Είναι η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής για τους Καθολικούς, κάτι σαν τη δική μας Καθαρή Δευτέρα.
Την ημέρα αυτή οι ιερείς, αφού κάψουν τα βάγια της προηγούμενης χρονιάς, με την τέφρα (στάχτη) που θα δημιουργηθεί θα σχηματίσουν το σήμα του σταυρού στο μέτωπο του κάθε πιστού. Η στάχτη είναι σημείο μετάνοιας, που συνηθιζόταν από τους πρώτους χριστιανούς. Διότι, όπως βροντοφώναξε ο Προφήτης, «Εγώ ειμί γη και σποδός» («Εγώ είμαι χώμα και στάχτη»).
Ο ιστορικός Ευσέβιος (260/265 - 339/340) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι μετανοούντες αιρετικοί καλύπτονταν με στάχτη, όταν ζητούσαν από τον Πάπα Ζεφυρίνο να τους επαναφέρει στους κόλπους της εκκλησίας.
Τετάρτη της Στάχτης στο Σμαρδάκιτο Τήνου
Είναι μια τελετή που γίνεται στις ενορίες της Τήνου κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής όπου ο Ιερέας διαβάζει προσευχές προς τον Εσταυρωμένο και την Παναγία και στο τέλος ενώ ψάλλεται ο ύμνος "Στέκει μάνα" γίνεται η περιφορά του Εσταυρωμένου και της Εικόνας της Παναγίας της Πονεμένης μέσα στην εκκλησία.
Τελείωνοντας, ας δούμε λίγο τι συμβολίζει η επίθεση της στάχτης στο κεφάλι των πιστών. Την πρώτη μέρα της Τεσσαρακοστής η Εκκλησία αποθέτει στο μέτωπό μας λίγη στάχτη και μας υπενθυμίζει τα λόγια του Ιησού «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο» ή τη φράση «Θυμήσου, ω άνθρωπε, πως χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις».
Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στον συμβολισμό και τη σημασία που έχει η στάχτη στην πορεία της Τεσσαρακοστής, η οποία αποβλέπει να μας οδηγήσει στο Πάσχα. Η στάχτη, συνήθως, είναι ό,τι απομένει όταν κάτι γίνει παρανάλωμα της φωτιάς και καταστραφεί. Είναι, συχνά, το θλιβερό απομεινάρι από κάτι μεγάλο και μεγαλόπρεπο, σε τέτοιο σημείο που να μην αναγνωρίζεται πια. Λίγη στάχτη απομένει και από το
σώμα του ανθρώπου, μετά από τη φθορά του θανάτου και του τάφου. Μπορούμε, λοιπόν, να διακρίνουμε στη στάχτη ό,τι το καθαρό μπορεί να έχει απομείνει και που δεν υπόκειται, πλέον στη φθορά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η στάχτη προαναγγέλλει την ανάσταση ό,τι καθαρού και εξαγνισμένου στοιχείου έχει ο άνθρωπος.
Η στάχτη, ακόμα, ήταν ένα μέσο καθαρισμού των ασπρορούχων (η αλισίβα). Συμβολίζει και την κάθαρση της καρδιάς μέσω της μετάνοιας. Ετσι στην Π. Διαθήκη όποιος ήθελε να δείξει τη μετάνοιά του έριχνε στο κεφάλι του στάχτη. Ομως για τον Θεό εκείνο που περισσότερο μετρά είναι τα καλά έργα, δηλαδή εκείνα τα έργα που στο τέλος θα δοκιμαστούν με τη φωτιά, αλλά δεν θα καταστραφούν απ’ αυτήν (1 Κορ 3,13).
Η στάχτη, λόγω της ελαφρότητάς της, εύκολα σκορπίζεται στον άνεμο και δεν είναι δυνατό πια να τη μαζέψουμε. Ετσι γίνεται σύμβολο του πρόσκαιρου και της αδυναμίας του ανθρώπου, σε αντίθεση με τη μεγαλοπρέπεια και την αιωνιότητα του Θεού. Μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε προσωρινά σ’ αυτόν τον κόσμο, και θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τα αιώνια αγαθά και δευτερευόντως για τα πρόσκαιρα και φθαρτά.
Πληροφορίες από sannicolo.gr
ΠΗΓΕΣ:
http://www.sansimera.gr/articles/895#ixzz42cfEmnM0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου