Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 11 Ιούνη του 1984, όταν έσβησε
το χαμόγελο που ενέπνεε εκατομμύρια Κομμουνιστές, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά
και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν η τραγική κατάληξη ενός κακού που ξεκίνησε
στις 7 του Ιούνη, όταν ο Γενικός Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού
Κόμματος [Partito Comunista Italiano – P.C.I] Enrico Berlinguer υπέστη
εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης του Κόμματος
στην ιταλική πόλη Πάντοβα…
Δημοσίευση: Κυριακή 11 Ιουνίου 2017
Ο επί 12 συναπτά έτη Γενικός Γραμματέας του P.C.I. (1972-1984) γεννήθηκε στις 25 Μάη 1922 στο Σάσσαρι της Σαρδηνίας. Γιος του δικηγόρου και πολιτικού Mario Berlinguer, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας το 1943 και γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητές του. Τον Μάρτη του 1949 εξελέγη Γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1956, όταν και εντάχθηκε στην ηγετική ομάδα του Κόμματος, εργαζόμενος κοντά στους ηγέτες του P.C.I. Palmiro Togliatti και Luigi Longo. Στις εκλογές του 1968 εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής στο Ιταλικό Κοινοβούλιο, ενώ στο 12ο συνέδριο του Κόμματος την επόμενη χρονιά εκλέχθηκε Αναπληρωτής Γραμματέας εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε ο Longo. Η εκλογή του Βerlinguer ως Γενικού Γραμματέα του P.C.I. ήρθε στο 13ο συνέδριο του Κόμματος, στις 17 Μάρτη 1972.
Ο επί 12 συναπτά έτη Γενικός Γραμματέας του P.C.I. (1972-1984) γεννήθηκε στις 25 Μάη 1922 στο Σάσσαρι της Σαρδηνίας. Γιος του δικηγόρου και πολιτικού Mario Berlinguer, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας το 1943 και γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητές του. Τον Μάρτη του 1949 εξελέγη Γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1956, όταν και εντάχθηκε στην ηγετική ομάδα του Κόμματος, εργαζόμενος κοντά στους ηγέτες του P.C.I. Palmiro Togliatti και Luigi Longo. Στις εκλογές του 1968 εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής στο Ιταλικό Κοινοβούλιο, ενώ στο 12ο συνέδριο του Κόμματος την επόμενη χρονιά εκλέχθηκε Αναπληρωτής Γραμματέας εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε ο Longo. Η εκλογή του Βerlinguer ως Γενικού Γραμματέα του P.C.I. ήρθε στο 13ο συνέδριο του Κόμματος, στις 17 Μάρτη 1972.
To P.C.I. ήταν ένα ιδιαίτερα μαζικό κόμμα, το μεγαλύτερο
Κομμουνιστικό Κόμμα της Δυτικής Ευρώπης, με εκατομμύρια μέλη σε ολόκληρη την
Ιταλία. Ο Berlinguer το έκανε ακόμα πιο μαζικό, εισάγοντας καινοτόμες ιδέες στο
πρόγραμμά του, και προσεγγίζοντας τα κινήματα που υπήρχαν στην Ιταλία. Επίσης,
ασχολήθηκε με ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων, ο φεμινισμός, η ΛΟΑΤ
κοινότητα. Έτσι το P.C.I κατάφερε να πετύχει το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας
του στις εκλογές του Ιούνη του 1976, όταν και αναδείχτηκε και πάλι 2ο κόμμα,
αλλά με πολύ αυξημένο ποσοστό 34,7% και 12.614.650 ψήφους.
Ως άνθρωπος, ο Εnrico Berlinguer, κρατούσε ένα χαμηλών
τόνων προφίλ. Χαμογελαστός, άμεσος, απλός. Υπήρξε ίσως ο σεμνότερος άνθρωπος
της ιταλικής πολιτικής ιστορίας. Ο αείμνηστος ιταλός κωμικός Giorgio Gaber δεν
είπε τυχαία τη φράση: «Κάποιος ήταν Κομμουνιστής, επειδή ο Berlinguer ήταν
καλός άνθρωπος…» γιατί αυτό ήταν ο Εnrico. Ένας καλός άνθρωπος…
Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένας άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ
και χωρίς κανένα δισταγμό να τσαλακωθεί! Χαρακτηριστικό παράδειμα αποτελεί η
αγκαλιά με τον μεγάλο κωμικό Roberto Benigni στο φεστιφάλ του P.C.I. τον Ιούνη
του 1983 στη Ρώμη. Ο Benigni, οποίος παρουσίαζε την εκδήλωση, κάλεσε τον
Berlinguer στη σκηνή, και αφού αστειεύτηκαν για λίγο, τον σήκωσε στην αγκαλιά
του. Το περιστατικό απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός, και έγινε μία από τις
διασημότερες και αξιομνημόνευτες σκηνές στην ιστορία της Ιταλικής Αριστεράς…!
7 Ιούνη 1984. Λίγες ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές της 17ης
του μήνα αυτού. To P.C.I. διοργανώνει προεκλογική συγκέντρωση στην πόλη
Πάντοβα, κεντρικός ομιλητής, ο Γενικός Γραμματέας Εnrico Berlinguer. Κατά τη
διάρκεια της ομιλίας του, αισθάνεται ξαφνικά μία έντονη αδιαθεσία. Συνεχίζει να
μιλά παρόλο που διακόπτει συνεχώς… Ο κόσμος τον καταχειροκροτεί και
ζητοκραυγάζει, ο Βerlinguer όμως αποχωρεί υποβασταζόμενος, και μεταφέρεται
εσπευσμένα στο νοσοκομείο της πόλης, πέφτοντας σε κώμα. Η διάγνωση είναι οξύ
εγκεφαλικό επεισόδιο. Η μάχη είναι άνιση. Στις 12:45 της 11ης Ιούνη του 1984, Ο
Enrico Berlinguer περνάει στην αιωνιότητα. Ο επίλογος γράφεται 2 μέρες
αργότερα, στην κηδεία του στη Ρώμη. Εκατομμύρια λαού, με δάκρυα στα μάτια
αποχαιρετούν τον δικό τους Enrico. Συγκλονιστική η σκηνή με τον πρόεδρο της
Ιταλικής Δημοκρατίας Sandro Pertini να σκύβει κλαίγοντας μπροστά στο φέρετρο
του αγαπημένου του φίλου…
Ο ιταλικός λαός απέδωσε φόρο τιμής στον Berlinguer στις
Ευρωεκλογές της 17ης Ιούνη. Το P.C.I. αναδείχτηκε πρώτο κόμμα με ποσοστό
33,33%, έναντι 32,96 του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, εκλέγοντας 27
Ευρωβουλευτές…
33 χρόνια πέρασαν από τότε, κάποιοι «αντάξιοι επίγονοι»
του Berlinguer διέλυσαν το P.C.I. (το οποίο ευτυχώς επανιδρύθηκε πέρυσι το
καλοκαίρι από κομμουνιστές πιστούς στις ιδέες του Enrico) , μετατρέποντάς το σε
κεντροαριστερό μόρφωμα, αλλά ο αείμνηστος γραμματέας δεν έφυγε ποτέ από τη
σκέψη κανενός Αριστερού στην Ιταλία… Θα
είναι πάντα εκεί, με το χαμόγελό του, και ειδικά μέσα από τα τελευταία του
λόγια στην ομιλία της Πάντοβα…
"Εργασία για όλους. Από σπίτι σε σπίτι, από εργοστάσιο σε
εργοστάσιο, από δρόμο σε δρόμο, κάνοντας διάλογο με τους πολίτες, με τη
σιγουριά που σας δίνουν οι μάχες που έχουμε κάνει, για τις προτάσεις μας, γι’
αυτό που ήμασταν και γι’ αυτό που είμαστε, είναι δυνατό να κατακτηθεί μια νέα
και ευρύτερη υποστήριξη για τα ψηφοδέλτιά μας, για τον σκοπό μας, που είναι ο
σκοπός της ειρήνης, της ελευθερίας, της εργασίας, της προόδου του πολιτισμού
μας… Θα τα ξαναπούμε, Berlinguer…."
Βίντεο Funerale Berlinguer:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου