Βενετία 2017: Αυτές είναι οι 21 ταινίες που διεκδικούν (με αξιώσεις) το φετινό Χρυσό Λέοντα

«Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο

21 ταινίες διαφορετικών καλλιτεχνικών προσανατολισμών αλλά κοινών φεστιβαλικών επιδιώξεων πρόκειται να διαγωνιστούν στο 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Αυτόν τον Χρυσό Λέοντα, ποιος θα τον κερδίσει;

Δημήτρης Δημητρακόπουλος

Αυτό που έγινε άμεσα εμφανές με την ανακοίνωση του προγράμματος του 74ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας είναι το γεγονός ότι η Mostra έχει πια εδραιώσει όχι μόνο την ισχύ της στο ευρωπαϊκό φεστιβαλικό κύκλωμα αλλά και τη θέση της στις στρατηγικές επιλογές των μεγάλων αμερικανικών στούντιο.

Αφενός, πολλοί σκηνοθέτες που παλαιότερα έκαναν την πρώτη παρουσίαση των ταινιών τους στις Κάννες δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το φεστιβάλ της Βενετίας ως αφετηρία της πορείας των ταινιών τους (Αλεξάντερ Πέιν, Χιροκάζου Κόρε-Εντα, Γκιγιέρμο ντελ Τόρο), αφετέρου όλο και περισσότερα αμερικανικά στούντιο επιλέγουν το φεστιβάλ ως την ιδανική εκκίνηση της προ-οσκαρικής πορείας των ταινιών τους πριν την λογική συνέχεια του Τελιουράιντ ή του Τορόντο.

Το ποιο θα είναι το επόμενο «Gravity» ή «Birdman» ή, ακόμα περισσότερο, «La La Land»» δεν είναι ακόμα εμφανές από την λίστα των φετινών ταινιών.

Το διαγωνιστικό, όμως, ακόμη περισσότερο από πέρυσι, είναι γεμάτο ηχηρά ονόματα, πολυαναμενόμενες ταινίες και λαμπερές προτάσεις, χωρίς ταυτόχρονα να διστάζει να κάνει τολμηρές επιλογές και να ρίξει τους προβολείς του σε χαμηλότονες παραγωγές που αποζητούν, και μακάρι να αξίζουν, ισόποσο μερίδιο της προσοχής. Ως αποτέλεσμα, δίπλα στην παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας του Τζορτζ Κλούνεϊ, βρίσκουμε το νέο ντοκιμαντέρ του Αϊ Γουεϊγουέι. Μαζί με το νέο φιλμ του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ανακαλύπτουμε στο διαγωνιστικό ένα κλασικό, ιταλόφωνο… μιούζικαλ. Και μαζί με τον ήδη βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα, Σάμουελ Μάοζ, βλέπουμε να διαγωνίζεται η μόνη γυναίκα σκηνοθέτης του Διαγωνιστικού, Βίβιαν Τσου, παίρνοντας προαγωγή από την Εβδομάδα Κριτικής, όπου διαγωνίστηκε λίγα χρόνια πριν το ντεμπούτο της.

Ας δούμε αναλυτικά ποιες ταινίες διαγωνίζονται φέτος για την κατάκτηση του Χρυσού Λέοντα.

«Human Flow» του Αϊ Γουεϊγουέι

Ο καλλιτέχνης, ακτιβιστής και σκηνοθέτης Αϊ Γουεϊγουέι παρουσιάζει (σε μια παραγωγή του Amazon) ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια προσφυγική κρίση, έτσι όπως την αποτύπωσε ο φακός του σε 23 χώρες κατά τη διάρκεια ενός έτους. Η δημιουργία του ντοκιμαντέρ υπόσχεται να αποκαλύψει τις συνθήκες ζωής περισσότερων από 65 εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στη Γη αλλά και να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή. Την ταινία θα συνοδεύσει μια πλούσια καμπάνια πολλαπλών δράσεων ενάντια στην προσφυγική κρίση, η οποία πρόκειται να ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο.

«mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι

Μετά τον «Μαύρο Κύκνο», ο Ντάρεν Αρονόφκσι επιστρέφει στη Βενετία με μία ταινία που υπόσχεται μεν τρόμο αλλά κρατά όλα τα υπόλοιπα παραδόξως μυστικά, ακόμα και λίγες μέρες πριν τα επίσημα αποκαλυπτήριά της. Ο ίδιος πρόσφατα αποκάλυψε ότι η ταινία που αφορά τη σχέση ενός ζευγαριού η οποία δοκιμάζεται όταν δυο απρόσκλητοι επισκέπτες φτάνουν στο σπίτι τους διαταράσσοντας την ύπαρξή τους, θα έχει μουσική από τον Γιόχαν Γιοχάνσον, θα είναι γυρισμένη σε 16mm εκτός από μερικές σκηνές που γυρίστηκαν ψηφιακά και, επιπλέον, θα περιέχει έναν μεγάλο όγκο ειδικών εφέ. Τζένιφερ Λόρενς, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μισέλ Φάιφερ και Ντόμναλ Γκλίσον αποτελούν το λαμπερό καστ και, ναι, το θαυμαστικό είναι όντως μέρος του τίτλου.

«Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ

Στην ήσυχη πόλη του «Suburbicon», όπου το καλό και το κακό ζει μέσα από τις πράξεις απλών, καθημερινών ανθρώπων, η εισβολή στο σπίτι μιας φιλήσυχης οικογένειας θα ξεκινήσει έναν κύκλο εκβιασμών, προδοσίας και εκδίκησης. Οι αδερφοί Κοέν (αναμενόμενα) υπογράφουν το σενάριο αλλά (απρόσμενα) αφήνουν τα σκηνοθετικά ηνία στον Τζορτζ Κλούνεϊ, ο οποίος επιστρέφει στο ρόλο του σκηνοθέτη μετά από την μέτρια απόδοση του «Μνημείων Άνδρες» για να αποδείξει ότι οι θετικότατες αναμνήσεις μας από τις «Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού» και το «Καληνύχτα, και καλή τύχη» δεν ήταν παραπλανητικές. Ματ Ντέιμον, Oσκαρ Αϊζακ και Τζουλιάν Μουρ προσφέρουν αναμφισβήτητο star power στην ταινία.

«The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Στην Αμερική του 1962, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των μυστικών κυβερνητικών πειραμάτων, μια μουγγή καθαρίστρια (Σάλι Χόκινς) κι ένα αμφίβιο τέρας (που του αρέσει κι ο Μπένι Γκούντμαν!) έρχονται κοντά ανακαλύπτοντας μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας που αφορά μόνο τους ίδιους. Με το «The Shape of Water», ο μεγαλύτερος παραμυθάς της εποχής μας (συγγνώμη, Στίβεν Σπίλμπεργκ) επιστρέφει στα σκοτεινά ρομαντικά παραμύθια του που αγαπήσαμε για να προσφέρει μια νέα ανάγνωση της Πεντάμορφης και του Τέρατος, μακριά από κάθε κλισέ που αφορά τόσο την πεντάμορφη όσο και το τέρας της ιστορίας.

«L’ Insulte» του Ζιάντ Ντουεϊρί

Οταν ένας Χριστιανός Λιβανέζος, ο οποίος ποτίζει τα λουλούδια στο μπαλκόνι του, βρέχει κατά λάθος τον Παλαιστίνιο γείτονά του, τότε ανάμεσα στους δύο άνδρες ξεσπάει μια βίαιη σύγκρουση που οδηγεί με την σειρά της σε δικαστική διαμάχη ακόμα μεγαλύτερης έντασης. 5 χρόνια μετά την «Επίθεση, ο Ζιάντ Ντουεϊρί επιστρέφει στο κοινωνικό σινεμά που προτιμά και σε μια πραγματικότητα εύθραυστων ισορροπιών για να αφηγηθεί την ιστορία ενός καβγά, που πηγάζει από τις ανοιχτές πληγές για να πάρει τελικά εθνικές διαστάσεις.

«La Villa» του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν

Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν («Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», «Ο Μίτος της Αριάν») παρουσιάζει για άλλη μια φορά μια ιστορία μικρών γεγονότων και υπόγειων εκρήξεων, παρακολουθώντας τους ήρωές του να έρχονται σε ήπιες συγκρούσεις με το παρελθόν, την οικογένεια, τους εαυτούς τους. Στο «La Villa», δύο αδέρφια επισκέπτονται τον ετοιμοθάνατο πατέρα τους κοντά στη Μασσαλία για να συλλογιστούν όσα τους έμαθε και όσα πρέπει να διατηρήσουν από τη ζωή και την ανάμνησή του, ώσπου απρόσμενες αφίξεις από την θάλασσα αναταράζουν τους συλλογισμούς τους. Παρά την περιπετειώδη σύνοψη, καλό είναι να περιμένουμε κάτι περισσότερο ανθρωπιστικό παρά αγωνιώδες.

«Lean on Pete» του Αντριου Χέι

Τράβηξε την προσοχή μας με το ευαίσθητο «Weekend», μας έπεισε για τη δύναμη της ματιάς του με το «45 χρόνια». Στη νέα του ταινία, ο Αντριου Χέι ακολουθεί έναν νεαρό (τον ανερχόμενο Τσάρλι Πλάμερ) που ξεκινά να δουλεύει το καλοκαίρι σε έναν ξεπεσμένο εκπαιδευτή αλόγων για κούρσες (στον ρόλο, ο πάντα ενδιαφέρων Στιβ Μπουσέμι) καθώς και την φιλία που αναπτύσσει με ένα γέρικο άλογο που ονομάζεται «Lean on Pete». Κρίνοντας από την φιλμογραφία του Χέι, μπορούμε σίγουρα να αναμένουμε μια αφήγηση με μικρές αλλά έντονες στιγμές καθώς μια σκηνοθετική ματιά που ξέρει πώς να αποκαλύπτει γνήσια το συναίσθημα χωρίς μελοδραματικές υπερβολές. Στο cast συναντάμε επίσης την Κλόε Σεβινί ενώ ακούγεται πως η ταινία αποτελεί το δυνατό χαρτί της A24 για την φετινή οσκαρική (κλείσιμο του ματιού) κούρσα.

«Mektoub, My Love: Canto Uno» του Αμπντελατίφ Κεσίς

H φημολογούμενη υπόθεση της ταινίας αφορά τον Αμίν, ένα νεαρό σεναριογράφο που επιστρέφει στην πατρίδα του κάπου στη Μεσόγειο για τις καλοκαιρινές διακοπές, όπου ερωτεύεται την Τζασμίν και συναντά ένα παραγωγό που συμφωνεί να χρηματοδοτήσει την ταινία του. Κατά τα άλλα, μυστήριο καλύπτει ακόμα την ταινία που αποτελεί την επεισοδιακή επιστροφή του Κεσίς στο σινεμά μετά την «Ζωή της Αντέλ», τα πάντα όμως πρόκειται να αποκαλυφθούν στο κόκκινο χαλί του Λίντο.

«The Third Murder (Sandome No Satsujin)» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα

Ενας ελίτ δικηγόρος αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση ενός ανθρώπου που, ενώ έχει ομολογήσει την ενοχή του και κινδυνεύει να καταδικαστεί σε θανατική ποινή για έναν φόνο που διέπραξε 30 χρόνια πριν, υπάρχουν υποψίες ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Ο Χιροκάζου Κόρε-Eντα («Nobody Knows» , «Πατέρας και Γιος», «Our Little Sister»), πλησιάζει περισσότερο από ποτέ genre περιοχές υπογράφοντας το πρώτο του θρίλερ, όμως είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να αφήσει τελείως στην άκρη την ικανότητά του να αποκαλύπτει την πιο ευαίσθητη πλευρά των ανθρώπων ακόμα και μέσα στις δικαστικές αίθουσες.

«Jusqu’à La Garde» του Ξαβιέ Λεγκράν

Οντας σκηνοθετικό και συγγραφικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Ξαβιέ Λεγκράν (υποψήφιου για Όσκαρ Ταινίας μικρού μήκους για το «Avant que de tout perdre» το 2014), το «Jusqu’à La Garde» ακολουθεί τη ζωή ενός νεαρού αγοριού που βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στις διαμάχες των χωρισμένων γονιών του για την κηδεμονία του. Ακούγεται πολύ… γαλλικό και η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του στο διαγωνιστικό της Βενετίας αποτελεί μια κάποια έκπληξη, όμως το γεγονός ότι η ταινία ουσιαστικά επεκτείνει τις θεματικές της πρώτης δουλειάς του Λεγκράν προμηνύει, αν μη τι άλλο, για μια ενδιαφέρουσα, ευελπιστούμε αναζωογονητική, κοινωνική ματιά.

«Ammore e Malavita» των αδερφών Μανέτι

Ενα αφεντικό της Μαφίας αποφασίζει να αλλάξει ζωή και να απομακρυνθεί από το έγκλημα με τη βοήθεια της συζύγου του. Εναλλακτικά, ένας τρομακτικός εκτελεστής και μια ονειροπόλα νοσοκόμα βρίσκονται εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο παρελθόν τους και ένα αβέβαιο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το γεγονός ότι η ταινία είναι μιούζικαλ, περισσότερο στη λογική του «Grease» παρά του «Hair» (σύμφωνα με τα λόγια των δημιουργών) και ένας ουσιαστικός φόρος τιμής στην πόλη της Νάπολης, τόσο στα σοκάκια όσο και στη θάλασσά της (επίσης, σύμφωνα με όσα λένε οι σκηνοθέτες). Η ταινία αποτελεί χαλαρή συνέχεια του «Song 'e Napule» του 2013 και, από όσα γνωρίζουμε ήδη, ή δε θα βλέπεται ή θα είναι αριστούργημα. Μπορείτε να ξεκινήσετε από τώρα τα στοιχήματα.

«Foxtrot» του Σάμουελ Μάοζ

8 χρόνια μετά το Χρυσό Λιοντάρι για το «Lebanon», ο Σάμουελ Μάοζ επιστρέφει με ακόμα ένα δράμα που παίρνει αφορμή από μία στρατιωτική θητεία που πάει στραβά για να αφηγηθεί στην ουσία του μια οικουμενική ιστορία θρήνου. Oπως και στο «Lebanon», τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του σεναρίου είναι έντονα, αμφιβάλλουμε όμως ότι η σκηνοθετική προσέγγιση θα είναι τόσο κλειστοφοβική όσο την προηγούμενη φορά (ο Μάοζ είχε γυρίσει όλο το «Lebanon» από την οπτική ενός στρατιώτη μέσα σε τανκ).

«Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» του Μάρτιν ΜακΝτόνα

Μια μητέρα (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) στη μικρή πόλη του Εμπινγκ, στο Μιζούρι, η οποία αναζητά απαντήσεις για το φόνο της κόρης της που δεν έχει ακόμα διαλευκανθεί, κυρίως λόγω της απραγίας του τοπικού σερίφη, φτιάχνει μια σειρά από γιγάντιες πινακίδες, κάτι που εκθέτει μεν τον σερίφη (Γούντι Χάρελσον) αλλά και, τελικά, στρέφει ολόκληρη την πόλη εναντίον της. Στην νέα ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), δε χωρά λογοκρισία, δεν υπάρχει τσιγγουνιά στα δηκτικά σχόλια, δεν υπάρχει υποψία κακών ερμηνειών (δεν περιμένουμε κάτι λιγότερο από την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ). Το ακατάλληλο trailer της ταινίας δίνει μόνο την πρώτη γεύση ενός φιλμ που υπόσχεται να κινηθεί έξω από ασφαλή, «φεστιβαλικά» πλαίσια. Συμπρωταγωνιστούν οι Σαμ Ρόκγουελ, Τζον Χοκς, Πίτερ Ντίνκλετζ και Αμπι Κόρνις.

«Hannah» του Αντρέα Παλαόρο

Ύστερα από το εντυπωσιακό του ντεμπούτο «Medeas», το οποίο έκανε πρεμιέρα το 2013 στο τμήμα Orizzonti του Φεστιβάλ Βενετίας, ο Αντρέα Παλαόρο αλλάζει κατηγορία και γλώσσα αλλά όχι θεματική, εξακολουθώντας να εξερευνά την σύγχρονη αστική απομόνωση και τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για επαφή. Στο «Hannah» (το οποίο πριν αναμενόταν ως «The Whale»), η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, με φρέσκες τις υποκριτικές της δάφνες στο «45 χρόνια» του Άντριου Χέι, υποδύεται μια γυναίκα που χάνει σταδιακά την ταυτότητά της, όσο προσπαθεί να συμβιβαστεί με το παρελθόν της και τη δική της αίσθηση της πραγματικότητας. Ακούγεται ως ιδανικό βραβείο γυναικείας ερμηνείας.

«Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν

Η καινούρια ταινία του Αλεξάντερ Πέιν μετά τους «Απόγονους» και την «Nebraska» δείχνει να ξεφεύγει σε κάποιο βαθμό από τις συνήθως εσωτερικές και μικρής (άλλα έντονης συναισθηματικής) κλίμακας ταινίες του σκηνοθέτη, καθώς αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ο οποίος αποφασίζει να… μικρύνει, ακολουθώντας τα πρότυπα μιας νέας κοινωνίας που υπόσχεται έναν οικονομικό και ενεργειακά βιώσιμο τρόπο ζωής. Βέβαια, όντας μια ταινία του Πέιν, το «Downsizing» δύσκολα θα απέχει πολύ από τον ανθρώπινο χαρακτήρα ολόκληρης της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη, μένει όμως να δούμε σε ποιο βαθμό θα αναταράξει τις δημιουργικές ευκολίες του και θα τον σπρώξει σε νέες αφηγηματικές διαδρομές. Ματ Ντέιμον, Κρίστεν Γουίγκ, Λόρα Ντερν, Νιλ Πάτρικ Χάρις και Κρίστοφ Γουόλτς υπόσχονται μια λαμπερή πρεμιέρα ενώ ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι το φιλμ αποτελεί την πρώτη εμφάνιση του Αλεξάντερ Πέιν στο Λίντο. Στην παράδοση «Birdman», «Gravity» και «La La Land», καλό θα είναι να συμπεριλάβουμε από τώρα την ταινία στις σίγουρες συμμετοχές της φετινής οσκαρικής κούρσας.

«Angels Wear White (Jia Nian Hua)» της Βίβιαν Τσου

Σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, δύο μαθήτριες δέχονται επίθεση από έναν μεσήλικα άντρα σε ένα μοτέλ. Η μόνη μάρτυρας του γεγονότος είναι η κοπέλα που δούλευε στη ρεσεψιόν εκείνο το βράδυ, η Μία, η οποία αποκρύπτει το γεγονός από φόβο μη χάσει τη δουλειά της. Ταυτόχρονα, η μία κοπέλα από τα δύο θύματα, ανακαλύπτει ότι οι μπελάδες της μόλις έχουν ξεκινήσει. Λίγα χρόνια μετά το δυνατό της ντεμπούτο, «Trap Street», η Βίβιαν Τσου επιστρέφει με την νέα της ταινία, επιμένοντας στις θεματικές εγκλωβισμού μέσα σε μια σύγχρονη κοινωνία. Ταυτόχρονα, αποτελεί και την μοναδική γυναίκα σκηνοθέτη του διαγωνιστικού προγράμματος.

«Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο

Ισως στην πιο ιταλική ταινία όλου του διαγωνιστικού, η Μικαέλα Ραματζότι της «Τρελής Χαράς» υποδύεται μια γυναίκα που δεν έχει πια καμία σχέση με την οικογένειά της. Ο δε Πατρίκ Μπρουέλ υποδύεται τον Βίνσεντ, έναν πενηντάρη που έχει πλέον κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν τους. Οι δυο τους σχηματίζουν ένα απρόσμενο ζευγάρι, μέχρι τη στιγμή που η Μαρία της Ραματζότι θα νιώσει την ανάγκη να αναβαθμίσουν τη σχέση τους σε μία αληθινή οικογένεια. Το αν ο Ρίζο (στη δεύτερη δουλειά του μετά το «Più buio di mezzanotte» του 2014) θα καταφέρει να κάνει την ταινία του κάτι περισσότερο από ένα απλό μελόδραμα, θα το ανακαλύψουμε σύντομα στο Λίντο.

«First Reformed» του Πολ Σρέιντερ

Η αλήθεια είναι ότι οι εποχές του «Ταξιτζή» και του «American Gigolo» είναι πια πολύ μακριά για τον Πολ Σρέιντερ, ο ίδιος όμως δεν παύει να παραμένει μια ιστορική μορφή του αμερικανικού σινεμά που σε κάθε νέα του εμφάνιση ελπίζουμε να επιδείξει έστω μέρος της αιχμής του παρελθόντος. Στο «First Reformed», ο ίδιος υπόσχεται μια ταινία σκοτεινών συμφερόντων και έντονης παρασκηνιακής ίντριγκας ακολουθώντας τη ζωή ενός ιερέα-πρώην στρατιωτικού (Iθαν Χοκ) και μιας κοπέλας (Αμάντα Σέιφριντ), μέλος της εκκλησίας του. Οταν ο σύζυγος της τελευταίας αυτοκτονεί υπό μυστηριώδεις συνθήκες, θα ξεκινήσει μια αλληλουχία γεγονότων που πρόκειται να αποκαλύψει μια σκοτεινή αλήθεια.

«Sweet Country» του Γουόργουικ Θόρντον

Υπάρχει χώρος στο φεστιβάλ της Βενετίας για ένα καθαρόαιμο αυστραλέζικο western; Φυσικά και υπάρχει, ειδικά όταν προέρχεται από τον Γουόργουικ Θόρντον (του «The Darkside» και του «Samson and Delilah»), ενός Αυστραλού Αβορίγινα σκηνοθέτη που στόχο έχει να αναδείξει τις ζωές των ανθρώπων του μέσα στην «καινούρια» ιστορία της Αυστραλίας που έγραψαν οι Βρετανοί κατακτητές. Η ταινία διαδραματίζεται την δεκαετία του 1920 στα σύνορα της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας, όπου ακόμα και η δικαιοσύνη μπαίνει υπό αμφισβήτηση. Στο καστ πρωτοστατεί ο Σαμ Νιλ, τον οποίο, μετά το «Hunt for the Wilderpeople» του Τάικα Γουαιτίτι, χαιρόμαστε να βλέπουμε σε ενδιαφέρουσες, αυστραλέζικες παραγωγές.

«The Leisure Seeker» του Πάολο Βίρτζι

Υστερα από το «Ανθρώπινο Κεφάλαιο» και την «Τρελή Χαρά», ο Ιταλός Πάολο Βίρτζι παρουσιάζει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, ακολουθώντας (χωρίς να απομακρύνεται και πολύ θεματικά από την προηγούμενη δουλειά του) το ζευγάρι της Eλεν Μίρεν και του Ντόναλντ Σάδερλαντ στο επαναστατικό τους road trip από την Βοστόνη έως την Φλόριντα. Η ταινία, η οποία επανενώνει την Μίρεν με τον Σάδερλαντ σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το «Bethune: The Making of a Hero» του Φίλιπ Μπόρζος, αποτελεί διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Μάικλ Ζαντούριαν («Leisure Seeker» είναι το όνομα του τροχόσπιτου που είναι και το μέσο του ταξιδιού).

«Ex Libris: New York Public Library» του Φρέντερικ Γουάιζμαν

Το φυσικά τρίωρο ντοκιμαντέρ του Φρέντερικ Γουάιζμαν, «Ex Libris – The New York Public Library», με επίκεντρο αυτή τη φορά τη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, συνεχίζει να αποκαλύπτει την ματιά ενός από τους πιο σημαντικούς ντοκιμαντερίστες της εποχής μας, ενός δημιουργού που με επιμονή αρνείται να καταφύγει στην καταγραφή ξερών μαρτυριών αλλά αφήνει τις στιγμές του κάθε αντικειμένου του να σχηματίσουν σταδιακά ολόκληρη την εικόνα. Στη νέα του δουλειά, την 42η για όσους κρατούν λογαριασμό, ο Γουάιζμαν επιχειρεί να αναδείξει τη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης ως ένα μέρος φιλοξενίας, πολιτιστικών ανταλλαγών και πνευματικής δημιουργικότητας παρακολουθώντας την όλα όσα συνθέτουν την καθημερινότητα στα 92 τμήματά της.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας θα διεξαχθεί φέτος από τις 30 Αυγούστου ως τις 9 Σεπτεμβρίου στο Λίντο.

Δείτε εδώ τις φωτογραφίες:

http://flix.gr/news/venezia-74-international-competition-films.html