Ο ιταλικός κινηματογράφος υπήρξε ένας από τους πλέον σημαντικούς και επιδραστικούς στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
Ένα από τα πιο δημοφιλή είδη ταινιών που έδωσε ο ιταλικός κινηματογράφος είναι η κωμωδία, που αρχίζει να εμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 προς αρχές της επόμενης. Αυτή η εποχή σηματοδοτεί μια νέα εποχή στον κινηματογράφο, αφού πολλοί νέοι κινηματογραφιστές ,με κυριότερους αυτούς της γαλλικής nouvelle vague, επηρεασμένοι από τον ιταλικό νέο-ρεαλισμό, και τις ταινίες των Viskonti, Rosselini και De Sica, -η ταινία του οποίου μάλιστα, Umberto D., θεωρείται από τους ειδικούς ως η τελευταία σοβαρή ταινία του κινήματος- θεωρούν ότι ο κινηματογράφος ως μέσο μπορεί και πρέπει να αποδοθεί διαφορετικά. Στην Ιταλία, άρχισαν να δημιουργούνται ταινίες με όλο και ελαφρότερη ατμόσφαιρα, επηρεασμένες σαφώς και από τις όλο και καλύτερες συνθήκες που δημιουργούνταν στη χώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά τη λήξη του πολέμου.
Η όλο και ελαφρότερη ατμόσφαιρα των ταινιών θα οδηγήσει τελικά στη λεγόμενη Commedia all'italiana. Ταινίες που προβάλουν κοινωνικά θέματα, ταμπού, ήθη, νοοτροπίες και αντιφάσεις της ιταλικής μεταπολεμικής κοινωνίας, θα βρουν μια κριτική που καταφέρνει να ισορροπήσει με αρμονία ανάμεσα στο χιουμοριστικό και το δραματικό. Αν και στην αρχή οι δημιουργοί αυτών κωμωδιών θεωρήθηκαν κατώτεροι των νεορεαλιστών δημιουργών- οι οποίοι μάλιστα δημιούργησαν τέτοιε ταινίες-, οι ταινίες γνώρισαν τεράστια επιτυχία ανάμεσα στους μέσους ιταλούς, καθιερώνοντας το ως αντιπροσωπευτικό δείγμα λαϊκού κινηματογράφου.
Με αφορμή το αφιέρωμα μας στη commedia all'italiana, σας παρουσιάζουμε πέντε από τις καλύτερες ταινίες του είδους.
Ο Κλέψας του Κλέψαντος (I Soliti Ignoti, 1958)
Για τους ιστορικούς του κινηματογράφου θεωρείται η πρώτη ταινία της ιταλικής κωμωδίας. Μια παρέα μικροκακοποιών σχεδιάζει να ληστέψει ένα κρατικό ενεχυροδανειστήριο, αλλά φυσικά όλα πάνε στραβά… Επηρεασμένος ακόμα από τον νεορεαλισμό, ο Mario Monicelli –κατά πολλούς πατέρας της commediaall’italiana- σκηνοθετεί μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στη κωμωδία και το δράμα, χρησιμοποιώντας μια τετράδα έξοχων ηθοποιών (VittorioGassman, Marcello Mastroianni, Claudia Cardinale και Toto). Hμιζέρια και η φτώχεια των περιχώρων της Ρώμης, αναμειγνύονται έξοχα με την προσπάθεια των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, μέσω μιας πονηρής και καταφερτζίδικης νοοτροπίας αντιμετώπισης της. Η ταινία κέρδισε μια υποψηφιότητα Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Διαζύγιο αλά Ιταλικά (Divorzio all'italiana, 1962)
Αποτελεί μια από τις πιο γνωστές ταινίες στην ιστορία του Ιταλικού κινηματογράφου με τον νεορεαλιστή σκηνοθέτη, Pietro Germi να δημιουργεί μια ακόμη ταινία που σατιρίζει την ιταλική κοινωνία, και ειδικότερα την απαγόρευση του διαζυγίου ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια εκείνη την εποχή, αλλά και τα ήθη της νοτίου Ιταλίας – όπως του εγκλήματος τιμής-, όπου και διαδραματίζεται η ταινία. Με μπροστάρη έναν εκπληκτικόMastroianni, και άξιους συμπαραστάτες του την έφηβη Stefania Sandrelli και τους Daniela Rocca, Leopoldo Trieste και Odoardo Spadaro, η ταινία κέρδισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, και ήταν υποψήφιο γι’άλλα δυο? καλύτερου πρωταγωνιστή για τονMastroianni και σκηνοθεσίας.
Τα Τέρατα (I mostri, 1963)
Μια από τις καλύτερες ιταλικές κωμωδίες γύρισε ο Dino Risi το 1963. Τα Τέρατα, τίτλος σαρκαστικός στο τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο δημιουργός, παρουσιάζουν 20 διαφορετικά επεισόδια με πρωταγωνιστές τον Ugo Tognazzi και Vittorio Gassman. Μέσα από την ταινία οRisi προβάλει και σατιρίζει ήθη και νοοτροπίες που διέπουν την ιταλική κοινωνία, αλλά και το μικροαστισμό, φαινόμενο το οποίο αρχίζει και εγείρεται εξαιτίας των καλύτερων συνθηκών που άρχισαν να εμφανίζονται στην Ιταλία, μια από τις μεγάλες ηττημένες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Ιταλία. Ο Risi το 1977 θα γυρίσει το sequelτης ταινίας, I Nuovi Mostri, μια από τις τελευταίες ταινίες τηςcommedia all'italiana.
Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου (Amici Miei, 1975)
Ακόμη μια χαρακτηριστική ταινία της ιταλικής κωμωδίας, σκηνοθετημένη κι αυτή από τον Μάριο Μονιτσέλι. Τέσσερις αχώριστοι παιδικοί φίλοι, που στη συνέχεια θα γίνουν πέντε, ζουν για να σκαρώνουν φάρσες σε ανυποψίαστους ανθρώπους και να ζουν μια ανέμελη ζωή. Ο Μονιτσέλι όμως εισάγει αριστουργηματικά το στοιχείο του δράματος σ’αυτή τη φαινομενικά ανέμελη ζωή των ηρώων της ταινίας, θέτοντας έμμεσα το ερώτημα στον ίδιο το θεατή του τι είναι αυτό που κάνει του μεσήλικες ήρωες να φέρονται ακόμη σαν παιδιά. Η ταινία έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία, με τον Μονιτσέλι να σκηνοθετεί το δεύτερο μέρος της ταινίας το 1982, και τον Nanni Loy το τρίτο, το 1985.
Βίαιοι, Βρώμικοι και Κακοί (Brutti, Sporchi e Cattivi, 1976)
Ίσως η τελευταία μεγάλη ταινία της commedia all' italiana. Ο Ettore Scola, σατιρίζει τη ζωή σε μια τενεκεδούπολη της Ρώμης, με επίκεντρο μια οικογένεια, στην οποία κανείς δεν αγαπάει κανένα. Μαύρο χιούμορ και συνεχείς φάρσες δένονται έξοχα με φόντο ένα μίζερο περιβάλλον. O Nino Manfredi είναι εξαιρετικός ως ο άθλιος πάτερ φαμίλιας ενώ η καταπληκτική σκηνοθεσία τουScola του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς.
Qubo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου