Αναμφίβολα, η ποίηση αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της λογοτεχνικής δημιουργίας. Βαθυστόχαστοι στίχοι, αποτυπωμένοι με όμορφο τρόπο, που κρύβουν πίσω τους διάφορα λογοτεχνικά μοτίβα, ταξιδεύουν όποιον επιλέξει να τους διαβάσει.
Ρεπορτάζ: Ναπολέων Παπαδόπουλος
Και μόνο από την προσπάθεια που καταβάλει κανείς για να συνθέσει και να αποτυπώσει γραπτώς τέτοια “διαμάντια” του λόγου είναι κερδισμένος. Τι έχει κερδίσει; Την ενασχόληση με μια Τέχνη, που καλλιεργεί την ανθρώπινη σκέψη.
“Την ποίηση δε νομίζω πως τη γράφει κανείς για να επιβραβευτεί, τη γράφει για να επικοινωνήσει. Η ποίηση είναι έκφραση των συναισθημάτων και αυτών που θέλει ο ποιητής να εκφράσει”. Με τη συγκεκριμένη φράση επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω η πρόεδρος και καθηγήτρια του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Ζώζη Ζωγραφίδου, η οποία απέσπασε το Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο «Dal Tirreno allo Jonio» – VI Έκδοση 2019 – βραβείο ξένης ποίησης σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2019 στο Παλάτι της Αρχιεπισκοπής, στην πόλη Ματέρα της Ιταλίας.
Η κ. Ζωγραφίδου διακρίθηκε για την ελληνική ποιητική της συλλογή “Γι’ αυτό το λίγο”(2019), κάνοντας το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης να “ακουστεί” σε ολόκληρόo τον κόσμο για ακόμη μια φορά. Στην αιτιολόγηση της βράβευσης, που συντάχθηκε από τον κριτικό λογοτεχνίας Donato Loscalzo, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Περούτζια, αναφέρεται πως η ποίηση της Ζώζης Ζωγραφίδου έχει μια εκλεπτυσμένη υποβλητική ικανότητα να απεικονίζει εικόνες πάνω σε έναν καμβά εμπειριών που, αντλώντας συχνά από το τοπίο και την προσωπική διάσταση, τείνουν προς το καθολικό και μεταρσιώνονται ποιητικά.
Με αφορμή την πολύ σημαντική αυτή διάκριση το ThessToday.gr επικοινώνησε με την πρόεδρο του τμήματος Ιταλικής Φιλολογίας ΑΠΘ, η οποία “άνοιξε την καρδιά της”, μιλώντας για τη μεγάλη της αγάπη, την ποίηση.
“Γράφω από μικρό παιδί”. Με την ατάκα αυτή ξεκίνησε να απαντάει στις ερωτήσεις μας η κ. Ζωγραφίδου, δείχνοντας από την πρώτη στιγμή την αγάπη της για τον ποιητικό λόγο. Σχετικά με το ποιητικό της έργο ανέφερε πως η πρώτη της δημοσίευση έγινε το 2016 και ήταν στα ιταλικά: “Δεν είχαν δημοσιευτεί ως τόμος αυτά που έγραφα από μικρή ηλικία αλλά υπάρχουν διάφορες αναρτήσεις σε ηλεκτρονικές σελίδες ή σε συλλογικούς τόμους στην Ιταλία, όπου συμμετείχα. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 2016, μετά από παρότρυνση Ιταλών συγγραφέων και ποιητών που διάβασαν ποιήματά μου στα ιταλικά. Έτσι προτάθηκε σε έναν πολιτιστικό σύλλογο στη βόρεια Ιταλία, στην περιοχή της Τεργέστης και εκδόθηκε. Μάλιστα απέσπασε και βραβείο. Αυτή ήταν η πρώτη μου ‘έξοδος στον ποιητικό χώρο’ επισήμως. Κάποια από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή ‘Γι’ αυτό το λίγο’ αποτελούν μεταποιήσεις ιταλικών ποιημάτων. Το συγγραφικό μου έργο κατά κύριο λόγο είναι γραμμένο στα ιταλικά. Παρότι δεν είμαι δίγλωσση, χρησιμοποιώ και τις δύο γλώσσες στην καθημερινότητά μου. Τις νιώθω και τις δύο σαν μητρικές”, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Συνεχίζοντας, η πρόεδρος του τμήματος Ιταλικής Φιλολογίας ανέφερε πως το να κερδίζει κανείς ένα τέτοιο βραβείο είναι ιδιαίτερα συγκινητικό αλλά η ποίηση δεν έχει ως σκοπό την κατάκτηση βραβείων: “Ένιωσα συγκινημένη γιατί η ποιητική μου συλλογή βραβεύτηκε στην Ιταλία με την ελληνική ‘φωνή’ που είναι γραμμένη. Η συγκίνηση ήταν ίδια με το 2016 και τη βράβευσή μου για την πρώτη μου συλλογή στα ιταλικά. Στους Ιταλούς αρέσει η έκφραση των Ελλήνων μέσα από την ποίηση. Βέβαια, τα ποιήματα δεν έχουν να κάνουν τόσο με τη γλώσσα που είναι γραμμένα, όσο με τη ‘φωνή’ που βγάζουν. Ο καθένας μας μπορεί να εκφραστεί σε όποια γλώσσα νιώθει ‘ψυχικά’ κοντά του. Ένα βραβείο αποτελεί επιβράβευση. Ένιωσα ότι και άλλοι έχουν τα ίδια συναισθήματα με μένα. Την ποίηση δε νομίζω πως τη γράφει κανείς για να επιβραβευτεί, τη γράφει για να επικοινωνήσει. Η ποίηση είναι έκφραση των συναισθημάτων και αυτών που θέλει ο ποιητής να εκφράσει”, σημείωσε.
“Κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα και ‘γεννιέται’ κάτι. Νιώθω ότι, όταν δημιουργείς, δεν πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις. Εγώ προσπαθώ να εκφραστώ μέσω της ποίησης. Άλλοι συνάδελφοι έχουν έφεση σε άλλα συγγραφικά είδη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως στο μέλλον θα αποκλείσω τη πιθανότητα να δημοσιεύσω κάποιο άλλος είδος. Γράφω πολλά αλλά δεν έχω δημοσιεύσει γιατί πιστεύω πως κάποιος πρέπει να ‘εκτίθεται’ με ωριμότητα. Έχω κείμενα που ‘περιμένουν’ χρόνια και ίσως να μην δημοσιευτούν ποτέ. Ο χρόνος σου δείχνει το δρόμο”, τόνισε σχετικά με τους στόχους της στο μέλλον.
Τέλος ρωτήσαμε την κ. Ζωγραφίδου για το αν το ελληνικό Πανεπιστήμιο δίνει τα κατάλληλα ερεθίσματα στους φοιτητές, προκειμένου αυτοί να ακολουθήσουν ένα λογοτεχνικό ‘μονοπάτι’: “Πιστεύω ότι το αν ένας φοιτητής ή ένας νέος εμπνευστεί από κάτι, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από τον καθηγητή του ή δάσκαλό του. Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό γιατί στο Πανεπιστήμιο είχα καθηγητές που με ενέπνευσαν και με ώθησαν προς το λογοτεχνικό και συγγραφικό χώρο. Είχα δάσκαλο τον αρχαιολόγο που ανακάλυψε τη Βεργίνα, τον Μανώλη Ανδρόνικο. Το πάθος για αυτό που έκανε μου έδωσε μεγάλη ώθηση. Επίσης είχα δάσκαλο το γνωστό εικαστικό και μεταφραστή, Κάρολο Τσίζεκ, ο οποίος φημιζόταν για το συγγραφικό του έργο. Φυσικά μεγάλο ρόλο παίζει το όραμα που έχει ο μαθητής και το υπόβαθρό του. Ένας δάσκαλος θα δώσει τη σωστή καθοδήγηση σε αυτόν που το επιθυμεί. Πιστεύω στη δύναμη του ελληνικού Πανεπιστημίου”, είπε.
*Κεντρική Φωτογραφία: Κώστας Αραμπατζής
https://thesstoday.gr/%CE%B6-%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF/?fbclid=IwAR2dtzeEZBs_aqwvH1GXx6NfcqIov575BgaVi7jIdb6HXPUhNcljDxqhyZU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου