Δεν μιλάει λέξη ελληνικά παρά την καταγωγή του (από τη Λήμνο), αλλά υποστηρίζει ένθερμα ότι η λύση για την οικονομική κρίση βρίσκεται εδώ στην Ελλάδα, «απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, όπως η δημοκρατία και η δουλειά μου, το θέατρο».
Επίσης, είναι ο ζεν πρεμιέ του εμπορικού ιταλικού κινηματογράφου, αλλά παραμένει απόλυτα συνειδητοποιημένος για τον τρόπο με τον οποίο είναι ενταγμένος στο καλλιτεχνικό κύκλωμα και για την προτίμηση των Ιταλών παραγωγών, αλλά και του κοινού σε ελαφρές «ταινίες για διασκέδαση». Συνάντησα τον 32χρονο Νικόλα Βαπορίδη, φουλ στη… νεκροκεφαλή (σε t-shirt και δαχτυλίδι ασορτί με τα τατουάζ στα χέρια του), το περασμένο Σάββατο, με αφορμή την πρόσκλησή του από το Tutto Italia για να παρευρεθεί στο αφιέρωμα που ετοίμασε το πρώτο φεστιβάλ ιταλικού κινηματογράφου της Αθήνας στις ταινίες του. Στην πλειοψηφία τους, ευχάριστες νεανικές κομεντί που έχουν σημειώσει τεράστια εμπορική επιτυχία, όπως το «Notte Prima Degli Esami» («ήταν για την καριέρα μου ό,τι ο “Τιτανικός” για τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο») και το σίκουελ «Notte Prima Degli Esami – Oggi», το «Tutto l’Αmore del Μondo» και το «Questa Νotte e Αncora Νostra». Γι’ αυτό το τελευταίο μάλιστα του λέω ότι προβάλλεται περιστασιακά στη δική μας δημόσια τηλεόραση και δείχνει ενθουσιασμένος, αφού παραπονιέται ότι «ο ιταλικός κινηματογράφος δεν τυγχάνει διανομής έξω από την Ιταλία και είναι πράγματι αξιέπαινοι οι άνθρωποι του “Tutto Italia” που τον κάνουν γνωστό στην Ελλάδα». Η αγαπημένη του ταινία είναι το «Cemento Armato» (2007), ένα αστυνομικό φιλμ νουάρ με θέμα τη μαφία: «Ήταν μια πρόκληση για μένα να ξεφύγω από τους ρόλους του καλού και όμορφου νεαρού, και να υποδυθώ τον “κακό”, ένα σκληρό χαρακτήρα με θυμό, αλαζονεία, αλλά και αδυναμίες, σε μια ιστορία γεμάτη ένταση, που έκανε το κοινό να κλάψει.» Τον ρώτησα μήπως φοβάται την ταύτιση με τους χαρακτήρες που υποδύεται σε κωμωδίες και κομεντί. Χωρίς να μετανιώνει για καμία από τις επιλογές του, αφού «το βασικό κριτήριο είναι αν θα πήγαινα στο σινεμά να δω τη συγκεκριμένη ταινία που μου προτείνεται», απάντησε ότι «η πιο ευαίσθητη πλευρά της δουλειάς μου είναι η επιλογή ρόλων». 
Πρόσθεσε μάλιστα: «Τώρα πλέον που έχω τη δυνατότητα να διαλέγω, το μεγάλο στοίχημα είναι να δοκιμάζομαι σε ρόλους που δεν έχω ξαναπαίξει και να δέχομαι καινούργιες προκλήσεις». Τέτοιες προκλήσεις είναι η συμμετοχή του στην παραγωγή του «Tutto l’Αmore del Μondo», αλλά και οι επόμενες ταινίες του, το «Ci Vediamo a Casa» όπου υποδύεται έναν γκέι, και το «Il Futuro», παγκόσμια πρώτη κινηματογραφική μεταφορά ενός μυθιστορήματος του Ρομπέρτο Μπολάνιο όπου ο Νικόλας συμπρωταγωνιστεί με τον Ρούτγκερ Χάουερ. Για το μοναδικό ίσως που έχει μετανιώσει είναι η συγγραφή ενός βιβλίου. Έδειξε έκπληκτος που του ανέφερα το «Bravissimo a sbagliare» και ομολόγησε ότι δεν θέλει να το θυμάται: «Αυτό το βιβλίο ήταν μια ρομαντική ιστορία που δεν είχε καμία σχέση με μένα, τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές μου, αλλά μου ζητήθηκε να το γράψω μόνο και μόνο επειδή είχα γίνει διάσημος με την ταινία “Notte Prima Degli Esami”. Μέχρι και το εξώφυλλο ήταν χάλια! Έχω ορκιστεί να μην ξανακάνω κάτι τέτοιο.» Φυσικά η συζήτηση πήγε και στο ξεκίνημα της καριέρας του από μια θεατρική ομάδα στη Ρώμη που παρουσίαζε έργα του Σαίξπηρ του Γούντι Άλεν και του Γκολντόνι, αλλά και στους αγαπημένους του σκηνοθέτες, οι οποίοι ήταν πολλοί για να τους απαριθμήσει, γι’ αυτό περιορίστηκε να πλέξει το εγκώμιο του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, να αναφέρει τουλάχιστο δυο φορές το όνομα του Ντάρεν Αρονόφκσι. Κλείσαμε –κάτω από τον εντελώς ανοιξιάτικο ήλιο– με μια σύντομη κουβέντα για την κρίση και τη διαπίστωση ότι η Ιταλία θα είναι «το επόμενο θύμα των αγορών». Εκφράζοντας την αγανάκτησή του με τις τράπεζες που παίζουν τα δικά τους παιχνίδια και τους πολιτικούς που δουλεύουν μόνο για την επιβίωση των τραπεζών, αισθάνομαι ότι θα είχε κι άλλα να πει αν δεν τον περίμεναν για να κατέβει για φαγητό στον Πειραιά, αφού πρώτα θα φωτογράφιζε τη θέα της Αθήνας από ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου