Κύριε, άφησε ν’ ανθίσει το μονοπάτι σου,
όταν θα παραδώσει σ’ εσένα την ψυχή του
και στον κόσμο το κορμί του, όταν θα έλθει στον ουρανό σου
εκεί όπου και τη μέρα λάμπουν τ’ αστέρια.
Όταν διασχίσει το τελευταίο παλιό γεφύρι,
θα πει στους αυτόχειρες, φιλώντας τους στο μέτωπο:
«Ελάτε στον Παράδεισο, εκεί όπου πάω κι εγώ,
επειδή δεν υπάρχει κόλαση στον κόσμο του καλού Θεού».
Κάντε να έρθει κοντά σας με τα κουρασμένα του κόκκαλα,
ακολουθούμενος από χιλιάδες λευκά πρόσωπα.
Κάντε να επιστρέψει σ’ εσάς, στους βλάσφημους νεκρούς ,
που στον ουρανό και στη γη υπήρξαν θαρραλέοι.
Συνετοί μου κύριοι, ελπίζω να μη σας πειράζει που στον ουρανό,
ανάμεσα στους Αγίους, ο Θεός μέσα στην αγκαλιά του
θα πνίξει τους λυγμούς από εκείνα τα μουντά χείλη
που αντί για το μίσος και την άγνοια προτίμησαν το θάνατο.
Θεέ ελεήμων, τον όμορφο Παράδεισό σου
τον έφτιαξες κυρίως για εκείνον που ποτέ δε χαμογέλασε,
Για εκείνους που έζησαν με καθαρή τη συνείδησή τους
η κόλαση υπάρχει μονάχα για όποιον τη φοβάται
Καλύτερα από κείνον δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να δείξει
τα λάθη όλων μας σ' εσένα που μπορείς και θέλεις να μας σώσεις.
Άκουσε τη φωνή του που τώρα πια στον άνεμο τραγουδά .
Θεέ ελεήμων, θα δεις ότι θα το χαρείς κι εσύ.
Θεέ ελεήμων, θα δεις ότι θα το χαρείς κι εσύ.
Signore, il suo sentiero
Quando a te la sua anima
E al mondo la sua pelle
Dovrà riconsegnare
Quando verrà al tuo cielo
Là dove in pieno giorno
Risplendono le stelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου