Εδώ και χρόνια το ιταλικό ποδόσφαιρο πέρασε από τη λάμψη στη σκιά των υπόλοιπων μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Οι «επιτυχίες» της περυσινής χρονιάς έδειξαν τη μεγάλη επιστροφή, αλλά η φετινή χρονιά απέφερε ανώμαλη προσγείωση.
Δεκαετία του ΄80, αλλά και του ΄90. Δεν υπάρχει λόγος να πάμε μακρύτερα. Η Ιταλία, και το πρωτάθλημά της, ήταν πόλος έλξης και πρώτη επιλογή για τους μεγάλους παίκτες ανά το παγκόσμιο. Ήταν τότε, που οι σύλλογοι είχαν την οικονομική ευχέρεια να προσελκύουν τους σταρ. Ήταν τότε που το Καμπιονάτο είχε τη μεγαλύτερη αίγλη. Παίκτες μεγάλης αξίας προτιμούσαν τις ελίτ, και όχι μόνο, ιταλικές ομάδες, αγνοώντας προτάσεις από τη Ρεάλ και την Μπαρσελόνα. Ας πάρουμε ως απλούστερο παράδειγμα τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Όλοι οι παίκτες της μεγάλης τότε Βραζιλίας πάνε Ιταλία. Και πού πάνε; Ο Φαλκάο στη Ρόμα, ο Σώκρατες στη Φιορεντίνα, ο Ζίκο στην Ουντινέζε, ο Ζούνιορ στην Τορίνο. Η Γιουβέντους είχε τον Πλατινί και τον Μπόνιεκ. Η Ίντερ τον Ρουμενίγκε.
Ακολούθως, άσοι όπως οι Ματέους, Μπρέμε, Φέλερ, Κλίνσμαν, Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ κατηφόρισαν για το Μιλάνο. Ο Μαραντόνα, ναι μεν δεν ένιωθε καλά στην Μπαρσελόνα, αλλά όταν έφυγε προτίμησε τη Νάπολι. Νεώτεροι σταρ όπως ο Γκάσκοϊν πήγαν στη Ρώμη. Ονόματα όπως ο Πλατ το 1990, ο Έλγκιερ και ο Μπρίγκελ μερικά χρόνια πριν, επέλεγαν την Μπάρι και τη Βερόνα (που πήρε και πρωτάθλημα). Ουσιαστικά, είναι ελάχιστοι αυτοί (οι μεγάλοι παίκτες) που δεν πέρασαν από την Ιταλία. Ήταν αυτοί που επέλεγαν Ρεάλ ή Μπαρσελόνα (όπως ο Σούστερ ή ο Σάντσεζ για παράδειγμα).
Οι Ιταλοί κράτησαν τα ηνία και στη δεκαετία του ΄90, κυρίως με τη Μίλαν του Καπέλο, αν και πλέον οι δύο ισπανοί γίγαντες είχαν επιστρέψει δριμύτεροι στο παζάρι. Στο παιχνίδι, μετά τον νόμο Μποσμάν, μπήκαν και οι Άγγλοι, οπότε ο ανταγωνισμός μεγάλωσε. Οι Ιταλοί όμως έπειθαν ακόμη σούπερ σταρ, όπως οι Ζιντάν, Ντάβιτς, Κακά κτλ. Με την πάροδο των χρόνων και μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας το Καμπιονάτο, αν μη τι άλλο, συναγωνιζόταν την Πρέμιερ Λιγκ και την Πριμέρα Ντιβιζιόν. Άλλαξαν όμως πολλά από τότε. Ειδικά μετά το 2007.
Το «Καλτσιόπολις» και οι άλλοι
Το σκάνδαλο που ξέσπασε πριν μία δεκαετία στην Ιταλία και συντάραξε τη χώρα έδωσε ένα τρομερό κτύπημα στο ποδόσφαιρό της. Υποβιβασμοί, τιμωρίες και κυρίως μια τρομερή γροθιά στο πρεστίζ. Η Γιουβέντους έπεσε κατηγορία και ξεκίνησε από την αρχή. Η Μίλαν, παρόλο που ένα χρόνο μετά κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, είχε αρχίσει να γέρνει. Πολλοί παίκτες έφυγαν για άλλα, προηγμένα πρωταθλήματα. Ουσιαστικά, μόνο η Ίντερ έμεινε αλώβητη (και η Ρόμα), συνέχισε να κυριαρχεί και το 2009 κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά άμεσα πήρε και αυτή την κάτω βόλτα.
