Ο Νάνι Μπαλεστρίνι υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της
ομάδας Gruppo 63, το σημαντικότερο καλλιτεχνικό κίνημα στη μεταπολεμική Ιταλία.
Η ενεργή συμμετοχή του στο κοινωνικό κίνημα της πατρίδας του, για μια δεκαετία,
έγινε πηγή έμπνευσης των έργων του που είναι γνωστά στην Ελλάδα, όπως: «Τα
Θέλουμε Όλα» (εκδ. Στοχαστής), Ο Εκδότης (εκδ. Γνώση) και «Οι
Αόρατοι» (εκδ. Βιβλιοπέλαγος).
Είναι γεγονός ότι κυρίως χάρη στη μετάφραση προσεγγίζουμε
τους ξένους συγγραφείς. Αυτό συνέβη και με το βιβλίο του Ν. Μπαλεστρίνι «Σάντοκαν,
μια ιστορία της Καμόρα» (εκδ.Βιβλιοπέλαγος 2016), που μεταφράστηκε έντεχνααπό
τον έμπειρο μεταφραστή Αχιλλέα Καλαμάρα.
Ο νεαρός αφηγητής της ιστορίας αυτής έχει βιώσει τη
ζοφερή ζωή του ιταλικού νότου, ενός μικρού χωριού που μετατράπηκε σε λίκνο των Καζαλέζι,
της γνωστής φατρίας της Καμόρα. Ο μεταφραστής μεταφέρει με τον πιο ζωντανό,
παραστατικό τρόπο και σε ρέουσα ελληνική γλώσσα τα βιώματα του νεαρού αφηγητή
από τον κόσμο της βίας και της διαφθοράς.
Η μεγάλη συμβολή του Μπαλεστρίνι αλλά και η πρωτοτυπία
της ιστορίας αυτής της Καμόρα είναι η ανατροπή της επικρατούσας άποψης ότι το
διαχρονικό φαινόμενο, στο οποίο αναφέρεται, οφείλεται στενά και μόνο σε μια
οργάνωση δολοφόνων που θέλουν να γίνουν πάμπλουτοι.Ο συγγραφέας, χωρίς ίχνος
ηθικολογίας και επικριτικής διάθεσης εκφράζει την πραγματικότητα και
αναδεικνύει το βαθύ αίτιο, το οποίο δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστό.Το φαινόμενο
αυτό οφείλεται ουσιαστικά στη νοοτροπία των ανθρώπων της περιοχής, που από τη
στιγμή που έρχονται στη ζωή μέχρι να την εγκαταλείψουν δεν έχουν καμία
ασφάλεια, καμία εγγύηση, κανένα δικαίωμα, ΤΙΠΟΤΑ.Χαρακτηριστικές αλλά και
διδακτικές για την «μίζερη» εποχή μας είναι οι παρακάτω δυνατές γραμμές του
έργου στην ελληνική τους μετάφραση:
«Στην πραγματικότητα η οργάνωση όσο και αν θα μπορούσε να
θεωρηθεί ένα φαινόμενο αντίθετο στη νομιμότητα, στην τάξη, στην κοινωνική
γαλήνη, στην κοινωνική ειρήνη,εντούτοις στις περιοχές μας θεωρείται από πολλούς
ως ένα είδος οδού σωτηρίας, επειδή κάποιος που γεννιέται εδώ, όντας
καταδικασμένος ή να μείνει φτωχός για όλη του τη ζωή ή να πάει στο Βορρά για να
εργαστεί, πολλοί κυρίως νέοι που εργάζονται περιστασιακά ή δεν έχουν καθόλου
δουλειά, βλέπουν σε αυτήν τη μοναδική διέξοδο για να επιβιώσουν, και έτσι,
ακόμα και άνθρωποι που ζουν μια φυσιολογική αλλά μάλλον μίζερη ζωή βρίσκουν
εκεί τη μοναδική δυνατή διέξοδο από τη μιζέρια, μια οδό σωτηρίας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου