Φοβερή η ατμόσφαιρα, εντυπωσιακή η είσοδος των ομάδων, ανατριχιαστική η στιγμή της εισόδου τους και η απόλαυση του αγώνα.
Αν με ρωτήσεις όμως τι είναι αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση, αυτή είναι η παρακάτω στιγμή. Ένα μεμονωμένο σκηνικό που δεν το έχω ξαναδεί.
Δεν ξέρω αν ακούστηκε και στην τηλεόραση, αλλά φαίνεται πως κάτι έχουν οι ξένες χώρες όταν ακούν τον Εθνικό μας Ύμνο. Όπως και με τη Βοσνία, πολλά γιουχαρίσματα άρχισαν να ακούγονται από τα πέταλα και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα υπήρχε φόβος να μην ακούγεται καμία νότα από την ορχήστρα. Ξάφνου όμως τα πάντα αλλάζουν. Είναι η στιγμή που ο Leonardo Bonucci επιβεβαιώνει ότι εκτός από μεγάλος παίκτης, διαθέτει και σπουδαία προσωπικότητα.
Έναν αρχηγό άλλωστε τον ακούν όλοι. Από τους συμπαίκτες του μέχρι και τους οπαδούς. Με την πρώτη γιούχα, ο captain των Ιταλών σηκώνει τα χέρια και αρχίζει το χειροκρότημα. Μετά από λίγα δεύτερα ακολουθεί και o Immobile. Μετά ο Donaruma. Όλη η ενδεκάδα της Ιταλίας. Και σύντομα όλο το γήπεδο.
Μια στιγμή που ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά δρόμενα. Ένας τύπος που δεν ξέρει καν τι πρεσβεύει ο Εθνικός Ύμνος για τον Έλληνα, αλλά δεν δέχεται στο σπίτι του τέτοιες συμπεριφορές. Το «not in my house» του Bonucci ήταν ίσως και το μεγαλύτερο highlight σε μια ούτως ή άλλως λαμπρή βραδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου