Το... 10 το ιταλικό!

Πολλές φορές οι Ιταλοί έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της κριτικής, λόγω του αμυντικού τρόπου παιχνιδιού τους. Λογικό. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη του (ιταλικού) νομίσματος.

13-11-2017

Oι Ιταλοί έχουν χαρίσει ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να «μιλήσουν» ερωτικά στην μπάλα και να μας χαρίσουν μερικές στιγμές που δύσκολα μπορούν να σβηστούν από τη μνήμη μας.

10) Τσουζέπε Μεάτσα

Ένα από τα πιο ιστορικά “δεκάρια” που έβγαλε ποτέ η Ιταλία ήταν ο Τσουζέπε Μεάτσα, ο οποίος μεσουράνησε την δεκαετία του 30′ με τη φανέλα της Ίντερ κατά κύριο λόγο. Πέρασε επίσης, από Μίλαν, Γιουβέντους, Βαρέζε και Αταλάντα. Σημείωσε 241 γκολ στην καριέρα του, κατέκτησε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1934-1938) με την εθνική Ιταλίας, ενώ το γήπεδο των “νερατζούρι” πήρε τ’ όνομά του.

9) Σάντρο Ματσόλα

Ακόμη ένα “δεκάρι” παλαιάς κοπής. Ακόμη ένας παίκτης- θρύλος για την Ίντερ. Ο Σάντρο Ματσόλα, ο οποίος δεν ξεχώριζε στον αγωνιστικό χώρο μόνο για το μουστάκι του, αλλά και για τις ικανότητες που είχε με την μπάλα στα πόδια. Μπορεί να ήταν μέσος, αλλά, είχε στενή επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα (σημείωσε συνολικά στην καριέρα του 138 γκολ) και ήταν από τους ποδοσφαιριστές που αφιέρωσαν την καριέρα τους σε μόνο μία ομάδα. Με τους Μιλανέζους κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και άλλα τόσα Διηπειρωτικά. Το 1971 βγήκε δεύτερος στη λίστα για τη “Χρυσή Μπάλα”.

8) Τζάνι Ριβέρα

Ή αλλιώς το “χρυσό παιδί” του ιταλικού ποδοσφαίρου -όπως τον χαρακτήριζαν στην αρχή της καριέρας του τα ιταλικά ΜΜΕ- που εν τέλει ήταν τέτοιο. Ο Τζάνι Ριβέρα ήταν ένα “δεκάρι” μπροστά από την εποχή του. Μπορούσε να τα κάνει όλα σε τρελές ταχύτητες και χωρίς να δυσκολεύεται. Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα θεωρείται ως ο καλύτερος Ιταλός παίκτης όλων των εποχών. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του -πλην ενός που ήταν στην Αλεσάντρια- στην Μίλαν (1960-1979), όπου μαζί με τους “ροσονέρι” κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Πάντως στην ιστορία έχει μείνε το τέρμα που σημείωσε με τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας στον συγκλονιστικό ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 κόντρα στην Δυτική Γερμανία, όπου και έδωσε τη νίκη στην “σκουάντρα ατζούρα”.

7) Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι

Όταν μιλάμε για τον Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι, μιλάμε για τον “Μεγάλο Κύριο” της “Μεγάλης Κυρίας”, δηλαδή της Γιουβέντους. Ο Μπονιπέρτι ήταν ένας παίκτης που μπορούσε με την ίδια ευκολία να παίξει είτε ως “δεκάρι”, είτε ως σέντερ φορ, με αποτέλεσμα να έχει πολλά γκολ στον λογαριασμό του (178) που τον έκαναν πρώτο σκόρερ στην ιστορία των “μπιανκονέρι”. Ένα ρεκόρ που κράτησε για 40 χρόνια, μέχρι να εμφανιστεί ο Ντελ Πιέρο. Ο Μπονιπέρτι φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα από το 1946 ως και το 1961 και μαζί της κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα.

6) Τζιανφράνκο Τζόλα

Φεύγουμε από την ασπρόμαυρη εποχή του ιταλικού ποδοσφαίρου και πάμε σε μία πιο σύγχρονη. Με χρώμα, αλλά εξίσου ταλαντούχα. Στη Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα δύσκολα ξεχώριζε κάποιος. Αλλά ο Τζιανφράνκο ΄Τζόλα είχε την ικανότητα για κάτι τέτοιο και ας του έλειπε το… μπόι. Ωστόσο, οι περισσότεροι στο μυαλό μας τον έχουμε συνδέσει με την Τσέλσι. Και όχι άδικα, μιας και εκεί ο Τζόλα βρήκε την δική του “Γη της Επαγγελίας” και έμεινε στο Λονδίνο από το 1996 ως και το 2003 (ψηφίστηκε από τους φίλους των “μπλε” αργότερα ως ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών) πριν πάει στην Κάλιαρι για δύο χρόνια και κρεμάσει εκεί τα παπούτσια του. Βέβαια, πριν τους Άγγλους είχε μεσολαβήσει και ένα πέρασμα τριών ετών από την Πάρμα.

5) Τζιανκάρλο Αντονιόνι

Μπορεί τ’ όνομα του Τζιανκάρλο Αντονιόνι να μην είναι από τα πιο “γκλαμουράτα” ή από τα πιο “λαμπερά” ονόματα της λίστας μας. Όμως είναι ακόμη ένα ντελικάτο “δεκάρι” που λίγοι στην εποχή του μπορούσαν να τον ξεπεράσουν σε τεχνική κατάρτιση ή στον έλεγχο της μπάλας. Ήταν μέλος της εθνικής Ιταλίας του 1982, όπου και κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Ισπανίας, όπως και στην αποστολή για το Μουντιάλ του 1978 στην Αργεντινή. Ταυτίστηκε με την Φιορεντίνα μιας και μαζί της πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του (1972-1987), σημειώνοντας τους “βιόλα” 341 συμμετοχές και 61 τέρματα.

4) Ρομπέρτο Μπάτζο

Άλλοι τον θυμούνται για το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 κόντρα στην Βραζιλία. Άλλοι για το παρατσούκλι του “μικρός Βούδας”. Άλλοι για το κοτσιδάκι του. Άλλοι τον θυμούνται για το πέρασμά του από τις τρεις μεγάλες ομάδες της Ιταλίας (Γιουβέντους, Μίλαν,Ίντερ, ).Όμως, όλοι θυμούνται τον Ρομπέρτο Μπάτζο για τον τρόπο που “μιλούσε” στην μπάλα.

3) Φραντσέσκο Τότι

Ρόμα=Τότι. Τότι=Ρόμα. Τόσο απλά! Πρόκειται για έννοιες ταυτόσημες. Ο “καπιτάνο” των “τζιαλορόσι” μεγάλωσε, ωρίμασε, μεγαλούργησε και ποδοσφαιρικά “πέθανε” στην ομάδα της Ρώμης. Στην ομάδα της καρδιάς του. Άλλωστε ήταν μία σχέση που κράτησε… 25 χρόνια με τον Τότι να μετράει με τη Ρόμα 619 συμμετοχές, 250 γκολ, δύο Κύπελλα, δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας και ένα πρωτάθλημα. Όμως δεν είναι μόνο αυτά. Ο παλαίμαχος Ιταλός χαφ είναι και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ιταλικής ομάδας, αλλά και πρώτος σε συμμετοχές. Ρεκόρ που θα τα κρατάει για πολλά χρόνια ακόμη.

2) Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο

Τα λουλούδια στον κύριο από την… (Μεγάλη) Κυρία. Ακόμη ένας ποδοσφαιριστής της σύγχρονης εποχής που παρά τις επιτυχίες που είχε και τις προτάσεις πήρε την απόφαση να μείνει για μία ζωή (περίπου) δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα: τη Γιουβέντους. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο από το 1993 ως και το καλοκαίρι του 2012 υπήρξε ο ηγέτης των “μπιανκονέρι” και μαζί τους σκόραρε 208 γκολ. Αυτά τον έκαναν πρώτο σκόρερ στην ιστορία της ομάδας του Τορίνο και αυτά τον έκαναν θρύλο στα μάτια των περισσοτέρων.

1) Αντρέα Πίρλο

Φήμες λένε πως αν ποτέ χαθείς ο Αντρέα Πίρλο μπορεί να σε βρει με μακρινή μπαλιά! Υπερβολή; Μάλλον όχι. Άλλωστε μιλάμε για τον “μαέστρο”. Τον “αρχιτέκτονα” (μερικά από τα παρατσούκλια του). Τον άνθρωπο που -δεν εξηγείται αλλιώς- πρέπει να είχε καταπιεί διαβήτη όταν ήταν μικρός για να βγάζει τέτοιες μαγικές πάσες. Είτε κοντινές, είτε μακρινές. Ο Πίρλο είναι ο άνθρωπος που έφερε επανάσταση στη θέση του και μας έβαλε όλους στη θέση μας, μιας και έδειξε περίτρανα πως το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει -μόνο- με μούσκουλα και ατελείωτο τρέξιμο, αλλά παραμένει ένα είδος τέχνης όταν παίζεται σωστά.

http://www.sigmalive.com/sports/football/468738/to-10-to-italiko