Αναπόφευκτη
εισβολή της «Εφ.Συν.» στο δημαρχείο της Νάπολι! Οταν ζηλεύεις τους
Ναπολιτάνους, όσους αποθέωσαν τον Ντιέγκο με αφορμή και την ανακήρυξή του σ’
επίτιμο δημότη της πόλης τους, όταν θα έδινες τα πάντα για να ήσουν εκεί (σ.σ.:
μετά ως δημοσιογράφος, κυρίως ως ερωτευμένος με τον παθιασμένο πλανήτη
Μαραντόνα!), αλλά δεν μπόρεσες, βιάζεσαι να εκτονώσεις την ίδια αίσθηση!
Συντάκτης:
Σπύρος Τσάμης
Πώς; Μια
μέρα μετά εισβάλαμε, λοιπόν, στο δημαρχείο της πόλης, εκεί στα «πόδια» του
Βεζούβιου...
(AP
Photo/Salvatore Laporta)
Ζητήσαμε-παρακαλέσαμε-επιμείναμε
ν’ ακούσουμε τον Λουίτζι ντε Μάτζιστρις για την αποθέωση του Ντιέγκο που είχε
προηγηθεί μια μέρα πριν... Κατανόησαν πως... δεν πρόκειται ν’ απαλλαγούν απ’ τη
φορτική πίεσή μας «για μια «καλημέρα» και μια κουβέντα» και, μια μέρα μετά
λοιπόν, τον ακούσαμε να βάζει τα πράγματα στην αληθινή διάστασή τους:
«Γεια σου
Ελλάδα, που αγάπησες και αγαπάς κι εσύ τον Μαραντόνα με καυτή αγάπη, όπως και
κάθε άλλη γωνιά της Γης! Τον Ντιέγκο δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον αγαπήσεις
και να του το πεις παρά μόνο μ’ ένταση! Η αξία του, η ταραγμένη ζωή του οδηγούν
στην απόλυτη αφοσίωση! Του το χρωστούσαμε να τον ανακηρύξουμε δημότη της πόλης
του, “της πόλης του” είπα επειδή αυτή είναι η Νάπολι... Κάποιος στη γιορτή τού
ζήτησε να έρθει να μείνει μόνιμα εδώ, τρέλα, αγάπη! Είχε ενώσει την πόλη μας
για το κοινό καλό που μοιραστήκαμε όλοι μας τότε... “Κοινό καλό”, “όλοι”,
σημαντικές λέξεις-έννοιες... Αντίο Ελλάδα!».
Ηταν και
ο συμβολισμός που πυροδότησε... Η ανακήρυξή του σ’ επίτιμο δημότη έγινε την
ίδια ημέρα (5/7) που είχε φτάσει στην πόλη για πρώτη φορά πριν από 33 χρόνια
(1984) για να πάρει απ’ το χέρι την ομάδα (και την πόλη!) και να τις οδηγήσει
στην κορυφή...
Ευχαριστήσαμε
τον δήμαρχο, κάποιος δίπλα του άρχισε με χαμόγελο να τραγουδά το γνωστό «ω,
μαμά, μαμά, κλαίω επειδή η καρδιά μου είδε τον Μαραντόνα!», το τραγουδήσαμε κι
εμείς απ’ το τηλέφωνο μαζί του πριν πούμε «arrivederci»! Ντιεγκομάνια τότε,
τώρα, πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου