Είκοσι
χρόνια μετά το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, ο 39χρονος
Τζιανλουίτζι Μπουφόν δεν θέλει ούτε να σκέφτεται ότι απόψε μπορεί να αγωνιστεί
για προτελευταία φορά με τη «σκουάντρα ατζούρα».
Βάσω Πρεβεζιάνου
Η 29η
Οκτωβρίου 1997 ήταν ξεχωριστή για τον Ιταλό τερματοφύλακα, Έκανε το ντεμπούτο
του με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ήταν στη Μόσχα, όπου η «σκουάντρα ατζούρα»
έδινε αγώνα μπαράζ με τη Ρωσία με στόχο ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο
το 1998.
Τελικά, οι
Ιταλοί πήραν την πρόκριση στη ρεβάνς του «Σαν Πάολο» χάρη σε ένα γκολ του
Κασιράγκι και έτσι το Μουντιάλ της Γαλλίας ήταν το πρώτο στην καριέρα του
Μπουφόν, ο οποίος τότε παρακολούθησε όλα τα παιχνίδια της ομάδας του από τον
πάγκο.
Είκοσι
χρόνια από τότε, στα 39 του πια, ο Μπουφόν καλείται να περάσει και πάλι από την
ίδια δοκιμασία με στόχο να βρεθεί για έκτη φορά στην τελική φάση ενός Μουντιάλ
και να πετύχει μια επίδοση, την οποία ουδείς άλλος ποδοσφαιριστής έχει
σημειώσει μέχρι σήμερα.
Θέλει να
ξεπεράσει τον Μεξικανό πορτιέρο Αντόνιο Καρμπαχάλ και τον σπουδαίο Γερμανό
Λόταρ Ματέους, οι οποίοι είχαν πέντε συμμετοχές. Και μετά τη Ρωσία, ο Μπουφόν
θα αφήσει την εθνική ομάδα στα χέρια του Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα.
«Ποδοσφαιριστές
όπως εγώ ζουν για τους πιο σημαντικούς στόχους και για να τους πραγματοποιούν,
γιατί αυτά τα όνειρα είχαν από μικρά παιδιά. Τα παιχνίδια με τη Σουηδία είναι
από αυτά. Πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι
ότι αυτό θα είναι το προτελευταίο μου παιχνίδι με τη φανέλα της εθνικής ομάδας
της Ιταλίας, αλλά παραμένω ήρεμος. Η Ιταλία θα προχωρήσει μπροστά και χωρίς
εμένα» είπε ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Ιταλίας όταν ρωτήθηκε για το
ενδεχόμενο να είναι η αποψινή αναμέτρηση της Στοκχόλμης η προτελευταία φορά που
θα φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο.
Είπε και
άλλα, σαφώς πιο σημαντικά, ο Μπουφόν λίγες ώρες πριν από το πιθανό τελευταίο
παιχνίδι του με τη «σκουάντρα ατζούρα».
«Μου λείπει
πολύ η ανεμελειά της νιότης, η άγνοια κινδύνου, η σκέψη ότι μπορείς να μπεις
στο γήπεδο και να τα σαρώνεις. Όσο περισσότερο νικάς, τόσο περισσότερο λαθεύεις
κιόλας. Έχω μάθει πια να μετρώ μέχρι το δέκα πριν μιλήσω, πριν δράσω. Τώρα ξέρω
πια τι έχω να αντιμετωπίσω κάθε φορά. Πριν από είκοσι χρόνια δεν με ένοιαζε,
έμπαινα στο γήπεδο και πίστευα ότι η πρόκριση έχει κριθεί υπέρ μας. Τώρα λέω
ότι για να πάρουμε την πρόκριση, πρέπει να μοχθήσουμε«.
Τον
περασμένο Μάρτιο συμπλήρωσε 1000 παιχνίδια ως επαγγελματίας. Έχει αγωνιστεί με
την εθνική ομάδα της πατρίδας του 173 φορές. Οι νέοι τον κοιτάζουν πάντα με
θαυμασμό, κυρίως γι' αυτή την ανάγκη του που μένει ζωντανή να μπαίνει στο
γήπεδο για να νικά. Για τους παλαιότερους είναι ο ηγέτης στα αποδυτήρια και στο
γήπεδο. Είναι αυτός που κρατά την ομάδα ενωμένη, στα καλά και στα άσχημα. Ο Ντε
Ρόσι και αυτός έχουν απομείνει πια από εκείνη την ομάδα, η οποία κατέκτησε το
Μουντιάλ το 2006.
Το επόμενο
καλοκαίρι στη Ρωσία θα είναι πια 40 χρόνων. Η κορυφή του ποδοσφαιρικού κόσμου
δεν είναι απωθημένο, όπως ίσως η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Έχοντας,
ωστόσο, καταρρίψει ένα σωρό ρεκόρ, δεν μπορεί να μην ονειρεύεται τη Ρωσία. Για
να κλείσει ένας κύκλος, για να πει το «αντίο» όπως του πρέπει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου