Το σύγχρονο κοινωνικό τραγούδι στην Ιταλία: μερικά προτεινόμενα άλμπουμ

MODENA  CITY RAMBLERS- FUORI  CAMPO  (1999)

Ηχογραφημένος στην Ιρλανδία,  το “Fuori Campo” («Εκτός ‘Έδρας») με  άξιους τοπικούς μουσικούς -μεταξύ των οποίων και ο θρυλικός Liam Clancy- επηρεάζεται αρκετά από τους  ρυθμούς των Μano Negra:

ονομάζουν, πλέον,  τη μουσική τους κέλτικη patchanka. Σίγουρα ο ήχος, λόγω και των Ιρλανδών μουσικών, φέρνει κάπως προς τους Pogues – οι μελωδίες  και οι αρμονίες είναι τυπικές της εν λόγω παράδοσης-  αλλά  η  ενορχήστρωση και τα θέματα απέχουν πολύ από το ύφος. Οι Modena  City Ramblers  καλούν το  Χιλιανό συγγραφέα Λουϊς Σεπούλβεδα -σύντροφο του Σαλβαδόρ Αλιέντε- να απαγγείλει  το κείμενο, «Οι Ανοιχτές Φλέβες Της Λατινικής Αμερικής» μέσα σ’ ένα κομμάτι, ενώ στο “Natale A San Christobal” αναφέρονται στη σφαγή χωρικών που έλαβε χώρα τον Δεκέμβρη του ‘97 στην περιοχή Ακτεάλ των Τσιάπας από παραστρατιωτικές οργανώσεις του Μεξικού. Και πιο κάτω διασκευάζουν, μαζί με τη Χορωδία  Αγροτισσών  του Νόβι, το κλασικό “Figli Dell’Officina”, που από παλιός αναρχικός ύμνος έγινε κατόπιν ύμνος των νεώτερων  εξεγέρσεων.

SUD SOUND SYSTEM- LONTANO  (2003)

Τραγουδισμένο αποκλειστικά στη  Σαλεντίνικη διάλεκτο  ισορροπεί  εξαιρετικά ανάμεσα σε  χορευτικούς  ρέγγε  ήχους ,  παραδοσιακά  μοτίβα  και σε   χείμαρρους  από στίχους! Οι Sud Sound System  ραπάρουν  ακατάπαυστα  με κοινωνικό-πολιτικό  περιεχόμενο, καθότι από το πρώτο κιόλας κομμάτι  “Le Radici Ca Tieni” στο ρεφρέν: «τη Γη  σου, αγάπα την και  προστάτευσέ την/ από αυτόν που σπεκουλάρει και διαφθείρει, προστάτεψέ την/  από αυτόν που εκμεταλλεύεται την αμάθεια, προστάτεψε την- εκείνον που  έχει χάσει κάθε ελπίδα, που έχει μείνει από δυνάμεις, προστάτεψέ τον».  Στο “La Gente Povera”, τραγουδούν, «Οι φτωχοί πεθαίνουν από την πείνα./ οι φτωχοί πεθαίνουν πάντοτε από την πείνα»/ …και οι κυβερνήσεις απλώς πολυλογούν/  και όταν κατόπιν γίνεται  κάποια εξέγερση/  σου λένε πως  πάνε ενάντια στο έθνος».

Και μέσα  σε αυτόν τον ορυμαγδό από σαλεντίνες λέξεις ξεχωρίζουμε ακόμη  μια φράση:«Κάνουν τον πόλεμο για την εξουσία, το εμπόριο και το πετρέλαιο»…

BANDABARDO – SE MI RILASSO… COLLASSO (2001)

Πρόκειται για  το πρώτο live άλμπουμ των Φλορεντίνων  Bandabardo’ και ένα από τα καλύτερά τους, μιας και κατορθώνει να συλλάβει την ένταση των τραγουδιών σε όλη τους τη γκάμα. Μπαλάντες τα πιο πολλά κομμάτια, οι κιθάρες – ακουστικές και ηλεκτρικές -  έχουν φορές  φορές την τιμητική τους. Το πρώτο κομμάτι και από τα καλύτερα του δίσκου, το “Manifesto, είναι ακυκλοφόρητο: «Σήμερα δεν δουλεύω, δεν ντύνομαι/ μένω γυμνός και διαδηλώνω/ είμαι εκτός χορού, τελείως διαφορετικός/ ο κόσμος φεύγει, εγώ μένω και διαδηλώνω!». Η αίσθηση της Ελευθερίας  ολοζώντανη, η συμμετοχή του κοινού επίσης, καθώς και οι οικολογικές διαστάσεις των τραγουδιών. Στο “Lo Sciopero Del Sole”, μιλάνε για τη μόλυνση των βιομηχανιών και την ανθρώπινη ματαιοδοξία- με τον  ‘Ήλιο να κάνει απεργία και να αρνείται να ανατείλει, οι άνθρωποι να τον χρυσοπληρώνουν έως ότου ένας σταρ της τηλεόρασης τους ζητά λεφτά για να  προσφέρει στο καθένα μας έναν ήλιο από χαρτόνι…

BANDA BASSOTTI – ASI ES MI VIDA (2003)

Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε τα άλμπουμ με τις πρωτότυπες συνθέσεις των Banda Bassotti, επιλέγουμε το “Asi es mi Vida”, το δίσκο τους που περιέχει μόνο διασκευές. Τι διασκευές όμως; Οι Banda Bassotti διαλέγουν 18 ιστορικά τραγούδια των επαναστατικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων αλλά και παραδοσιακά, τα οποία απόκτησαν άλλη σημασιοδότηση όταν συνδέθηκαν με τους αγώνες των καταπιεσμένων. Μεγάλα τραγούδια  όπως τα “Guantanemera”, “Gracias a la Vida”, “El pueblo unido jamas sera vencido”, “Go on home British soldiers”, “El paso del Ebro”, “Holiday in Ramallah”, “Nicaragua”, “Nicaraguita”, μεταξύ άλλων. Οι διασκευές των Banda Bassotti, πέραν της επιτυχημένης τους προσπάθειας να τα φέρουν πιο κοντά στο αυτί και του σημερινού ακροατή, τους δίνουν ένα τέτοιο μουσικό χαρακτήρα που τα απογειώνουν πραγματικά. Χαρακτηριστική είναι η ska διασκευή του “Gracias a la Vida” αλλά και η punk-rock εκτέλεση του “El pueblo unido”. Με αυτόν τον τρόπο το συγκρότημα επιτελεί και ένα ρόλο μουσικού ιστορικού, αφού με την προσέγγιση του σε αυτά τα σημαντικά κομμάτια τα κάνει γνωστά στη σημερινή νεολαία και τα κρατά ζωντανά όπως τους αξίζει.

ASSALTI FRONTALI – MI SA CHE STANNOTE (2006)

To άλμπουμ αυτό είναι μια απόδειξη της μουσικής ωρίμανσης των Assalti Frontali και αυτό γιατί οι Assalti δεν πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν τη μουσική πλευρά των κομματιών δευτερεύουσα, στο όνομα του πρωτεύοντος στιχουργικού μηνύματος. Παγίδα στην οποία εύκολα πέφτουν αρκετά hip hop σχήματα. Οι Assalti Frontali λοιπόν απέχουν πολύ από τη φάση «δώσε μου ένα μπιτ να τα ρίξω…» γιατί καταλαβαίνουν καλά πως μόνο ένα μουσικά καλοφτιαγμένο hip hop, μπορεί να υποστηρίξει αυτά για τα οποία θέλουν να ραπάρουν. Έτσι η παραγωγή του “Mi sa che stannote” στηρίζεται σε δυναμικά μπιτ, τα οποία παντρεύονται με τις μελωδίες. Θέματα και samples από πιάνο και πνευστά (όπως στο ομώνυμο), τις ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και βέβαια μια σειρά από μπασογραμμές που «χτίζουν» τα κομμάτια. Ξεχωρίζει το “Gaia per davvero” για τις μελωδικές του γραμμές στις κιθάρες και το πιάνο, το “Plus Militant”, το οποίο είναι ένα  πραγματικό ρυθμικό μανιφέστο, το “Rosso, arancio, giallo” και βέβαια το ομώνυμο.

99 POSSE – LA VIDA QUE VENDRA (2000) 

Στο “La Vida que vendra”, οι 99Posse, παρουσιάζουν με τον πιο πλήρη τρόπο τις ηχητικές τους επιρροές και ταυτόχρονα μια σειρά πολύ καλών τραγουδιών. Το δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ “Sfumature” είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της πορείας του συγκροτήματος, με έντονες και τις jazz επιρροές. Στο “All’Antimafia” αξιοποιούν το drum n’ bass για να αναδείξουν ένα από τα κορυφαία κοινωνικά προβλήματα της Ιταλικής κοινωνίας, τη δράση της μαφίας και την αντίσταση σε αυτήν. Στο “Some say this some say that”, συνεργάζονται με τον κορυφαίο περφόρμερ του ragamuffin, Άγγλο-Τζαμαικάνο, General Levy. Δεν ξεχνούν τον αντιαμερικανισμό τους στο “Yankee go home” και κάνουν μια πολύ πρωτότυπη διασκευή στο “El pueblo unido”, προσεγγίζοντας το μέσα από ηλεκτρονικούς δρόμους.