Οι προϋπολογισμοί έπεσαν και οι πρωτοκλασάτοι παίκτες δεν κοίταζαν προς Ιταλία μεριά. Η Γιουβέντους φυσικά ανέκαμψε, παίρνει συνεχόμενους τίτλους και πέρυσι έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Σίγουρα μπήκε ξανά στο κλαμπ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Την ίδια ώρα η Ιταλία απειλεί να κλέψει από την Αγγλία την 4η θέση... στ' αστέρια. Αλλά ας δούμε τη γενικότερη εικόνα. Η απειλή για τους Άγγλους ήταν προϊόν μεν της καλής πορείας των ιταλικών ομάδων, αλλά και της πολύ κακής παρουσίας των εκπροσώπων της Πρέμιερ Λιγκ. Φέτος οι ομάδες της Ιταλίας απέτυχαν στην Ευρώπη, φτάνοντας μέχρι τους «16» το μάξιμουμ.
Ουσιαστικά, μετά τη μίνι απογείωση, ήρθε η προσγείωση. Απότομη κιόλας. Σε ό,τι αφορά τους αλλοδαπούς. Ο Πογμπά είναι το πιο «hot» όνομα, αλλά αποκτήθηκε πιτσιρικάς από τη Γιουβέντους, μετά την γκάφα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Ιγκουαΐν είναι επίσης σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Πιάνιτς, Ναϊγκολάν, Μοράτα, Χάμσικ, είναι ονόματα με βάρος, αλλά όχι και τη λάμψη των αστέρων σε Ισπανία, Αγγλία, ή όπως στις Μπάγερν και Παρί.
Το τοπικό στοιχείο
Η Ιταλία έβγαζε πάντα σούπερ ταλέντα και φυσικά στην πορεία τεράστιους παίκτες. Για να μην πάμε πριν τη δεκαετία του ΄60, ας αρχίσουμε από εκεί. Ριβέρα, Ρίβα, Τζοφ, Φακέτι, Ματσόλα, Μπέτεγκα, Μπονισιένα, Ρόσι, Αντονιόνι, Ταρντέλι, Καμπρίνι, Σιρέα, Κόντι. Και μετά Αλτομπέλι, Βιάλι, Μανσίνι, Μαλντίνι, Μπαρέζι, Ανσελότι, Μπάτζιο, Τζόλα, μέχρι και τη φουρνιά των Καναβάρο, Νέστα, Ντελ Πιέρο, Τότι κτλ. Τελευταίοι μεγάλοι οι βετεράνοι Mπουφόν και Πίρλο. Σήμερα, σαν αποτέλεσμα των τελευταίων ετών, οι Ιταλοί έχουν αρκετούς πολύ καλούς παίκτες, αλλά κανέναν μέγα. Ο Τζιελίνι είναι καλός αμυντικός, αλλά δεν ήταν ποτέ στο επίπεδο των Μαλντίνι ή Νέστα. Ο Καντρέβα, ο Ινσίνιε, είναι αξιόλογοι επιθετικοί μέσοι, αλλά απέχουν από το κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Μότα πάτησε τα 33 του. Οι Φλορέντζι, Ελ Σαραουί, Φεράτι και Ντι Σίλιο είναι ταλέντα, αλλά πάλι δείχνουν πως θα φτάσουν ώς ένα σημείο, δεν θα είναι στο ανώτατο. Ο μόνος παίκτης που είχε όλο το σωματικό-αγωνιστικό πακέτο να κάνει παγκόσμια θραύση ήταν ο Μπαλοτέλι. Αλλά, όταν η αμυαλοσύνη και η επιπολαιότητα κυριαρχούν... Στην επίθεση ξεχωρίζει το όνομα του Γκρατσιάνο Πελέ. Καλός, δεν λέμε, αλλά απλά καλός. Οπότε και η Εθνική δεν φαίνεται να μπορεί να πάει πολύ μακριά στο επερχόμενο Euro. Θα πει, βέβαια, κάποιος πως και το 2010 δεν είχαν σπουδαία ομάδα, αλλά πήγαν στον τελικό. Και γενικά πως με όπλο το πάθος, την πειθαρχεία και την «πονηριά» τους πέτυχαν άθλους στο παρελθόν, εκεί που τους είχαν ξεγραμμένους. Αυτή η προϊστορία μας κάνει λίγο επιφυλακτικούς.
Όπως και να ΄χει η Ιταλία έχει πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να φτάσει ποδοσφαιρικά στο επίπεδο που της αξίζει, με βάση το εκτόπισμα και την ιστορία της. Λογικά ομιλούντες η Μίλαν θα ξεπεράσει κάποια στιγμή την κάμψη και η Ίντερ θ' ανέβει. Η Γιουβέντους έχει το βάρος για να εξελιχθεί ξανά και σε απόλυτο βαθμό σε ομάδα της ελίτ. Λογικά θα προκύψουν και 1-2 ντόπιοι σταρ. Όμως, το πότε δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Το ευχόμαστε, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που ν' αγάπησε το ποδόσφαιρο και να μην έχει μέσα στην καρδιά του μεγάλες στιγμές του παρελθόντος από το Καμπιονάτο και τη «Σκουάντρα Ατζούρα».
Sigmalive.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου