CCCP fedeli Alla Linea - CSI- PGR, ή αλλιώς ... η ιστορία της ιταλικής εναλλακτικής σκηνής

Αν κάποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με την εναλλακτική μουσική σκηνή της γειτονικής χώρας, δεν μπορεί να παραβλέψει τους πάλαι ποτέ κραταιούς CCCP – Fedeli alla linea.

Ένα εντελώς ιδιόρρυθμο και εντυπωσιακά εκκωφαντικό σε μεθόδους έκφρασης συγκρότημα, που από το 1981 και για μία δεκαετία, καθόρισε τις εξελίξεις στον ιταλικό ανεξάρτητο-πανκ-new wave ήχο, αλλά και την ιστορική του συνέχεια, μέσα από τα γκρουπ που προέκυψαν από τη διάλυση τους. Το πλήρες όνομα της μπάντας είναι CCCP Fedeli Alla Linea (πιστοί στη γραμμή), ενώ υπογραμμίζουν την καταγωγή τους με τον επιθετικό προσδιορισμό Musica Melodica Emiliana (από την επαρχία της Emilia Romagna, τόπο καταγωγής του αρχηγού βασικά) - Punk Filosovietico (εδώ δεν θέλει διευκρινήσεις). Φιλιοσοβιετικοί ήταν πάντοτε, υπό την έννοια ότι τους γοήτευε η κουλτούρα και η ίδια η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης, ως ένα παράλληλο σύμπαν, στο δυτικό σύμπαν στο οποίο κινούνταν αυτοί.

Παρά ταύτα δεν πρόκειται για υποχείριο-μέσο προπαγάνδας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ούτε παρακάλεσαν ποτέ για να μπουν στο ρόστερ του φεστιβάλ ΚΝΙ στη Μπολόνια ή αλλού, παρότι η μουσική τους εξύμνησε αρκετά το σοβιετικό πρότυπο, όμως έχοντας ταυτόχρονα αρκετή ειρωνία και οι ρυθμοί τους υπήρξαν ενίοτε υπέρ το δέον μιλιταριστικοί και αυστηροί, ενώ σε επίπεδο εικόνας χρησιμοποίησαν (αλλά και παραποίησαν) κάθε πιθανό και απίθανο κομμουνιστικό σύμβολο.

Θα ήταν βέβαια ανόητο να κρίνει κανείς τους CCCP παραλείποντας να λάβει υπόψη του το θεατρικό στοιχείο, τον κύρια up-tempo χαρακτήρα των ρυθμών τους, το μπόλικο fun επί σκηνής, αλλά και την πικρή ειρωνεία που πάντοτε έδειξαν απέναντι στη δύναμη και τις πρακτικές του καθεστώτος. Συνοψίζοντας μπορεί να πει κανείς ότι κατέληγαν πάντοτε σε θέαση των προβλημάτων του καπιταλισμού μέσα από το ομοίως χαμένο όραμα του σοσιαλισμού, απλώς το τελευταίο, ως μακρινό για τους ίδιους, συνέχιζε να ασκεί μία κάποια γοητεία, σε σχέση με το φάτσα-κάρτα εκφυλισμένο καπιταλιστικό μοντέλο (της τρελής γινόταν και στην Ιταλία των 80s, ως γνωστόν, σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο).

Οι CCCP μίλησαν για το άτομο και τα αδιέξοδα του, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Gang Of Four και τα Μωρά Στη Φωτιά και οι Mission Of Burma, απλώς προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν σύμβολα και ιδεολογίες σε πρώτο πλάνο, για λόγους που σήμερα παρότι χάνονται στο χρόνο δεν αφαιρούν σε τίποτε από την αξία της μουσικής τους.

Πολύ πριν καταντήσει αστεία η φράση της Ρόζα Λούξεμπουργκ στα χέρια ενός πρώην Έλληνα πρωθυπουργού, ονόμασαν το δεύτερο άλμπουμ τους         'σοσιαλισμός και Βαρβαρότητες', μη αρνούμενοι να δουν την πραγματικότητα, όπως ακριβώς είχε. Τραγούδια όπως το Emilia Paranoica συντάσσονται στη γραμμή Παράξενη Πόλη, των δικών μας Τρύπες, στο Punk Islam ενώνουν τις δύο εμμονές του ιταλικού ροκ που λέγαμε και παραπάνω, ενώ προς το τέλος πρόλαβαν να δουν τον κομμουνισμό να καταρρέει και οδήγησαν τον ήχο τους ακόμη περισσότερο προς την ανατολή. Ένα παλιότερο τραγούδι τους, κατατάσσει τους αναρχοκομμουνιστές στο επίπεδο των 'επικίνδυνων χουλιγκάνων' (Huligani Dangereux) και τους κατηγορεί ευθέως για περιστασιακή μόνον ανάγνωση των μανιφέστων στο όνομα των οποίων τα κάνουν όλα λίμπα (συμπτωματικά μοιάζει τόσο μουσικά, όσο και στην εκφορά των φωνητικών με το Χούλιγκανς των Σπυριδούλα από το 1982!).

