Φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την ψήφιση του νόμου
180/78 στην Ιταλία, του ‘νόμου Μπαζάλια’ όπως έμεινε στην ιστορία, κομβικής
σημασίας για την δημιουργία των προϋποθέσεων για το ξεπέρασμα του ψυχιατρείου,
προς ένα ριζικά εναλλακτικό σύστημα ψυχικής υγείας, πέρα από τα στερεότυπα της
επικινδυνότητας και με ταυτόχρονη την αναγνώριση των ατόμων με προβλήματα
ψυχικής υγείας ως υποκειμένων με πλήρη δικαιώματα.
Ενός νόμου που έγινε δυνατό να περάσει στη βάση ενός
κινήματος (της Δημοκρατικής Ψυχιατρικής) για μια χειραφετητική ψυχιατρική, το οποίο μπόρεσε να ριζώσει πάνω
στο έδαφος των κινημάτων κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης της περιόδου
εκείνης και το οποίο άσκησε, εν συνεχεία, μια ποικιλότροπη διεθνή επιρροή σε
κινήματα και εγχειρήματα, μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα.
Δεν είναι για επετειακούς λόγους, αλλά λόγω της
κρισιμότητας της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε σήμερα, που είναι, όσο ποτέ
πριν, αναγκαίο αυτό που αποκαλούμε «επιστροφή στις ρίζες». Στο πώς έγινε δυνατή
η θεσμοθέτηση του νόμου 180/78. Ποιο σύστημα υπηρεσιών, σε συνάρτηση με ποια
«κουλτούρα και πρακτική» αμφισβήτησης, τόσο του κυρίαρχου ψυχιατρικού
κυκλώματος, όσο και της κυρίαρχης κοινωνικής νόρμας, έκανε δυνατή την ουσιαστική του εφαρμογή μετά
την ψήφισή του, τουλάχιστον σε κείνες τις περιπτώσεις όπου το σύνθημα «η
ελευθερία είναι θεραπευτική» δεν έμεινε απλή διακήρυξη, αλλά έτυχε έμπρακτης
υλοποίησης.
Μια τέτοια αναδρομή είναι σήμερα όσο ποτέ αναγκαία, όσο
περισσότερο οι επικρατούσες πολιτικές σε όλες τις χώρες οδηγούν στην προϊούσα
αποσάθρωση (υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση) των συστημάτων Ψυχικής Υγείας. Και
η κυρίαρχη Ψυχιατρική, με πιο αποφασιστική, πλέον, την πρόσδεσή της στην
διαχρονική κοινωνική της ανάθεση για κοινωνικό έλεγχο και υπό την δομική
χειραγώγησή της από το βιο-φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, απαντά σ΄ αυτές τις
συνθήκες μέσα από την περαιτέρω κατασταλτική μετάλλαξη της κουλτούρας και των
πρακτικών της σε όλη την Ευρώπη. Στη μια χώρα μετά την άλλη, οι κατασταλτικές
πρακτικές, καθηλώσεις, απομονώσεις, η «περιστρεφόμενη πόρτα», η θεραπευτική
εγκατάλειψη κλπ, παίρνουν πρωτοφανείς διαστάσεις.
Και στην Ελλάδα, με την κυριαρχία του βιο-ιατρικού
μοντέλου και την ανέκαθεν ανυπαρξία κοινοτικών υπηρεσιών, όπου το 65% των
εισαγωγών για νοσηλεία είναι ακούσιες, η μόνη «θεραπεία» στην «αρρώστια του συστήματος»
που ετοιμάζουν οι κυβερνώντες, είναι η
περαιτέρω διάχυση της καταστολής μέσα στην κοινωνία με την θεσμοθέτηση της
«υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα».
Για όλα αυτά θα συζητήσουμε στην εκδήλωση της
«Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία», την Παρασκευή, 5
Οκτωβρίου 2018, ώρα 19.00, στο χώρο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στο
Θησείο (Ερμού 134).
Εισηγητικές παρεμβάσεις θα κάνουν
Γιώργος Αστρινάκης, ψυχίατρος
Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος
Κατερίνα Νομίδου, πρόεδρος ΠΟΣΟΨΥ
Κατερίνα Χατζή, σωματείο Δ.Α.Λ.Υ.Ψ.Υ.
Μέλη του Δικτύου Hearing Voices Αθήνας
Θα προβληθεί η ταινία
«I giardini di Abele» («Οι κήποι του Αβελ»).
(πρώτη φορά υποτιτλισμένη στα ελληνικά, με αναφορά στο
κίνημα της Αποιδρυματοποίησης στην Ιταλία της δεκαετίας του 60 και 70, στον
Μπαζάλια κλπ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου