Η Ιταλία
ελπίζει, αλλά ξέρει, παράλληλα, ότι ο ρεαλισμός επιβάλλει μια προσεκτική
εκτίμηση της όλης κατάστασης. Ο Ματέο Ρέντσι διαφήμισε με κάθε τρόπο την
πολιτική του εγγύτητα με τον νέο Γάλλο Πρόεδρο.
Ιδίως σε ό,τι αφορά το
μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, την ανάγκη να στηριχθούν οι επενδύσεις και να
επιδειχθεί μεγαλύτερη ευελιξία από μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα,
όμως, όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, οι οποίες θα βαρύνουν,
σίγουρα, στη μελλοντική σχέση των δύο χωρών. Η Γαλλία, κυρίως, δεν έχει το
τεράστιο δημόσιο χρέος της Ιταλίας (ξεπερνά το 130% του ΑΕΠ) και ούτε την
αναιμική, ισχνή της οικονομική ανάπτυξη, η οποία φέτος θα φτάσει μόλις στο
0,9%.
Στη Ρώμη, επίσης, όλοι γνωρίζουν ότι ο Γάλλος Πρόεδρος θα δώσει άμεση
προτεραιότητα στην σχέση του με τη Γερμανία, όπως αποδεικνύει και η αυριανή,
πρώτη του επίσκεψη στο Βερολίνο. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα υπάρξει η
δυνατότητα, για τους Ιταλούς, να διεκδικήσουν έναν πιο ουσιαστικό ρόλο στις
ευρωπαϊκές ζυμώσεις και διαπραγματεύσεις;
Το εύχονταν πολλοί, ιδίως μετά το
Brexit και τον εκ των πραγμάτων, περιορισμό του «κλαμπ» των μεγάλων ευρωπαϊκών
χωρών. Τώρα, όμως, σειρά παρατηρητών διατυπώνει σοβαρές επιφυλάξεις, από την στιγμή,
μάλιστα, που το Βερολίνο αναμένεται να προσπαθήσει να καθορίσει την πορεία και
τις προτεραιότητες του γαλλογερμανικού άξονα, ώστε να μην αλλάξουν, με
θεαματικό τρόπο, οι σημερινές ισορροπίες.
Υπάρχουν, επίσης, άλλα δύο στοιχεία
τα οποία πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη: Ο Μακρόν κατάφερε να κερδίσει το «μπρα
ντε φερ» με τη Μαρίν Λε Πεν, και ο Ματέο Ρέντσι θέλει να προβάλει τη στενή του
σχέση με τον νέο ένοικο του Ελιζέ, εν όψει των ιταλικών βουλευτικών εκλογών.
Δεν έχει ακόμη καθοριστεί η ημερομηνία διεξαγωγής τους, αλλά είναι βέβαιο ότι
οι κάλπες θα στηθούν, το πολύ, την ερχόμενη Άνοιξη. Ο μεγαλύτερος πολιτικός
αντίπαλος, όμως, της ιταλικής κεντροαριστεράς, είναι το κίνημα Πέντε Αστέρων,
το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί, αυτόματα, με την άκρα δεξιά του Εθνικού
Μετώπου. Πρόκειται για μια «μεταϊδελογική πολιτική δύναμη», η οποία υιοθετεί,
ανάλογα με τις περιπτώσεις, τόσο δεξιές, όσο και παραδοσιακά αριστερές θέσεις.
Κατά συνέπεια, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι η συμμαχία με τον Μακρόν θα
ευνοήσει ιδιαίτερα τον Ρέντσι, σε ό,τι αφορά την αύξηση της δημοτικότητάς του.
Διότι, και το ίδιο το κίνημα του νέου Προέδρου χαρακτηρίζεται, κατά βάση, από
την υπέρβαση των αυστηρών ιδεολογικών χώρων και ταυτοτήτων, ενώ η ιταλική
κεντροαριστερά συνεχίζει να ανήκει στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική οικογένεια.
Το
δεύτερο σημείο, τέλος, σχετίζεται άμεσα με την μελλοντική δράση του νέου Γάλλου
Προέδρου: Ως γνωστόν, έχει συμπεριλάβει στις προτεραιότητές του τη μεταρρύθμιση
της αγοράς της εργασίας. Θα πρέπει να εξειδικεύσει τους όρους και το εύρος της,
αλλά είναι μάλλον σαφές ότι θα πρόκειται για αποδυνάμωση του καθεστώτος της
μονιμότητας και για στήριξη των λεγόμενων «ελαστικών σχέσεων εργασίας».
Το θέμα
αυτό, για την Ιταλία, είναι άκρως ευαίσθητο. Ο Ρέντσι, ως πρωθυπουργός, κατάφερε
να «περάσει» τη σχετική μεταρρύθμιση, διευκολύνοντας τις απολύσεις, με μόνο
κόστος για τον εργοδότη, μια σχετικά χαμηλή χρηματική αποζημίωση. Σύμφωνα με
τους παρατηρητές, όμως, η αλλαγή αυτή στα εργασιακά, ήταν και μια από τις
κύριες αιτίες που προκάλεσαν τη θεαματική ήττα του αρχηγού της ιταλικής
κεντροαριστεράς, στο συνταγματικό δημοψήφισμα του περασμένου Δεκεμβρίου.
Το
προσωρινό συμπέρασμα, δηλαδή, στο οποίο οδηγείται, κανείς, είναι ότι μετά τον
γενικότερο, αρχικό ενθουσιασμό για την εκλογή Μακρόν, η όποια συμμαχία και
συμπόρευση θα πρέπει να αποφασίζεται, κατά περίπτωση, ανάλογα με την ευρωπαϊκή
πραγματικότητα. Αλλά και με τις ισορροπίες του εσωτερικού πολιτικού σκηνικού
της Ιταλίας.
Foto: EPA, CHRISTOPHE PETIT TESSON MAY 15, 2017 3 SHARES
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου