Σαν σήμερα
γεννιέται ο Luciano Pavarotti, ένας από τους εξέχοντες τενόρους του 20ου αιώνα
που πολλές φορές κατάφερε να συγκινήσει, να μαγέψει και τελικά να μείνει στη
ιστορία για τις αξεπέραστες φωνητικές του ικανότητες.
12
Οκτωβρίου 2017
Τα πρώτα
χρόνια
Ο Luciano,
γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1935 στην πόλη Μοντένα δυτικά της Μπολόνια. «Τι
ψηλή φωνή! Θα γίνει σίγουρα τενόρος» λέγεται ότι αναφώνησε ο μαιευτήρας της
μητέρας του, Αντέλε, αντικρίζοντας το νεογέννητο αγοράκι. Και πράγματι, κάτω
από τις υποδείξεις του πατέρα του, Φερνάντο, που πέρα από φτωχός αρτοποιός ήταν
λάτρης της όπερας και ερασιτέχνης τραγουδιστής εντάχθηκε στο τμήμα ενηλίκων της
χορωδίας Ροσίνι. Στα 12 του χρόνια γνώρισε τον σπουδαίο τενόρο Μπενιαμίνο
Τζίλι. Στα 19 η ιδέα να γίνει τραγουδιστής της όπερας είχε ήδη μορφοποιηθεί στο
μυαλό του και αρχίζει να μελετά τραγούδι. Πρώτος του διδάσκαλος ήταν ο Αρίγκο
Πόλα. Αναλαμβάνει την εκπαίδευσή του δωρεάν, αφού χρήματα δεν υπήρχαν.
«Υπάρχουν
τενόροι, υπάρχει και ο Παβαρότι»
Φράνκο Τζεφιρέλι.
Οι
διακρίσεις
Η πρώτη
διεθνής διάκριση δεν άργησε να έρθει. Η χορωδία έδωσε το έναυσμα στο μικρό
Παβαρότι να ακολουθήσει σπουδές φωνητικής ενώ δεν έλειπε η συμμετοχή σου σε
τοπικούς και εθνικούς διαγωνισμούς μονωδίας. Το επαγγελματικό του ντεμπούτο έγινε στις 29 Απριλίου 1961, σε
έναν από τους σπουδαίους ρόλους για τενόρο, εκείνο του Ροντόλφο στην όπερα του
Πουτσίνι La Boheme. Την ίδια χρονιά κέρδισε το διεθνή μουσικό διαγωνισμό
«Achille Peri». Σύντομα ο χαρισματικός καλλιτέχνης έγινε διάσημος στην Ιταλία.
To 1963 αποφασίζει πως είναι καιρός να ξεπεράσει τα γεωγραφικά όρια της μικρής
Ιταλίας . Ταξιδεύει στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας και αργότερα στη Βιέννη, το
Λονδίνο και τη Ζυρίχη.
Επιστροφή
στην πατρίδα
Το 1965 με
μία βαλίτσα γεμάτη εύθυμες λαϊκές εντυπώσεις και μακροσκελή λιμπρέτα κάνει το
επόμενο μεγάλο βήμα ορμώμενος αυτή τη φορά σε Αμερική, Αυστραλία και Άπω
Ανατολή. Όταν πια επιστρέφει στην Ιταλία φέρνει μαζί του 5 τιμητικά γκράμι.
Σε μία από
τις μεγαλύτερες στιγμές του, το 1990 εμφανίστηκε μαζί με τους Ισπανούς σταρ της
όπερας Πλάθιντο Ντομίνγκο και Χοσέ Καρέρας ενώπιον 800 εκατομμυρίων τηλεθεατών,
σε μία συναυλία στα Λουτρά του Καρακάλα στη Ρώμη, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου
Κυπέλλου Ποδοσφαίρου της Ιταλίας. Οι επωνομαζόμενοι 3 τενόροι θα οδηγήσουν στη
γεφύρωση του χάσματος της κλασικής μουσικής και ειδικότερα της όπερας με τα
αστικά και λαϊκά στρώματα πράγμα που αποδεικνύεται έμπρακτα από το γεγονός
ότι οι πωλήσεις των δίσκων όπερας
εκτινάχθηκαν στα ύψη και η άρια «Nessun Dorma» της όπερας Turandot του Πουτσίνι
συνδέθηκε με τον ποδοσφαιρικό πυρετό όσο και τα συνθήματα της εξέδρας.
«Οι άνθρωποι
με θεωρούν πειθαρχημένο. Δεν πρόκειται όμως για πειθαρχία αλλά για αφοσίωση.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά.»
Το 1992 έγινε
για πρώτη φορά η καθιερωμένη ετήσια συναυλία Pavarotti and Friends, στη λογική
της σύμπραξης του περίφημου τενόρου με διάσημους ερμηνευτές της ποπ και ροκ
σκηνής, στοχεύοντας στη συγκέντρωση χρημάτων για ανθρωπιστικούς λόγους.
Τελευταία
εμφάνιση και θάνατος
Η τελευταία
του εμφάνιση στη σκηνή ήταν στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών
Αγώνων στο Τορίνο τον Φεβρουάριο του
2006. Ερμηνεύοντας το Nessun Dorma,
αποχώρησε αφήνοντας πίσω του μία κενή σκηνή, ένα συγκινημένο πλήθος και ένα
αιώνα ολότελα συνεπαρμένο. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2007 υπέκυψε στον καρκίνο τους
παγκρέατος για τον οποίο έμαθε 1 χρόνο νωρίτερα.
Πέρα όμως
από τον άδοξο του θάνατο ο Luciano Pavarotti έζησε μια la vita est bella. Με
μοναδικό του όπλο τη φωνή του, κατόρθωσε να διακριθεί ανάμεσα σε όλους όσους
είχαν τον υλικό πλούτο για να προχωρήσουν στα δύσβατα καλλιτεχνικά μονοπάτια.
Δεν αποτελεί πλεονασμό το γεγονός πως ο Pavarotti προσωποποίησε και εκλαΐκευσε
τη λυρική οπερετική τέχνη επιδιώκοντας ήδη από τα πρώτα του βήματα την επί-
μόρφωση και εξοικείωση του κόσμου με κάτι που θεωρούνταν μέχρι τότε εκκεντρικό,
αριστοκρατικό και σίγουρα εχθρικό προς τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά
στρώματα. Με περισσή μελοδραματικότητα περιέγραφε και δικαιολογούσε τον εαυτό
του στο μεγάλο εξωσυζυγικό σκάνδαλο, στις φάλτσες νότες και στα εσκεμμένα
playback. Ήταν πέρα από ερμηνευτής, σκληρός κριτής. Έτρωγε πολύ, έγραφε πολύ
και αγαπούσε πολύ ό,τι έκανε χωρίς ποτέ
του να το μετανιώσει. Σ’ευχαριστούμε Παβαρότι γιατί γκρέμισες τα στερεοτυπικά
τείχη της τέχνης σου!
Λίγα λόγια
για τον συντάκτη
ΑΝΤΩΝΙΟΣ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΚΙΤΣΙΟΣ
Φοιτητής
Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ. Ευαισθητοποιημένος για θέματα τέχνης, πολιτισμού,
εθελοντισμού, προάσπισης και ανάδειξης των ανθρώπινων ζητημάτων. Βιβλιοφάγος,
μικρός συγγραφέας και ποιητής, γλωσσομαθής αλλά λακωνικός. Κάποτε θα ασχοληθώ
με το θέατρο στην πράξη αν σταματήσω να γράφω γι'αυτό.
Δείτε τις εικόνες εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου