Ο «Doctor» είναι κάτι
περισσότερο από τον κορυφαίο αναβάτη του MotoGP - είναι
ένας guru της ζωής.
Φροίξος Φυντανίδης, 23/04/2015
Κυριακή
βράδύ. Κάπου ανάμεσα στον πονοκέφαλο από το προηγούμενο βράδυ, τη δουλειά που
είχα να κάνω και τη χαλάρωση -γιατί όπως και να το κάνεις ήταν Κυριακή- έριχνα
και κλεφτές ματιές στο GP Αργεντινής. Πάντως στην αρχή ήμουν σχετικά
αδιάφορος -βλέπεις ο «δικός» μου δεν ξεκίνησε καλά- προς το τέλος άρχισα να
πωρώνομαι. Και δύο γύρους πριν το τέλος, ο Valentino Rossi κάνει την
κίνηση ματ, προσπερνάει τον Marc Marquez και παίρνει
την δεύτερη νίκη του στους 3 πρώτους αγώνες της σεζόν. Και φυσικά συνεχίζει να
οδηγεί την κούρσα του παγκόσμιου πρωταθλήματος και μοιάζει ικανός να φτάσει
στον 10ο τίτλο του - και πρώτο του μετά το 2009.
Τώρα θα μου
πεις, πόσο κάγκουρας είμαι και τρελαίνομαι με τις μηχανές. Καμία σχέση. Δεν έχω
πώρωση με τις μηχανές. Ούτε καν οδηγώ - και για πολλούς αυτό είναι καλό για την
ανθρωπότητα. Δεν παθιάζομαι με το MotoGp - παθιάζομαι όμως με
τον Valentino Rossi. Όχι επειδή είναι ο αναβάτης-ζωντανός θρύλος, ούτε επειδή είναι ο
καλύτερος, ούτε επειδή έχει τους περισσότερους τίτλους - άλλωστε ποτέ δεν ήμουν
με τους ισχυρούς, σκέψου ότι στο ποδόσφαιρο στηρίζω ΑΕΚ και Λίβερπουλ. Τον «Doctor» τον πάω ως
άνθρωπο, έστω κι αν δεν τον ξέρω. Είναι αυτό το «ωραίο» που μου βγάζει όταν τον
βλέπω στους αγώνες. Και όταν κερδίζει είναι σαν να κερδίζει το «καλό». Ναι, το
ξέρω, ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι σαν να βλέπεις το Star Wars. Ποτέ δεν
στηρίζεις τον Αυτοκράτορα. Είσαι Jedi μέσα σου, το ξέρεις. Ε,
έτσι είναι η αίσθηση και με τον Rossi.
Και στην
τελική, αν τον δεις καλύτερα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ένας αναβάτης -
είναι ένας guru της ζωής. Και αυτά είναι τα «μαθήματά» του σε αυτό το ξεκίνημα του
πρωταθλήματος.
Δεν παίζει
ρόλο το «μέγεθος»
Και λέγοντας
«μέγεθος» δεν χρειάζεται να πάει αμέσως το μυαλό σας στο κακό. Δεν έχει κάποιο
σεξουαλικό υπονοούμενο, απλά αναφέρομαι στη μηχανή του. Η αλήθεια είναι ότι ο Rossi δεν έχει
την καλύτερη μηχανή του MotoGP - αυτή ανήκει στη Honda. Ούτε καν
τη μηχανή για την οποία συζητάνε όλοι - αυτή ανήκει στη Ducati. Όμως ο «Doctor» έδειξε ότι
το θέμα δεν είναι τι έχεις, αλλά πως το χρησιμοποιείς. Έτσι έχει φτιάξει τη Yamaha του στα
μέτρα του, γρήγορη όταν χρειάζεται, αλλά ικανή να κάνει θαύματα στις στροφές
και έτσι καταφέρνει πάντα να είναι κοντά στην κορυφή. Εύκολα ή δύσκολα.
Μην ακούς
τους άλλους
Πολλοί
πίστεψαν το 2010 ότι θα έπρεπε να τα είχε παρατήσει που ήταν ακόμα στην κορυφή.
Τα ίδια ακούστηκαν και το 2011 όταν πήγε στη Ducati και έκανε
δύο καταστροφικές χρονιές. Εκείνος όμως στον κόσμο του και τον χαβά του. Και
όταν το καλοκαίρι δήλωσε ότι φέτος πάει για τον 10ο τίτλο, πολλοί ήταν αυτοί
που γέλασαν. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν γελάει τώρα μαζί του.
Δεν παίζει
ρόλο η ηλικία
Στα 36 του χρόνια
ο Rossi θεωρείται βετεράνος του MotoGP. Τι
βετεράνος; Άλλοι στην ηλικία του θα ήταν «απόστρατοι». Αυτός όμως είναι από
άλλον πλανήτη. Στα 36 του μοιάζει να περνάει δεύτερη εφηβεία και πιο μάγκας από
πολλούς άλλους νεότερους οδηγούς. Σκέψου με ποιους έχει να τα βάλει: Marc
Marquez 22, Andrea Iannone 25, Bradley Smith 24, Maverick Vinales 20, Scott
Redding 22 και πολλούς ακόμα νεότερούς του. Και εκείνος συνεχίζει να μην
καταλαβαίνει τίποτα.
Δεν
χρειάζεται να ξεκινάς από την κορυφή
Το θέμα
είναι να φτάνεις στο τέλος στην κορυφή. Και αυτό κάνει ο Valentino Rossi μέσα
στην πίστα. Δεν είναι τυχαίο ότι και στους δύο αγώνες που κέρδισε φέτος
ξεκίνησε από την 8η θέση, μελέτησε τους αντιπάλους του στους πρώτους γύρους και
σιγά-σιγά έκανε τα «βήματά» του. Βήματα και στρατηγική που τον οδήγησαν στην
κορυφή.
Μην την
ψωνίζεις
Από το 1997,
όταν και κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο στα 125cc, είναι αστέρι. Όλα αυτά τα
χρόνια έχει κάνει ακριβά συμβόλαια, έχει κερδίσει τίτλους και δόξα, έχει βγάλει
απίστευτα χρήματα. Και όμως ποτέ ο Rossi δεν φαίνεται να έχει καβαλήσει το
καλάμι. Δεν έχει επιτρέψει στους φωτογράφους να ασχολούνται μαζί του εκτός
πίστας, δεν σου τρίβει στα μούτρα τις ακριβές μηχανές και τα αυτοκίνητα που
(σίγουρα) έχει, δεν πουλάει τσαμπουκάδες και ατάκες τύπου «ξέρεις ποιος είμαι
εγώ ρε;». Τίποτα. Έχεις την αίσθηση ότι μόλις φεύγει από τον αγώνα γίνεται
«αόρατος» - ο τύπος της διπλανής πόρτας. Και αυτό τον κάνει ακόμα πιο
συμπαθητικό στα μάτια μας.
Κάνε και
λίγο χαβαλέ, δεν πειράζει
Αλήθεια,
γιατί να μην κάνεις; Και ο Rossi ξέρει να κάνει από τους
καλύτερους χαβαλέδες. Αρκεί κάποιος να σκεφτεί τους τρελούς τρόπους με τους
οποίους έχει πανηγυρίσει τόσα χρόνια μέσα στις πίστες. Ναι, τελικά δεν βλάπτει
να είσαι καραγκιοζάκος που και που.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα του Valentino Rossi στο Facebook. ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου