Από τα στούντιο
της Τσινετσιτά έως μία δικαστική διαμάχη με τον Ακίρα Κοροσάβα και από τον
Κλιντ Ίστγουντ έως την ιταλική… κουζίνα, ο Σέρτζιο Λεόνε (Sergio Leone) έγραψε
τη δική του σελίδα στον κινηματογράφο και έδωσε νέα «μορφή» στους καουμπόηδες…
Αναστασία Αντωνοπούλου, 03 Ιανουαρίου 2016
Γεννημένος
στις 3 Ιανουαρίου του 1929, ο ιταλός σκηνοθέτης κατάφερε με μια… χούφτα δολάρια
και έναν άσημο τηλεοπτικό ηθοποιό για πρωταγωνιστή να συνδέσει το όνομά του με
ένα από τα πιο (αστεία ως προς το όνομα) διάσημα κινηματογραφικά είδη. Τα
«σπαγγέτι γουέστερν».
Μετά από τον Κλιντ Ίστγουντ στο «Για μια χούφτα δολάρια», κανένας καουμπόης δεν ήταν ίδιος…
Και όμως την
ταινία υπέγραφε ένας Ιταλός, που δεν μίλαγε Αγγλικά και δεν είχε ποτέ του
αντικρίσει την Αμερικάνική Δύση…
Ο Σέρτζιο
Λεόνε ήταν γνωστός για το χαρακτηριστικό τρόπο κινηματογράφησης του, όπου συχνά
αντιπαραθέτει πολύ κοντινά πλάνα (γκρο πλαν) με μακρινές λήψεις. Η πιο γνωστή
ταινία του, το «Για μια χούφτα δολάρια» (Per un pug no di dollari) του 1964,
υπήρξε μια από τις πρώτες στο είδος του «σπαγγέτι γουέστερν». Μάλιστα, η ταινία
αυτή τον έφερε και σε δικαστική διαμάχη με τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Ακίρα
Κουροσάβα, καθώς ήταν βασισμένη στο Ιαπωνικό ιστορικό έπος του «Yojimbo».
Πρωταγωνιστής
της ταινίας του Λεόνε ήταν ένας άγνωστος μέχρι τότε τηλεοπτικός ηθοποιός, ο
Κλιντ Ίστγουντ, που οφείλει την καριέρα του στην συμμετοχή του αυτή.
Αν και ένα
από τα κλασικά γουέστερν του παγκόσμιου κινηματογράφου γυρίστηκε με πολύ μικρό
προϋπολογισμό, ενώ η αμερικανική δύση δεν ήταν παρά τοπία της Ισπανίας.
Χαρακτηριστικό
των ταινιών του Λεόνε -και γενικά των σπαγγέτι γούεστερν- είναι ο ρεαλισμός,
κυρίως σε ότι αφορά την εικόνα των χαρακτήρων. Σε αυτές τις ταινίες δεν θα
συναντήσουμε το πάντα ατσαλάκωτο –ακόμα και μετά από συμπλοκές με Ινδιάνους-
Τζον Γουέιν. Οι χαρακτήρες του Λεόνε ήταν μοναχικά-αντικοινωνικά όντα, που
έδειχναν πάντα βρώμικοι.
Οι δύο
επόμενες ταινίες του «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (1965) και «Ο Καλός, ο Κακός και ο
Άσχημος» (1966), ολοκλήρωσαν την τριλογία, με την κάθε μια να είναι εμπορικά
πιο επιτυχημένη και τεχνικά αρτιότερη από την προηγούμενη. Ιδιαίτερο στοιχείο
και των τριών ταινιών είναι η χαρακτηριστική μουσική του Έννιο Μορικόνε.
Στη συνέχεια
ο Λεόνε πήγε στην Αμερική, όπου γύρισε το «Κάποτε στη Δύση» με γυρίσματα σε
Ισπανία και Ιταλία, αλλά και τη Γιούτα των ΗΠΑ. Μόνο που οι υπεύθυνοι της
Paramount ξαναμοντάρισαν το υλικό πριν τη διανομή του στις αίθουσες με
αποτέλεσμα την εμπορική του αποτυχία στις Η.Π.Α. Σήμερα πάντως θεωρείται από
πολλούς ως η κορυφαία ταινία του δημιουργού. Τα επόμενα χρόνια ο Λεόνε
σκηνοθέτησε την ταινία «A Fistful of Dynamite» (Giù la testa, 1971), ενώ το
1984 γυρνάει το «Κάποτε στην Αμερική». Αλλά το τελικό αποτέλεσμα κρίθηκε
υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια, με αποτέλεσμα την δραστική περικοπή σκηνών (για
την Αμερικανική αγορά μόνο) και την εμπορική αποτυχία. Στον υπόλοιπο κόσμο η
ταινία προβλήθηκε χωρίς περικοπές στην πλήρη διάρκεια της (4 ώρες) και
αποτέλεσε τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική επιτυχία.
Ο Σέρτζιο
Λεόνε έφυγε από τη ζωή στις 30 Απριλίου του 1989.
Ο άνθρωπος
που συνέδεσε το όνομά του με το σπαγγέτι γουέστερν και πολεμήθηκε πολύ από την
βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και τους κριτικούς, κατάφερε τελικά να
κερδίσει μία θέση στην ιστορία της 7ης Τέχνης.
ΓΙΑ ΤΟΝ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟ
Αναστασία
Αντωνοπούλου
Η Αναστασία
Αντωνοπούλου έχει τελειώσει το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου
Πατρών, ενώ έχει σπουδάσει και δημοσιογραφία. Εργάστηκε στην εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ,
όπου κάλυπτε το πολιτιστικό ρεπορτάζ, ενώ έχει συνεργαστεί με την κυριακάτικη
εφημερίδα ΤΟ ΑΡΘΡΟ, με τον επαρχιακό τηλεοπτικό σταθμό TRT και με τηλεοπτικά
περιοδικά. Ασχολείται με τις Δημόσιες Σχέσεις καλλιτεχνών, καθώς και τη
διοργάνωση συναυλιών και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων.
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου