Πρόκειται για μια ιταλική μπάντα που τραγουδάει στην αγγλική γλώσσα , συντάσσεται με το post punk κλίμα της τελευταίας πενταετίας και αρκετοί όταν άκουσαν ότι θα τους φέρουν για συναυλία οι τύποι της Arte Fiasco μες στον Δεκέμβρη, πίστεψαν ότι πρόκειται για κάποιο side project των Ρώσων Motorama, που είχαν προκαλέσει πανικό προ έτους. Όχι αδίκως ίσως, η τελευταία παρανόηση.
Η γκάμα αναφορών των συνθέσεων τους σπάνια ξεπερνάει τη νοητή γραμμή που ενώνει στις συνειδήσεις των οπαδών, τους Joy Division με τους Gang Of Four, αλλά από την άλλη αρκετοί πλέον σπάνια χρειάζονται κάτι παραπάνω από αυτό (και αυτό δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε). Παρά ταύτα έχουν όντως και στις συνθέσεις και στο παίξιμο τους, αφενός ισχυρή δυναμική, αφετέρου γνήσιο πάθος, για να υποστηρίξουν κάτι που θα μπορούσε και να κατηγορηθεί ως ξεδιάντροπη αντιγραφή. Το μπάσο το έχουν σωστά τοποθετημένο στην κορυφή της διαδικασίας, τα φωνητικά δεν βαριούνται ακόμη και όταν μελαγχολούν και καθώς παραμένουν υπόγεια και ανεξάρτητα δρώντες είναι μία πρώτης τάξεως λύση, τέτοιες ώρες που, πάλαι ποτέ παθιασμένοι τύποι, σαν τους Interpol και τους Editors έχουν λουστραριστεί για τα καλά στο βωμό μιας αόριστης ροκ ενθρόνισης και άρα πάψει να μας συγκινούν. Οι κυκλοφορίες τους είναι περιεκτικές, τιμούν το κατ' εξοχήν indie προϊόν των 80s, που είναι το EP, και αποφεύγουν περιττά τραγούδια, αλλά και περιττή διάρκεια στα τραγούδια τους.
Το όνομα της μπάντας (επιτυχημένο σίγουρα, όπως και αυτό των Motorama, είναι από τα ονόματα, που αναρωτιέσαι πώς και δεν τα σκέφτηκε κάποιος τόσα χρόνια) μου θύμισε ότι το ιταλικό ροκ έχει δύο μεγάλες μανίες: τον Κομμουνισμό και την Μέση έως Άπω Ανατολή. Η τελευταία δε μας ενδιαφέρει εδώ και κατά βάση ούτε και ο πρώτος, αλλά έστω και στοιχειωδώς αν έχεις ασχοληθεί με τη σκηνή της γειτονικής χώρας, δεν μπορεί παρά να σου έρθουν στο μυαλό οι πάλαι ποτέ κραταιοί και ένδοξοι κατά κει (και παντελώς άγνωστοι κατά δω) CCCP.
Οι Soviet Soviet παρότι δεν φέρουν πολλά από την ανατρεπτική διάθεση, αλλά και την πρόθεση πρόκλησης, των "προγόνων" τους, εν τούτοις ξεχωρίζουν ακριβώς στο ότι δεν αντιμετωπίζουν το post punk ως μία σκυτάλη που τους παραδόθηκε και πρέπει απλά να την πάνε λίγο παρακάτω μέχρι να την πάρει στα χέρια ο επόμενος. Όπως ακριβώς και οι CCCP ακούγονται σαν μια μπάντα πραγματικά εκτός χρόνου, σαν να βαράνε πριν από τριάντα χρόνια σε ένα υπόγειο στο Βερολίνο και αυτοί, την ώρα που ο κόσμος γύρω τους το έχει ρίξει σε μία σαχλαμαρίζουσα pop που έμελε τελικά όχι μόνο να χαρακτηρίσει την δεκαετία, αλλά και να παρουσιαστεί δεκαετίες αργότερα ως δήθεν αδικημένη από τις σοφιστείες των ροκ δισκοκριτικών. Η ιστορία γράφει όμως ότι πραγματικά αδικημένη είναι η άδολα εμπνευσμένη μουσική, η οποία δεν κερδίζει τη μάχη με το χρόνο ως εμμονή νοσταλγίας, ακριβώς γιατί εξ αρχής δεν είχε σκοπό υποταγής στις ούτως ή άλλως άτακτες διαθέσεις των μεγάλων ακροατηρίων και όχι ασφαλώς λόγω έλλειψης ποιοτικών κριτηρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου