσχέδιο για τον προϋπολογισμό του
2019.
Με μια τεράστια αύξηση των δαπανών, εκτιμά ότι το
έλλειμμα θα είναι 2,4% για το 2019 σε σύγκριση με τον προηγούμενο στόχο του
0,8% και 1,6%», σημειώνει ο οικονομολόγος.
Η εκτίμηση αυτή, όχι μόνο αντιπροσωπεύει μια τεράστια
αύξηση σε μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 131% του ΑΕΠ, αλλά
παράλληλα, μια σύντομη ανάλυση των εκτιμήσεων των φορολογικών εσόδων δείχνει
ότι ο στόχος απλώς ανέφικτος, σύμφωνα με τον Lacalle.
Οι περισσότεροι ανεξάρτητοι αναλυτές επεσήμαναν την
ύπαρξη υπερβολικά αισιόδοξων εκτιμώμενων εσόδων, γεγονός που εντείνει την
ανησυχία για πρόσθετο δημοσιονομικό κενό 14 δισ. ευρώ.
Tη χρηματιστηριακή αγορά του Μιλάνου κατέρρευσε, η
διαπραγμάτευση των τραπεζικών μετοχών ανεστάλη μετά από πτώση έως 7%, οι
αποδόσεις των ομολόγων αυξήθηκαν και το δεκαετές ιταλικό ομόλογο υποχώρησε στο
χειρότερο επίπεδο μέσα σε ένα χρόνο παρά τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας.
«Αυτό συμβαίνει όταν μια χώρα με τεράστια εσωτερικά
προβλήματα, ποντάρει στη μαγική λύση της αύξησης των δαπανών και των
ελλειμμάτων», σημειώνει ο οικονομολόγος.
Θεωρεί μάλιστα, ότι οι μέχρι στιγμής εκτιμήσεις για τις
συνέπειες, όπως επιβολή capital controls, bank runs και χρεοκοπίες, είναι
συντηρητικές.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ότι οι
προτάσεις της ιταλικής κυβέρνησης επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος.
Η Ιταλία επωφελήθηκε ιδιαίτερα από το πρόγραμμα αγοράς
ομολόγων της ΕΚΤ και το τεράστιο χρέος της δεν αποτελεί συνέπεια της λιτότητας,
καθώς οι κυβερνητικές δαπάνες το 2017 ανήλθαν στο 48,9% του ΑΕΠ, με τον μέσο
όρο την περίοδο 1990-2017 να αγγίζει το 49,83%.
Ως εκ τούτου, η τεράστια αύξηση των δαπανών, την οποία
προτείνει η Ιταλία, δεν αποτελεί λύση σε καμία περίπτωση.
Τα προβλήματα της Ιταλίας, όπως εξηγεί, είναι εσωτερικά
και δεν οφείλονται στο ευρώ:
– Η Ιταλία έχει δει περισσότερες κυβερνήσεις από τον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης
– Οι κυβερνήσεις όλων των χρωμάτων έχουν προωθήσει με
συνέπεια τις κρατικοδίαιατες, αναποτελεσματικές επιχειρήσεις, εις βάρος των
μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης
– Οι δυσκαμψίες της αγοράς εργασίας παρέμειναν, με
αποτέλεσμα υψηλή ανεργία και διαφορές μεταξύ περιφερειών
– Ένα διεστραμμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπου οι
τράπεζες είχαν κίνητρα να δανείζουν σε παρωχημένες και ανύπαρκτες κρατικές
εταιρείες, γεγονός τις φόρτωσε με τα υψηλότερα NPLs στην Ευρώπη
Τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να λυθεί με τον
προϋπολογισμό του 2019, αντίθετα τα προβλήματα θα επιδεινωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου