Προς μεγάλο συνασπισμό και η Ιταλία;

 

Αυτή η ιταλική προεκλογική εκστρατεία είναι σίγουρα περισσότερο από ιδιαίτερη. Από τη μία τα Πέντε Αστέρια, τα οποία διατηρούν σαφές προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου, θέλουν να λάβουν εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης

Επισήμως, δεν έχουν συμμαχήσει με κανέναν, αλλά μετά τις εκλογές τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν.

Υπάρχουν ήδη κάποιες δίοδοι επικοινωνίας με εντελώς διαφορετικής προέλευσης και ταυτότητας πολιτικές δυνάμεις. Τόσο με την ακροδεξιά Λέγκα, όσο και με το αριστερό κίνημα «Ελεύθεροι και Ισοι».

Παράλληλα, σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές, και η εσωτερική αριστερή μειοψηφία του Δημοκρατικού Κόμματος φέρεται διατεθειμένη να αρχίσει διάλογο.

Αυτό που θέλει να κάνει, δηλαδή, ο υποψήφιος πρωθυπουργός των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι ντι Μάιο, είναι να αποδείξει ότι το κίνημα που ίδρυσε ο Μπέπε Γκρίλο έχει ωριμάσει και μπορεί να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα.

Ξέρει καλά ότι η όλη προσπάθεια μπορεί και να αποτύχει, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση οι «πεντάστεροι» θα επαναλάβουν σε κάθε τόνο ότι το παλιό πολιτικό σύστημα ενώθηκε με στόχο να τους φράξει τον δρόμο.

Αγεφύρωτες αποστάσεις

Ο δε Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνεχίζει να επαναλαμβάνει ότι η κεντροδεξιά συμμαχία θα αγγίξει το 40% και θα μπορέσει να λάβει το μπόνους εδρών που θα της επιτρέψει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Και εδώ, βέβαια, υπάρχουν πολλά εμπόδια και ερωτηματα. Θα πρέπει να δούμε, κατ’ αρχήν, αν όντως η Φόρτσα Ιτάλια του πρώην «καβαλιέρε» θα καταφέρει να λάβει περισσότερες ψήφους από τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι.

Διότι σε διαφορετική περίπτωση, τη γραμμή της συντηρητικής παράταξης θα την καθορίσει ο ακραίος Σαλβίνι και όχι ο –υποτίθεται- μετριοπαθέστερος Μπερλουσκόνι.

Πολλές αποστάσεις και διαφορές μοιάζουν αγεφύρωτες: ο Σίλβιο θέλει να προτείνει ως πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αντόνιο Ταγιάνι.

Αλλά είναι σαφές ότι οι θέσεις του δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συνυπάρξουν με εκείνες του έτερου συμμάχου τού «Μίστερ Τιβί», του ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, που πέρυσι στη Γαλλία στήριξαν φανατικά το Εθνικό Μέτωπο της Λεπεν.

Ολα συνεχίζουν να δείχνουν, δηλαδή, ότι η πιο πιθανή λύση παραμένει ένας μεγάλος συνασπισμός που θα θυμίζει τον συμβιβασμό που έχει επιτευχθεί, μάλλον, στη Γερμανία.

Με μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς Φόρτσα Ιτάλια, του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και όσων άλλων πιστών προσέλθουν. Ο Ματέο Ρέντσι και ο Πάολο Τζεντιλόνι, βέβαια, συνεχίζουν να διαψεύδουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Στη φάση αυτή, οι Δημοκρατικοί δείχνουν να ασθμαίνουν στα γκάλοπ και να μην μπορούν να ξεπεράσουν το 21,5% με 22%.

Αν προχωρήσουν από τώρα σε επίσημο «άνοιγμα» σε μετεκλογική συμμαχία με τον πρώην «καβαλιέρε», κινδυνεύουν να καταβαραθρωθούν. Οι μικροί, όμως, σύμμαχοι του Ρέντσι (όπως οι Ριζοσπάστες της Εμα Μπονίνο και η κεντρώα δύναμη της υπουργού Υγείας Λορεντσίνι) άφησαν να εννοηθεί ότι είναι ανοιχτοί σε «ευρύτερες συνεργασίες».

Θα πρέπει να εξακριβωθεί, βέβαια, αν θα υπάρξει η αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή και στη Γερουσία. Αν και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει αποδείξει ότι έχει μεγάλο ταλέντο στο να «πείθει» αναποφάσιστους και παραπαίοντες βουλευτές.

Το μέλλον του Ρέντσι

Οσο για το μέλλον του Ματέο Ρέντσι, τέλος, ο ίδιος διέψευσε κατηγορηματικά ότι αν χάσει τις εκλογές θα παραιτηθεί.

Και μετά την αρνητική έκβαση του συνταγματικού του δημοψηφίσματος, άλλωστε, στο τέλος του 2016, κατάφερε να παραμείνει στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος.

Αυτή τη φορά, όμως, κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί ότι θα το πετύχει και πάλι.

http://www.efsyn.gr/arthro/pros-megalo-synaspismo-kai-i-italia