Από τη Ρώμη με αγάπη. Του Γιάννη Γιαννακόπουλου

Ο νεοσύστατος κυβερνητικός συνασπισμός της Ιταλίας, ανάμεσα στο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και τη Λίγκα του βορρά, μοιάζει μ’ ένα ριμέικ της ελληνικής κυβέρνησης που προέκυψε το Γενάρη του 2015. Δύο κόμματα με διαφορετική πολιτική φυσιογνωμία βρίσκουν ένα κοινό βηματισμό με συνδετικό κρίκο τον σκεπτικισμό απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές της Ευρωζώνης. Δεν ξέρω πόσο πιθανό είναι να καταφέρουν να προκαλέσουν ρήγματα στην εφαρμοσμένη πολιτική των Βρυξελλών  και της Φρανκφούρτης, αλλά είναι περίπου βέβαιο ότι θα προκαλέσουν ένα νέο «ηλεκτροσόκ» στις αγορές και τους επενδυτές.

24 Μαΐου 2018

Μετά την Αθήνα το 2015, η Ρώμη μπαίνει στο μάτι του τυφώνα. Πριν καλά – καλά ο νέος Ιταλός υπουργός οικονομικών καθίσει στο γραφείο του, η συζήτηση για ένα πιθανό Italexit έχει αρχίσει για τα καλά, προσθέτοντας ένα μεγάλο πονοκέφαλο στους οικονομικούς παράγοντες της Ευρώπης, μόλις ετοιμάζονταν για έναν αναστεναγμό ανακούφισης γύρω από το θέμα της ελληνικής οικονομίας.

Τι είναι όμως αυτό που οδηγεί τους λαούς της Ευρώπης, τον ένα μετά τον άλλο, να επιλέγουν το «βήμα στο κενό» αντί να δεχθούν ένα οικονομικό μοτίβο το οποίο οι γραφειοκράτες χαρακτηρίζουν «μοναδική λύση;». Γιατί (όπως οι Έλληνες το ’15) οι Ιταλοί επιλέγουν ένα δρόμο αβεβαιότητας, αντί για μια άχαρη πολιτική και οικονομική ορθότητα που προτείνει ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός; Γιατί οι λαοί της Ευρώπης αντιδρούν μ’ αυτό τον τρόπο;

Υποθέτω επειδή, όπως οι Έλληνες το ‘15, έτσι και οι Ιταλοί το ‘18, αρνούνται να πιστέψουν ότι το μέλλον τους στερείται ενός συνολικού οράματος. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλώς ένα άθροισμα ΑΕΠ κι ένας μέσος όρος επιτοκίων. Αρνούνται με λίγα λόγια να υποταχθούν σ’  ένα μέλλον που θέλει τους αριθμούς να καθορίζουν τα πολιτικά δεδομένα κι όχι το αντίθετο. Αν οι πολιτικοί εκφραστές αυτής της άρνησης είναι ηγέτες ή λαϊκιστές, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Το κυρίαρχο είναι πως η ίδια η ψυχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει να μην αντιλαμβάνεται αυτή την αντίδραση και απλώς προσπαθεί να κουκουλώσει την κατάσταση, επιδεινώνοντας το αίσθημα άρνησης των λαών για το μέλλον που προδιαγράφει.

Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει. Και τρίζει γιατί έχασε τη δυνατότητα της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων. «Γραφειοκράτες» και «λαϊκιστές» απλώς κατηγορούν αλλήλους την ώρα που ο Πέπε Γκρίλο στέλνει φιλιά μπροστά από το Κολοσσαίο. Περαστικά μας…

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

http://www.larissanet.gr/2018/05/24/apo-ti-romi-me-agapi-tou-gianni-giannakopoulou/