Υπάρχει ένα εκπληκτικό διπλό best of σε CD, με τον τίτλο Enjoy CCCP από το 1994 (μετά τη διάλυση τους), όπου το logo της μπάντας εμφανίζεται αρμονικά ως αυτό της Coca Cola (το έχει κάνει και ο Πανούσης στα καθ' ημάς), που εύκολα θα βρείτε σε οποιοδήποτε ιταλικό δισκάδικο, αν τύχει και ταξιδέψετε κατά κει. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, καθότι το tracklisting είναι αλάνθαστο και δεν περισσεύει ούτε ένα τραγούδι. Α, να πούμε ότι, όπως ακριβώς και οι Τρύπες, έτσι και αυτοί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80 υπογράφουν στην τοπική Virgin (και παντού στην Ευρώπη υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα, οπότε μήπως να μετριάσουμε λίγο το ρόλο κάποιων, που ίσως κύρια να κλήθηκαν να επιλέξουν και να έπραξαν εύλογα και ορθά;).

Περαιτέρω εξερεύνηση στον κατάλογο τους αποκαλύπτει EP με εκπληκτικούς τίτλους και περιεχόμενο, όπως τα Orthodossia I & II, αλλά και μία συνεργασία με την Amanda Lear στα 1987, όπου κατακρεουργούν με τη σύμπραξη της το Tomorrow, που μετατρέπεται σε cyber punk αριστούργημα, που ακόμη περιμένει την κατάλληλη γενιά για να το αποθεώσει.

Μετά από μία κοινή περιοδεία με τους ακόμη πιο δημοφιλείς Ιταλούς ρόκερ Litfiba, που έφτασε μέχρι και τις υπό κατάρρευση Σοβιετικές Μητροπόλεις (ολίγον τι λαϊκότεροι και πιο άμεσα κατανοητοί οι Litfiba, αργότερα θα γκραντζάρουν τον ήχου τους και θα κάνουν τεράστια επιτυχία στη χώρα τους τραγουδώντας την αλά βρώμικο 89 φράση "θέλουμε τους κλεφταράδες, θέλουμε όλα τα λεφτά τους"), ακολούθησαν αμοιβαίες προσχωρήσεις-αποχωρήσεις και όλα αυτά oδήγησαν στο τελευταίο άλμπουμ του γκρουπ 'Epica, Etica, Etnica, Pathos', που περιέχει και αρκετά ethnic στοιχεία (ένα κομμάτι, το Al Ayam θυμίζει....Καζαντζίδη!).

Μετά τη διάλυση της μπάντας, προέκυψαν οι C.S.I. που συνέχισαν με καλά άλμπουμ ως τα τέλη των 90s, αλλά το μήνυμα και η αισθητική άρχιζαν πλέον να πλατειάζουν επικίνδυνα και κάπου εκεί κόλλησαν και το μικρόβιο της ούτως ή άλλως ισχυρής στην Ιταλία prog rock παράδοσης. Οι Giovanni Lindo Feretti και Massimo Zamboni σε φωνητικά-συνθέσεις και κιθάρες αντίστοιχα υπήρξαν από την αρχή μέχρι το τέλος η ψυχή των CCCP, ενώ κατά το θρύλο είχαν πρωτοσυναντηθεί στο Βερολίνο των αρχών της δεκαετίας του '80, που ευνοούσε τέτοιες καταστάσεις και τους έδωσε άπλετο χώρο για τα πρώτα τους "υπόγεια" live. Mε τη διάλυση των CSI , από το 2001 και μετά ακολούθησαν οι PGR (Per Grazia Ricevuta), ένα νέο σχήμα, πιο ηλεκτρονικό, λιγότερο ροκ, στο οποίο εντάχθηκε ως πλήρες μέλος η Giovana Di Marco, η οποία έκανε τα δεύτερα φωνητικα στους CSI ενώ αποχώρησε ο Massimo Zamboni.

Πολλά έχουν συμβεί από τότε. Ο Giovanni Lindo Ferretti μετά από μία πολύ σοβαρή περιπέτεια υγεία που πέρασε,  ασπάστηκε (επέστρεψε;) στον καθολικισμό, αλλά και ορισμένες άκρως συντηρητικές (!) ιδέες, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να δηλώσει ότι πλέον ψηφίζει δεξιά! (Berlusconi και παλιότερα Bossi- Lega Nord!).

Η φωνή του όμως συνεχίζει να μας θυμίζει το ένδοξο ανατρεπτικό παρελθόν των μεγάλων CCCP!

Πρόσφατα , μέλη των CSI επανενώθηκαν δημιουργώντας τους Post-CSI χωρίς όμως τον Ferretti.

(Το κείμενο είναι βασισμένο σε ένα παλιό άρθρο του Άρη Καραμπεάζη)