Ρώμη: Διαχρονικές ταινίες για την Αιώνια Πόλη

 

Η Ρώμη έχει αποτελέσει το σκηνικό για πολλές κινηματογραφικές ταινίες.

Καμιά πόλη δεν υμνήθηκε περισσότερο στη μεγάλη οθόνη και καμιά άλλη δεν έχει συνδεθεί τόσο στενά με τον Νεορεαλισμό, όσο η Ρώμη.

Η ιταλική πρωτεύουσα έχει αποτελέσει το σκηνικό για πάμπολλες κινηματογραφικές ταινίες άλλοτε διαδραματίζοντας ρόλο στην πλοκή κι άλλοτε απλά φιλοξενώντας στους δρόμους της τη δράση.

Στον κινηματογράφο αποτυπώθηκαν και οι δύο όψεις της πόλης: η γοητεία και η λάμψη της αλλά και η σκληρή πλευρά της φτώχειας. Μέχρι που γεννήθηκε μια τρίτη Ρώμη, αυτή που δημιουργούνταν στο κινηματογραφικό στούντιο της Τσινετσιτά. Το στούντιο Τσινετσιτά, στα νότια της πόλης, αποτέλεσε το κέντρο του ιταλικού κινηματογράφου, έχοντας φιλοξενήσει αμέτρητες ταινίες, 51 από τις οποίες βραβεύτηκαν με Όσκαρ.

Ένα ελικόπτερο μεταφέρει ένα τεράστιο μαρμάρινο άγαλμα του Χριστού, πάνω από τα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου για να το πάει στον Πάπα στο Βατικανό. Το άγαλμα του Χριστού, μοιάζει να ευλογεί τη Ρώμη καθώς πετά από πάνω από τα κτίρια της μοντέρνας αρχιτεκτονικής της Ρώμης του 1950: Έτσι ξεκινά ο ύμνος του Φεντερίκο Φελίνι στη Ρώμη, στην ταινία “Ντόλτσε Βίτα”.

Ο Φεντερίκο Φελίνι είναι εκείνος που έκανε τη Ρώμη την απόλυτη κινηματογραφική πόλη, είτε με γυρίσματα σε φυσικούς χώρους είτε με σκηνικά που φτιάχτηκαν στην Τσινετσιτά.

Ενώ όμως το μεγαλύτερο μέρος της “Ντόλτσε Βίτα” ήταν κατασκευασμένο, η ουσία της ταινίας του Βιττόριο ντε Σίκα “Κλέφτες ποδηλάτων” βρισκόταν στους δρόμους, στους οποίους διαδραματιζόταν. Μερικοί δεν ήταν καθόλου γνωστοί όμως το ρημαγμένο από τον πόλεμο κέντρο της Ρώμης εμφανίζεται ως τόπος προδοσίας και κινδύνου, με τον άτυχο ήρωα Αντόνιο να οδηγεί το ποδήλατο στη Via del Corso. 

Το Νεορεαλιστικό δράμα «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» του 1945, απεικόνιζε τη ζωή στην ιταλική πρωτεύουσα υπό τη ναζιστική κατοχή. Είχαν περάσει μόλις έξι μήνες από τότε που οι Ναζί είχαν εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Η αλήθεια σε κάθε σκηνή και πλάνο της ταινίας, ενισχύθηκε περισσότερο από τους απλούς κατοίκους της Ρώμης που χρησιμοποιήθηκαν από τον σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι ως κομπάρσοι. 

Ο νεαρός σεναριογράφος Φεντερίκο Φελίνι έδωσε στην ταινία μια δόση μελοδράματος, αλλάζοντας για πάντα το τι είναι “αληθινό” στο σινεμά. 

Εν μέσω του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος εκτυλίσσεται η “Έκλειψη” του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ταινία του 1962 με πρωταγωνιστές τον Αλέν Ντελόν και τη Μόνικα Βίτι. Αν κάθε πόλη θα ήθελε να είναι η Ρώμη, πόσοι χρηματιστές λαχταρούσαν να είναι ο χαρισματικός Πιέρο του Αλέν Ντελόν; Περισσότερο από ό,τι σε κάθε άλλη ταινία εδώ, ο Αντονιόνι αποτίει φόρο τιμής στην αρχιτεκτονική της σύγχρονης Ρώμης.

Ρώμη μέσα από τα μάτια των άλλων

Αν και η Ρώμη αποτελεί μόνο ένα σταθμό στην ιταλική περιοδεία, ωστόσο το σκηνικό φαίνεται να ταιριάζει σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή: Ο κύριος Ρίπλεϊ του Ματ Ντέιμον μεταμφιέζεται στον άνδρα που σκότωσε, ζώντας μια χρυσή ζωή που τυχαίνει να είναι του άλλου. 

Στην ταινία του “Η τέλεια ομορφιά”, ο Πάολο Σορρεντίνο βάζει έναν περιηγητή να φωτογραφίζει τη Ρώμη από τον λόφο Janiculum. Κατόπιν καταρρέει και πεθαίνει, κυριευμένος από το θαύμα που βλέπει μπροστά του. Επιστρέφοντας στη Ρώμη ο σκηνοθέτης φτιάχνει τη δική του «Dolce Vita», για να δοξάσει την ομορφιά.

https://www.pagenews.gr/2021/12/28/politismos/romi-diaxronikes-tainies-gia-tin-aionia-poli/