Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενες από μια σύγχρονη ιταλική μπάντα είναι να γράφει κομμάτια που να μιλάνε για θάνατο, αυτοκτονία και μαύρα σκοτάδια. Κάτι δεν σου κολλάει, το εκρηκτικό ταμπεραμέντο που έχουν οι Ιταλοί δεν ταιριάζει με τόση μιζέρια, κι ας έχουν κάνει ζοφερά κινηματογραφικά αριστουργήματα.
Οι Spiritual Front, όμως, είναι μια τέτοια μπάντα, ζοφερή και μηδενιστική. Σχηματίστηκαν το 1999 στη Ρώμη από τον Simone Salvatori, που είναι και η ψυχή του συγκροτήματος. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει κυρίως στα αγγλικά και πολύ πιο σπάνια στα ιταλικά.
Στην αρχή είχαν ένα μικρό, αλλά φανατικό κοινό και μουσικά τους κατέτασσαν στη νεοκλασική ροκ, με στοιχεία μελαγχολικού φολκ αλλά και ταγκό! Ο ήχος τους, ωστόσο, εξελίχθηκε και συνεχίζει να εξελίσσεται με τα χρόνια και πλέον πλησιάζει στο ύφος τραγουδοποιών όπως ο Nick Cave και ο Scott Walker και γκρουπ όπως οι Swans. Σε κάποια φάση, μάλιστα, συνεργάστηκαν και με την ορχήστρα του Μορικόνε για ένα από τα άλμπουμ τους. Μερικοί τους χαρακτηρίζουν «mafia folk», ακριβώς λόγω της ιταλικής καταγωγής τους. Το άνοιγμά τους σε μεγαλύτερο κοινό ήρθε όταν το κομμάτι τους «The gift of life» εμφανίστηκε στο σάουντρακ της ταινίας Saw II. Έτσι, η μουσική τους έγινε γνωστή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πλέον, τα κομμάτια τους ακούγονται σε τηλεοπτικές σειρές, κάτι που για ένα συγκρότημα θεωρείται μεγάλη επιτυχία.
Οι ίδιοι, πάντως, υποστηρίζουν ότι η μουσική που παίζουν είναι «nihilistic suicide pop» και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που αναφέρει ο Salvatori. «Μου αρέσει η αντίθεση μεταξύ της αυτοκτονίας και της ποπ. Η αυτοκτονία είναι κάτι σκληρό, απόλυτο. Είναι ένας συνειδητός θάνατος. Η ποπ είναι ίσως κάτι οικείο, εύκολο, δραματικά δημοφιλές» λέει. Ο Salvatori θα παίξει μόνος του, χωρίς την μπάντα του, στην Ελλάδα το Σάββατο 19 Μαρτίου, ως special guest των Dive από το Βέλγιο.
Όταν εμφανίζομαι σόλο, παίζω έτσι κι αλλιώς κομμάτια των Spiritual Front, αλλά με έναν πιο ενδόμυχο τρόπο. Είναι σαν ένα είδος γυμνής εξομολόγησης. Οι Spiritual Front, ως συγκρότημα, είναι πιο ροκ και έχουν μεγαλύτερη επίδραση στον νέο κόσμο. Και τα δύο, όμως, είναι κάτι προσωπικό, για διαφορετικούς λόγους. Κάτι που βγαίνει εντελώς από μέσα μου. Είναι δύσκολο να πω από πού αντλώ έμπνευση για τους στίχους και τη μουσική που γράφω. Η ζωή μου είναι πολύ κατεστραμμένη και έντονη», γελάει και συνεχίζει, «βέβαια, ακόμη μου δίνει αρκετές αναφορές, εκτός από ανέκδοτα. Φαντάσου, το χειρότερο πράγμα που άκουσα πρόσφατα ήταν ότι θα βρω φιλενάδα. Επίσης, το σινεμά (που είναι μια δυνατή σπουδή πάνω στη ζωή, όταν είναι υψηλής ποιότητας και ειλικρινές) και τα θέματα γύρω από τη σεξουαλικότητα είναι κι αυτά μεγάλη πηγή έμπνευσης». Είναι γνωστή η αγάπη του για το σινεμά, και ιδιαίτερα για τις πιο ακραίες ταινίες. Δεν είναι περίεργη η ιδιαίτερη προτίμηση που τρέφει για το σινεμά του Παζολίνι, και συγκεκριμένα για το Σαλό, που φαίνεται πως τον έχει επηρεάσει πάρα πολύ στον τρόπο σκέψης του. «Αυτή η ταινία είναι μια σύμπραξη δύο κορυφαίων πνευμάτων, του Ντε Σαντ και του Παζολίνι. Βρίσκεται στην κορυφή της λίστας, αν ψάχνεις να βρεις κάτι σχετικά με την εσωτερική εξαχρείωση και ανηθικότητα του ανθρώπου. Παράλληλα, βέβαια, εξερευνά περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στον κινηματογράφο την αληθινή ανθρώπινη φύση, από το πιο χαμηλό σημείο της διαστροφής μέχρι το υψηλότερο επίπεδο ευφυΐας και πνευματικότητας. Απεικονίζει συνολικά τι μπορεί να γίνει ο άνθρωπος. Τελευταία, είδα το Club του Πάμπλο Λαραΐν και μου άρεσε για τον ίδιο λόγο που μου άρεσε το Σαλό, επειδή δείχνει ένα διαφορετικό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, τη θέληση, τη μετάνοια, την εκδίκηση, τον οίκτο, τα ασταμάτητα σαρκικά ένστικτα. Αυτός είναι ο κινηματογράφος που προτιμώ».
Τον ρωτάω πώς αισθάνεται που θα παίξει στην Αθήνα. «Αγαπάω την Αθήνα όταν είναι ηλιόλουστη και ζεστή. Μου αρέσουν οι σκονισμένες αγορές, το χάος που την περιτριγυρίζει, τα χρώματα. Η αντίθεση μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος και της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και της εξαθλίωσης είναι απίστευτη. Μου αρέσει το καυτό ελληνικό αίμα όταν είναι η ώρα να επαναστατήσει και να αγωνιστεί. Στην Ιταλία, οι ειδήσεις μας λένε ότι η κατάσταση φτιάχνει, αλλά νομίζω ότι όλα είναι ένα μάτσο σκατά. Βλέπω θετικά αυτή την προσέγγιση, απλώς ελπίζω οι Ιταλοί να ξυπνήσουν κάποια στιγμή. Σύντομα, όχι το 2089!».
«Τι θα έκανες αν δεν ασχολιόσουν με τη μουσική;». «Είναι δύσκολο να πω. Μου αρέσουν το σινεμά και το θέατρο, οπότε ίσως θα γινόμουν ένας πολύ κακός ηθοποιός».
Δείτε εδώ:
Spiritual Front - Slave
Info: O Simone Salvatori θα εμφανιστεί το Σάββατο 19 Μαρτίου στο Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου, Ψυρρή), στο πλαίσιο της συναυλίας των Βέλγων Dive. Είσοδος: €10-15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου