Τζοβάνι Παπίνι

 Ο Τζοβάνι Παπίνι (9 Ιανουαρίου 1881 – 8 Ιουλίου 1956) ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής και μυθιστοριογράφος.

Κατάγεται από την Φλωρεντία όπου ο πατέρας του ήταν μέσος πωλητής επίπλων (και πρώην μέλος των Giuseppe Garibaldis Redshirts) από το Borgo degli Albizi, και η μητέρα του βάφτισε τον Παπίνι κρυφά για να αποφύγει την επιθετικό αντιθρησκευτισμό του πατέρα του. Ο Παπίνι έζησε μια ρουστίκ, μοναχική παιδική ηλικία. Τότε απεχθανόταν όλες τις πεποιθήσεις, όλες τις εκκλησίες, και κάθε μορφή δουλείας (που συνδεόταν με τη θρησκεία)* και τον συνάρπασε η ιδέα της συγγραφής μιας εγκυκλοπαίδειας , όπου θα συνοψίζονταν όλοι οι πολιτισμοί.

Σπούδασε στο Istituto di Studi Superiori  (1900-2), δίδαξε για ένα χρόνο στο Αγγλο-ιταλικό σχολείο και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Μουσείο της Ανθρωπολογίας τα έτη 1902-1904.^[2] Η λογοτεχνική ζωή προσέλκυσε τον Παπίνι, που το 1903 ίδρυσε το περιοδικό Il Leonardo, στο οποίο δημοσίευε άρθρα με το ψευδώνυμο "Gian Falco."^[3] Συνεργάτες του ήταν οι Giuseppe Prezzolini, Borgese, Vailati, Costetti και Calderoni.^[4] Μέσω του περιοδικού ο Παπίνι και οι συνεργάτες του παρουσίασαν στην Ιταλία σημαντικούς στοχαστές όπως οι Kierkegaard, Peirce,  Νίτσε, Santayana και Poincaré. Αργότερα στελέχωσε το Il Regno (Το Βασίλειο),^[5] ένα εθνικιστικό έντυπο διεύθυνσης του Enrico Corradini, που ίδρυσε την Associazione Nazionalistica Italiana (Ιταλική Εθνικιστική Ένωση), για να υποστηρίξει τον αποικιακό επεκτατισμό της χώρας του.

Ο Παπίνι γνωρίστηκε με τους Γουίλιαμ Τζέιμς και Ανρί Μπερξόν, που επηρέασαν σημαντικά τα πρώτα του έργα.^[6] Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και δοκίμια: το Il Tragico Quotidiano ("Τραγική Καθημερινότητα") το 1906, τα Il non specializzato Cieco ("Ο Τυφλός Πιλότος") και Il Crepuscolo dei Filosofi ("Το Λυκόφως των Φιλοσόφων") το 1907. Το τελευταίο αποτελούσε πολεμική με τα καθιερωμένα στοιχεία αντιπαράθεσης λογίων, όπως των Immanuel Kant, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Auguste Comte, ο Χέρμπερτ Σπένσερ, ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, και ο Φρίντριχ Νίτσε. Ο Παπίνι προκήρυξε το θάνατο των φιλοσόφων και την κατεδάφιση της σκέψης καθαυτής. Για λίγο φλέρταρε με τον Φουτουρισμό^[7][8] και άλλες βίαιες και απελευθερωτικές μορφές του Μοντερνισμού^[9] (Ο Παπίνi είναι ο χαρακτήρας πολλών ποιημάτων της Mina Loy).^[10]

Το 1907 ο Παπίνι παντρεύτηκε την Τζιασίντα Τζοβανόλι * το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, τη Βιόλα και την Τζοκόντα.^[11]

Πριν και κατά τον Α ' Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

"Καρικατούρα του Παπίνι", των Κάρλο Καρά & Ardengo Soffici, από τη Σκούπα, το 1922.

Το 1907 ο Τζοβάνι Παπίνι εγκατέλειψε το Il Leonardo και ίδρυσε πολλά άλλα περιοδικά. Το 1908 κυκλοφόρησε το La Voce (Η φωνή), και αργότερα το  L'Anima (Η Ψυχή) μαζί με τους Giovanni Amendola και Prezzolini. Το 1913 (προτού εμπλακεί η Ιταλία στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο) άρχισε το Lacerba (1913-15). Για τρία χρόνια ήταν ανταποκριτής για το Mercure de France και αργότερα κριτικός λογοτεχνίας για το La Nazione (Το Έθνος).^[12] Περί το 1918 δημοσίευσε το άρθρο ανασκόπησης La Vraie Italie (Η Αληθινή Ιταλία), με τον Ardengo Soffici.

Η πένα του παρήγαγε αρκετά βιβλία. Στο Parole e Sangue ("Λέξεις και Αίμα") παρουσίασε τον βασικό αθεϊσμό του. Επιπλέον, παρολίγο να δημιουργήσει σκάνδαλο με τις εικασίες του ότι ο Ιησούς και ο Ιωάννης ο Απόστολος είχαν ομοφυλοφιλική σχέση.^[13] Το 1912 εκδόθηκε το γνωστότερο έργο του, η αυτοβιογραφία Un Uomo Finito ("Η Αποτυχία").

Το 1915 στη συλλογή ποιητικής πρόζας Cento Pagine di Poesia (100 Σελίδες Ποίησης) και τα Buffonate (Αστείο), Maschilità (Ανδρισμός) και Stroncature (Αυστηρή Κριτική ή Πλακόστρωση), ο Παπίνι βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με τους  Βοκάκιο, Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, και άλλους συγχρόνους του όπως οι Μπενεντέτο Κρότσε και Giovanni Gentile, και λιγότερο επιφανείς μαθητές του Γκαμπριέλε Ντ'Ανούντσιο. Ένας κριτικός έγραψε γι ' αυτόν:

Ο Τζοβάνι Παπίνι [...] είναι ένα από τα καλύτερα μυαλά στην Ιταλία του σήμερα. Είναι ένας εξαιρετικός εκπρόσωπος της μοντέρνας αδιάκοπης αναζήτησης για την αλήθεια, και στο έργο του βρίσκεται μία μορφή αναζωογονητικής ανεξαρτησίας, όχι όπως η αυτοαποκαλούμενη ανεξαρτησία, με άγνοια του παρελθόντος, αλλά με μελέτη και κατανόησή του.^[14]

Το 1917 δημοσίευσε στίχουργήματα ομαδοποιημένα υπό τον τίτλο Opera Prima. Το 1921 ο Παπίνι ανακοίνωσε το ενδιαφέρον του για τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό^[15][16] στη δημοσίευση Storia di Cristo ("Η Ιστορία του Χριστού"), ένα βιβλίο που μεταφράστηκε σε είκοσι τρεις γλώσσες και ήταν παγκόσμια επιτυχία.^[17]

Ο φασισμός και τα μεταγενέστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από αρκετά ποιητικά έργα δημοσίευσε τη σάτιρα Gog (Γωγ) (1931) και το δοκίμιο ο Dante Vivo ("Ζωντανός Δάντης" ή "Αν ο Δάντης Ήταν Ζωντανός") το 1933.^[18]

Προσωπογραφία του Παπίνι από τον Ιούλιο Zirinsky.

Κινήθηκε προς τον Φασισμό,^[19] και λόγω των πεποιθήσεών του κέρδισε μια θέση διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1935. Οι Φασιστικές αρχές επιβεβαίωσαν την "άψογη φήμη" του Παπίνι μέσω του διορισμού. Το 1937 ο Παπίνι δημοσίευσε τον μοναδικό τόμο της Ιστορίας της Ιταλικής Λογοτεχνίας, με αφιέρωση στον Μπενίτο Μουσολίνι: "στον Ντούτσε, φίλο της ποίησης και των ποιητών",^[20] για την απονομή κορυφαίων θέσεων στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ειδικά στη μελέτη της Ιταλικής Αναγέννησης. Το 1940 ο τόμος δημοσιεύτηκε στη Ναζιστική Γερμανία με τον τίτλο Ewiges Italien - Die Großen im Reich seiner Dichtung. Ο Παπίνι ήταν ο αντιπρόεδρος της Europäische Schriftstellervereinigung (Ένωση Ευρωπαίων Συγγραφέων) που ιδρύθηκε από τον Γιόζεφ Γκαίμπελς το 1941/42.^[21] Όταν το Φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε (1943), ο Παπίνι μπήκε στο Φραγκισκανό μοναστήρι στη La Verna με το όνομα Fra' Μποναβεντούρα.^[22]

Το έργο του επικεντρώθηκε σε διάφορα θέματα, όπως μια βιογραφία του Μιχαήλ Αγγέλου, ενώ συνέχισε να γράφει σκοτεινά και τραγικά δοκίμια. Στο πλαίσιο συνεργασίας με την εφημερίδα Corriere della Sera, συνείσφερε άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε συλλεκτικό τόμο μετά τον θάνατό του. Έπασχε από προοδευτική παράλυση και ήταν τυφλός κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Ο τάφος του Παπίνι στο Κοιμητήριο delle Porte Sante στη Φλωρεντία.

Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Richard Dorment,^[23][24][25] το καθεστώς του Φρανσίσκο Φράνκοs και το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησαν την σειρά από φανταστικές συνεντεύξεις του Παπίνι (Il Libro Nero, 1951) ως προπαγάνδα εναντίον του Πάμπλο Πικάσο,^[26] υπονομεύοντας δραματικά την προ-Κομμουνιστική εικόνα του. Το 1962 ο καλλιτέχνης ζήτησε από τον βιογράφο του Pierre Daix να εκθέσει την προσποιητή συνέντευξη, όπως έπραξε στο Les Lettres Françaises.^[27]

Είχε την εκτίμηση του Bruno de Finetti, που επινόησε την υποκειμενική θεωρία των πιθανοτήτων, και του Χόρχε Λουίς Μπόρχες που σχολίασε ότι ο Παπίνι "ξεχάστηκε άδικα" και συμπεριέλαβε κάποιες από τις ιστορίες του στη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ.^[28]μυθιστοριογράφος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B9