Στο Καπιτώλιο της
Ρώμης, εκεί όπου πριν από 60 χρόνια υπογράφηκε η Συνθήκη της Ρώμης,
προσέρχονται οι αρχηγοί των κρατών-μελών της ΕΕ, για να εορτάσουν την 60ή
επέτειο της Συνθήκης η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ΕΕ.
Όλα σε μια
σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, με μια πρωτεύουσα θωρακισμένη όπου έχουν τεθεί
τεράστια μέτρα ασφαλείας για τον κίνδυνο του «μαύρου μπλοκ» που θα διεισδύσει
στις διαδηλώσεις που θα γίνουν, αλλά ειδικά για την τρομοκρατική απειλή που,
μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο και την Αμβέρσα, απειλούν και την εκδήλωση.
Και εδώ υπάρχει
μία μεγάλη αντίφαση, διότι αν υπάρχει αυτή η απειλή είναι λόγω των
καταστροφικών επιλογών που έχουν γίνει από τους ηγέτες που μαζεύτηκαν στη Ρώμη
σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, τόσο σε εθνικό όσο και σε
ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ατμόσφαιρα πολιορκίας στην
οποία πραγματοποιούνται αυτές οι γιορτές, με λίγα λόγια, είναι ήδη μια ένδειξη
ότι δεν υπάρχει τίποτα για να γιορτάσουμε, γιατί η τρομοκρατική απειλή είναι το
«παιδί» της ψευδούς και επικίνδυνης ιδέας της «συμβίωσης» στην οποία εδράζεται
η ΕΕ, καθώς και των καταστροφικών πολιτικών που υποστηρίζονται από την ΕΕ στη
Βόρεια Αφρική. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ευρωπαϊκής αποτυχίας. Είναι το
όλο πακέτο αποτυχημένο.
Οι συμμαχίες
γίνονται για το συμφέρον. Η γενική ιδέα είναι ότι υπάρχει πάντα κάποιος που
κερδίζει εις βάρος του άλλου. Με λίγα λόγια, η ΕΕ έχει επιδεινώσει αντί να
ξεπεράσει την δυσπιστία μεταξύ των
ευρωπαϊκών κρατών. Δυσπιστία που φαίνεται από τις προκαταλήψεις που υπάρχουν
κατά λαών όπως φάνηκε με τις δηλώσεις του Ολλανδού γραφειοκράτη που επέκρινε
πρόσφατα τη Νότια Ευρώπη ότι οι άνθρωποι εκεί «ξοδεύουν τα χρήματα για αλκοόλ
και γυναίκες». Με λίγα λόγια, οι λαοί της Ευρώπης δεν ήταν ποτέ πιο μακριά ο
ένας από τον άλλον. Και αυτό είναι κακό, γιατί είμαστε παιδιά του ίδιου αίματος
και έχουμε τις ίδιες ρίζες. Ωστόσο, η ΕΕ δεν ήταν ποτέ σε θέση να το μετατρέψει
αυτό σε μια κοινότητα πεπρωμένου.
Κάθε φορά που
προσπαθήσαμε να συζητήσουμε για την ταυτότητά μας και τις κοινές μας ρίζες
συναντήσαμε τοίχο. Δημιούργησαν μια γραφειοκρατική δομή, χωρίς συναίνεση και
χωρίς πρόσωπο, μια ελεύθερη ζώνη για ολιγάρχες χωρίς ρίζες. Οι έρευνες δείχνουν
την ευρεία συνειδητοποίηση ότι οι λαοί θέλουν μια Ευρώπη, αλλά μια Ευρώπη που
πρέπει να είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Μια πραγματικά κοινωνική και
φιλολαϊκή Ευρώπη. Μια Ευρώπη με ταυτότητα και θέληση. Μια Ευρώπη που ξέρει από
πού έρχεται και πού θέλει να πάει. Μια Ευρώπη των Ευρωπαίων και όχι της κάθε
άμορφης μάζας που αποφασίζει να εγκατασταθεί στο έδαφός μας. Μια Ευρώπη-δύναμη
και όχι μια Ευρώπη-γραφειοκρατία. Μια Ευρώπη του προστατευτισμού και όχι μια
Ευρώπη του φιλελευθερισμού.
Μια Ευρώπη η
οποία στη διεθνή σκακιέρα θα γνωρίζει τους φίλους της και τους εχθρούς της. Με
λίγα λόγια, μια Ευρώπη η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτή που βλέπουμε
σήμερα. Γι’ αυτό, σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα να γιορτάσουμε.
Adriano Scianca kokkinos ouranos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου